Nieuwbouw...
Toen ik hier vier en een half jaar geleden voor het eerst kwam was ons kantoor behalve aan de voorkant omringt door grasvelden. Daar is in de loop van die paar jaar behoorlijk verandering in gekomen, je kunt wel zeggen dat ze hier op dit moment bouwen tegen de klippen op.
Een groot deel van het grasveld was twee jaar geleden al veranderd in een terrein waarop een grote tent staat voor evenementen met daarachter een parkeerterrein. Even verderop zijn twee grote gebouwen verrezen waarin de kantoren en garages zijn gevestigd van Toyota en Ford, en op dit moment worden er vlak achter ons gebouw twee grote gebouwen neergezet. Die twee gebouwen worden ook al kantoren en afhankelijk van hoe hoog die worden zullen ze het uitzicht aan de achterkant van ons gebouw flink gaan verpesten want ze staan er vlak tegenaan.
Er worden ook nog eens her en der in Alabang grote appartementencomplexen gebouwd en ik kan geen winkelcentrum meer inlopen zonder een paar keer een folder onder mijn neus te krijgen van een van die complexen. Wat ik me echter afvraag is wie er daar nou allemaal in zouden moeten gaan wonen.
Het zal ongetwijfeld de bedoeling zijn om van Alabang en groot zakencentrum te maken en eerlijk gezegd is alles daarvoor wel aanwezig. Er is voldoende ruimte, en het ligt weliswaar ver van het centrum van de stad af maar de verbindingswegen naar het centrum en belangrijker nog naar de luchthaven zijn perfect.
Er wordt dus flink geïnvesteerd in dit deel van de stad, al heb ik wel het idee dat het over een jaartje of wat wel gedaan zal zijn met de relatieve rust die er nu nog heerst. Voor ons maakt dat niet uit want ik ga ervan uit dat wij tegen die tijd allang weg zijn.
Holy Week is begonnen
Gisteren was de eerste dag van Holy Week, of zoals het in het Tagalog heet “Mahál na Araw”, de belangrijkste religieuze gebeurtenis op de Filipijnen. De week voor Pasen, die gisteren begon met Palm Zondag, is voor de Filipijnse bevolking die voor het grootste deel Katholiek is nog een groter feest dan de naar Amerikaans model vercommercialiseerde Kerst.
Veel mensen hebben de hele week vrij en gebruiken deze tijd om met de hele familie bij elkaar te komen, en dat gebeurt dan meestal in de provincie waar van veel mensen in de stad de ouders wonen. Het was dan ook vandaag ongewoon rustig op de weg en het zal de komende week ook opvallend rustig zijn in de stad.
Ons kantoor is op Witte Donderdag en Goede Vrijdag gesloten en dat betekent dus een lekker lang weekend, maar het is niet zo’n goed idee om er op uit te trekken. Alle wegen zullen overvol zijn met reizende mensen en de resorts zitten, ongeacht het feit dat de prijzen overal veel hoger zijn dan normaal, gegarandeerd allemaal overvol. Veel winkels zullen die twee dagen ook gesloten zijn of aangepaste openingstijden hebben.
Tweede Paasdag kennen ze hier niet dus de Holy Week duurt tot en met aanstaande zondag, in Nederland Eerste Paasdag en hier Paas Zondag. Tijd voor rust en bezinning...
Weer Zomertijd
Hoewel het hier officieel zomer is, of zoals ze het hier liever noemen “het hete seizoen” vind ik het persoonlijk allemaal nogal meevallen. Goed, de temperaturen overdag stijgen tot boven de dertig graden maar ik vind het nou niet zo heet dat ik loop te zweten en te puffen. Het is weliswaar behoorlijk warm in de zon maar er staat al weken een stevig windje waarvan ik vind dat het voor de nodige afkoeling zorgt
De Filipino’s zijn het niet met mij eens, iedereen om mij heen klaagt iedereen steen en been over “de hitte” en het straatbeeld wordt gedomineerd door dames met paraplu’s tegen de felle zon. Nou zeg ik altijd dat het mij niet warm genoeg kan zijn, maar dat zeg ik alleen omdat het mij hier niet gauw te warm is. En ik weet waarover ik praat want ik heb een paar jaar geleden een keer een scheepswerf in Abu Dhabi bezocht waar het op het heetst van de dag boven de vijftig graden werd, en dat noem ik echt heet.
Hier vind ik op dit moment de temperatuur heel erg aangenaam, en om eerlijk te zijn hoeft die wind van mij helemaal niet. In vorige jaren was er ook wel wind maar dat was hoofdzakelijk in januari en februari en daarna was het over, maar dit jaar is dat blijkbaar niet het geval. En zoals je weet heb ik een pesthekel aan wind, nog meer dan aan regen, dus van mij hoeft die wind niet al zorgt het voor wat verkoeling.
Vannacht is in Nederland de zomertijd ingegaan en dat betekent dat het tijdsverschil tussen Nederland en de Filipijnen weer een poosje zes uur is in plaats van zeven uur. Daar merken we niet zo heel veel van, alleen op het werk is het gunstig omdat we nu een uur eerder contact kunnen maken met mensen in Europa en dat kan wel eens handig zijn.
Hier doen ze niet aan zomertijd. De Filipino’s reageren meestal verbaasd, “Zomertijd? Wat is dat?”...
Geen jetlag, toch jetlag...
Riet dacht de afgelopen dagen dat ze er redelijk doorheen geslipt was voor wat betreft de jetlag. Ze dacht dat ze alles redelijk onder controle had maar er is nou eenmaal niet zoiets als een medicijn of methode waarmee je jetlag kunt bestrijden en dat bleek ook nu wel weer.
Had ze de eerste twee dagen vrijwel geen last, vannacht heeft ze vrijwel niet geslapen nadat ze om een uur of een na amper een uur slaap wakker werd en ook klaarwakker was. Tegen de ochtend viel ze pas weer in slaap en vandaag was ze de hele dag flink gammel. Rond het middaguur besloot ze "even een dutje" te gaan doen maar ze werd pas tegen half vier weer wakker en ze was nog steeds niet echt uitgeslapen.
Er zijn nog steeds mensen die beweren dat je aan jetlag went, nou geloof het maar niet want het is gewoon niet zo. Je lichaam moet gewoon aanpassen aan een dag en nacht ritme wat in ons geval zeven uur is verschoven en dat kost gewoon een paar dagen. Soms vervelend als je midden in de nacht wakker wordt en niet meer kan slapen maar je moet er gewoon even doorheen.
Vroeger hadden mensen er geen last van als ze van Nederland naar het Verre Oosten reisden, zoals bijvoorbeeld naar Indonesië. Maar ja, wat heb je nou liever, een vliegreis van minder dan een dag en een paar dagen een beetje onregelmatig slapen zoals tegenwoordig, of een zeereis van toentertijd twee tot drie maanden.
Riet heeft trouwens van alles meegebracht om de voorraden weer aan te vullen, zoals Senseo koffiepads en stroopwafels. Met de stroopwafels heb ik al weer wat collega's heel gelukkig gemaakt want die zijn er verzot op. Voor mij waren er een paar cadeautjes voor mijn verjaardag waaronder een heerlijke zak drop.
En als ik zo kijk naar het tempo waarin die zak drop leegraakt betreur ik stiekem het feit dat ik in gemeenschap van goederen ben getrouwd...
Negenenvijftig...
Nou, dat was niet echt een goed begin van mijn verjaardag. De dag was namelijk amper twee minuten oud en ik was in een diepe slaap toen er opeens een wekker af ging. Ik had het kunnen weten, Riet is weer thuis en die heeft natuurlijk zoals gewoonlijk zonder te kijken het alarm van haar wekker geactiveerd, en jawel hoor, twee minuten na middernacht stond dat ding oorverdovend te loeien.
Wij hebben van die wekkers die beginnen met een zacht piepje maar naarmate het langer duurt voordat het alarm wordt uitgeschakeld wordt die piep steeds luider. En aangezien ik nog half slapend geen flauw idee had wat er aan de hand was stond het ding op luchtalarm sterkte voordat ik er bij was en eindelijk het knopje had gevonden. En natuurlijk was ik daarna klaarwakker en duurde het een tijdje voordat ik weer in slaap kon komen.
En dat was niet het enige ongemak van de dag want op het werk klonk tegen tienen opeens ook een luid alarm, met de oproep om zo snel mogelijk het gebouw te verlaten in verband met het afgaan van het brandalarm. Niet via de lift uiteraard maar met de trap, en zoals ik gisteren al opmerkte zitten wij op de zeventiende verdieping dus dat is een aardig eindje naar beneden. Het ging gelukkig ook deze keer weer om een oefening.
Op mijn werk werd ik verder nog verrast door een taart en een cadeautje van de twee meiden in mijn team. Erg leuk, al zal ik met het cadeautje nog wel even terug moeten. Ze hadden namelijk een leuk shirt voor me gekocht maar maatje "M". Dat gaat hem niet worden natuurlijk, maar ze hadden het blijkbaar al een beetje voorzien en aangegeven dat ik eventueel kon gaan ruilen als de maat niet goed was.
Verder verliep mijn verjaardag tamelijk rustig. We verdaagden 's avonds in restaurant Outback omdat de dames van "Outpost" daar een vrijdagavondborrel hadden georganiseerd. Riet had daarover weinig informatie gekregen en toen we binnenkomen bleek waarom, het was gezellig druk maar niemand van "Outpost". nou ja, geen probleem want nu konden we daar in ieder geval met z'n tweetjes lekker een hapje eten.
Zelfs op je pc wordt je door Google op een speciale en persoonlijke manier aan je verjaardag herinnerd! Was me nog nooit eerder opgevallen maar wel leuk.
Roedels
Een mooi voorbeeld van voordringen is het gedrag bij de liften op kantoor. In Nederland is het normaal (en ook logisch lijkt mij) om mensen eerst uit de lift te laten voordat mensen naar binnen gaan. Hier is dat niet, zo gauw de liftdeuren opengaan probeert iedereen zich onmiddellijk naar binnen te wringen zonder rekening te houden met de mensen die naar buiten willen. Nooit handig dus om achterin een volle lift te gaan staan, met name tijdens de lunchpauze.
Als je in het weekend naar een winkelcentrum gaat merk je meteen dat Filipino’s in groepen rondtrekken, en meestal zijn het families. Ze komen zelden of nooit ergens alleen, ze trekken rond in roedels. Stopt er een voor een winkel dan stopt de hele groep en is er meteen een verstopping.
Bij bijvoorbeeld McDonalds en Subway kijk ik altijd eerst naar binnen voordat ik zelf naar binnen ga, want ook daar gaan ze groepsgewijs naar binnen en er is voor de balie altijd een “Wat neem ik, wat neem jij” discussie waar ze rustig de tijd voor nemen. Vuistregel is dat als er meer dan twee mensen voor je zijn dan is het niet de moeite waard om naar binnen te gaan want daar is je lunchpauze niet lang genoeg voor.
En ook op vliegvelden gaat altijd de hele familie mee met wegbrengen en halen. Daar zag ik gisteren weer een mooi voorbeeld van toen er een kwebbelende groep van zeker tien volwassenen en nog een stuk of wat jengelende kinderen voor het glas stonden, net als ik wachtend op naar buiten komende passagiers. Uiteindelijk kwam er één kerel naar buiten waar de hele meute op af stormde. Dagje uit met het hele gezin...
Om nog even op die lift terug te komen, het gebeurt heel vaak dat aan het eind van de lunchpauze er een hele groep op de tweede verdieping instapt want daar is het restaurant. Behalve dat ze net als overal het principe hanteren “Always room for one more” (er kan er altijd nog een bij) is het verschrikkelijk frustrerend dat ze er allemaal op een andere verdieping uit moeten en de lift dus op vrijwel iedere verdieping stopt. En ik moet naar de zeventiende, bijna bovenin...
Riet is weer thuis
Gistermiddag om half twaalf werd Riet opgehaald door een taxi van luchtvaartmaatschappij Emirates en naar Schiphol gebracht waar haar een teleurstelling wachtte. Ze wilde gewoontegetrouw voor vertrek nog een keertje brood met kroketten eten maar wat bleek, Café Amsterdam is er niet meer! De vertrekhal van Schiphol wordt op dit moment grondig verbouwd en het café is blijkbaar als gevolg daarvan of helemaal verdwenen of verplaatst, maar Riet kon het in ieder geval niet meer vinden.
Gelukkig maakte de vlucht naar Dubai veel goed want ze had zich met haar gespaarde Emirates airmiles laten upgraden van Business Class naar First Class. Om even aan te geven hoe decadent dat is, voor het opstijgen krijg je een glas champagne. Dat is in de "gewone" Business Class ook maar daar komen ze na de start niet ook nog eens langs met nog meer champagne ("Dom Perignon", wat dacht je) en kaviaar...
Ook vanaf Dubai naar Manila verliep alles soepel zij het dat het instappen in Dubai altijd nogal chaotisch is omdat het vliegtuig voor het grootste deel vol zit met Filipino’s. Als het boarden begint wordt er altijd omgeroepen dat mensen met een handicap of kleine kinderen het eerst naar voren kunnen komen, maar dan volgt altijd meteen een vloedgolf van Filipino’s die zich zowat naar de ingang van de gate verdringen. Daar worden diegenen die niet kwalificeren en geen Business Class reizen bijna altijd teruggewezen om op hun beurt te wachten maar ze gaan dan niet weg, ze blijven allemaal staan en blokkeren zo de ingang van de gate voor andere passagiers.
In het vliegtuig volgen ook altijd nog meer chaotische taferelen want Filipino’s hebben altijd veel te veel en veel te grote handbagage bij zich. Je zou zeggen dat ze dat toch moeten inleveren maar ze verpakken alles heel slim in plastic tassen van de tax-free shops, want wat je daar koopt mag altijd als handbagage mee. Gelijk een tip dus voor iedereen die hier a-sociaal genoeg voor is.
Vlucht EK332 arriveerde in Manila minder dan een half uur te laat, maar de vertraging was al aangekondigd op de website van Emirates dus Lito en ik waren precies op tijd. Het toestel was zelfs al geland toen ik de aankomsthal binnenkwam, maar desondanks moest ik nog dik een half uur wachten dankzij de trage bagage afhandeling voordat Riet naar buiten kwam.
Onder het wachten bedacht ik me dat het al weer bijna vijf weken geleden was dat ik op precies dezelfde plek op Ans, Joëlle, Martin en Sandra stond te wachten en ik zeg het nog maar eens, wat vliegt de tijd!
Maar vooruit, Riet is dus weer thuis. Ongetwijfeld tot genoegen van onze kat Abby want die zat vanmorgen op de lege plek op het bed echt te kijken van, "Nou, laat dat mens nou maar weer terugkomen, het heeft nou lang genoeg geduurd"...
Allegaartje
Vandaag zomaar wat losse berichtjes van wat me de afgelopen dagen is opgevallen of wat er is gebeurd. Het grappige is namelijk dat ik de afgelopen dagen zoveel kleine dingetjes had waar ik iets over had willen schrijven maar waar het niet van is gekomen, en daarom die ik dan vandaag maar in één bericht.
Laat ik beginnen met afgelopen zaterdag toen ik zoals gewoonlijk naar restaurant Outback ging om wat te eten. Outback is zo'n beetje het enige restaurant waarbij ik dat ook doe als ik alleen ben, om ergens anders in mij eentje te gaan zitten kanen heb ik nooit geen zin in. Maar in Outback ben ik inmiddels wel bekend en naast goed eten hebben ze er lekker koud bier van de tap.
Nou is het grappige dat ik sinds drie weken in Nederland de nodige familie heb die weten hoe het is bij Outback, en zeker de dames herinneren zich nog wel de toetjes. Nadat ik mijn hoofdgerecht op had stuurde ik dus een berichtje via de familie-App met de vraag welk toetje ik zou nemen. Ik kreeg van alle kanten antwoord en bestelde dus maar (wat ik eigenlijk niet van plan was) toch een toetje, waarvan ik natuurlijk even een foto terugstuurde. Leuk toch, even babbelen met de familie in Nederland op een zaterdagavond in Manila!
Nog iets wat is geïnspireerd door familie in Nederland, en door Martin in het bijzonder, is een regelmatig bezoek aan Subway. Voor diegenen die dat niet weten, Subway is een broodjeswinkel maar een waar je broodje helemaal vers wordt klaargemaakt. Je begint met het kiezen van je brood, waarbij je ook moet kiezen hoe groot (6 inch of foot-long). Dan kies je je beleg, waarna je brood met beleg wordt "getoast", daarna kies je je "toppings" (tomaat, sla, augurk en wat dies meer zij), en tenslotte nog wat voor klodder saus je erop wilt.
Het klinkt misschien niet zo smakelijk zoals ik het vertel maar de broodjes zijn altijd heerlijk. Ik snap dus wel dat Martin ook graag een bezoek brengt aan de Subway, ik doe dat tegenwoordig zelf ook en zeker als ik alleen thuis ben is het een uitkomst voor iets te eten tussen de middag. Voor het avondeten had ik trouwens weer lekker een pasta gemaakt afgelopen zondag, en ik had genoeg saus gemaakt zodat ik er gisteravond ook nog van heb kunnen eten. Ik ga dat koken nog leuk vinden ook als ik niet uitkijk.
En tenslotte heb ik Joëlle nog even zitten plagen afgelopen zaterdagochtend. Ik kreeg namelijk een berichtje vrijdagavond dat ze een enorme trek had in een lekker bakkie koffie van de Coffee Bean, en afgelopen zaterdagochtend zat ik daar zoals gewoonlijk weer. En ik kon het niet laten om even een foto van mijn bakkie te maken en die op te sturen.
En zo heb ik dus vandaag eigenlijk tegen mijn gewoonte in een foto met allemaal dingen die ik gegeten en gedronken heb. En nee, ik ben niet van plan daar een gewoonte van te gaan maken...
Voetbal op tv
Ik dacht er gisteren nog net op tijd aan, de voetbalwedstrijd van Feyenoord tegen PSV. Ik verwachtte namelijk dat die wedstrijd door Fox Sport live uitgezonden zou worden en met een beetje mazzel zou ik dat dan hier in Manila gewoon op tv kunnen zien.
Want waar je in Nederland een decoder voor nodig hebt waar je fors voor moet betalen kunnen we hier iedere zondag avond op tv gewoon live Eredivisie voetbal zien. Goed, de beeldkwaliteit is niet bepaald HD maar het is alleszins redelijk. En jawel, voor gisteravond (in Nederland natuurlijk gistermiddag) stond bij Fox Sport Feyenoord-PSV op het programma.
De wedstrijd begon in Nederland om half drie en dat is hier dus half tien in de avond, ik ging er maar weer eens goed voor zitten. En ik werd niet teleurgesteld want het was een spannende wedstrijd met nog een heel best resultaat ook want Feyenoord won, zij het wel op het nippertje, met 2-1.
Vandaag las ik in de kranten dat het volgens alle voetbalgeleerden meer spannend dan goed was geweest en men was niet te spreken over het niveau. Ik weet niet welke wedstrijd zij dan gezien hebben maar ik vond dat er weinig te klagen was, of het moest zijn dat Feyenoord na de totaal onverwachte tegengoal van PSV de kluts kwijtraakte maar op inzet toch de punten in huis wist te houden. "Zeikers hou je altijd" zei mijn moeder wel eens en ze heeft gelijk want ik heb me best vermaakt en ik denk niet dat ik de enige was.
Aan het andere eind van de wereld zien hoe Feyenoord met 2-1 van PSV wint, dat noem ik nou "More fun in the Philippines"...
Nieuwe foto's
Vanmorgen toen ik wakker werd hoorde ik een geluid waarvan ik in eerste instantie dacht dat het de airco was. Ik wist alleen zeker dat ik de airco al had uitgezet in een half wakend moment, en dat klopte ook want het was niet de airco maar regen op het dak. Dat was een geluid wat we al weken niet meer hadden gehoord.
De bui en de daaropvolgende bewolking gedurende de rest van de dag zijn een gevolg van het lagedrukgebied wat onze kant op kwam en ons blijkbaar nu heeft bereikt. Het werd trouwens hoog tijd dat er weer eens een bui ban enige betekenis viel want alles ik kurkdroog, het grasveld naast ons huis wat gedurende de regentijd groen is is al sinds een week of wat helemaal bruin. Of het erg veel verschil gaat maken betwijfel ik want het is bui die ene bui gebleven.
De afgelopen week ben ik na een paar aanmaningen toch maar eens begonnen met het bewerken van de foto's die gemaakt zijn tijdens het bezoek van Ans, Joëlle, Martin en Sandra. Met name van Boracay waren het er nogal wat en die moesten allemaal nog even door de molen, met name de panorama foto's die gemaakt zijn van meerdere aan elkaar geplakte foto's.
Het resultaat is nu op het internet te bekijken via de volgende link:
http://wvdk.nl/cpg/displayimage.php?album=179&pid=16892#top_display_media
De diashow moet nog wel even gestart worden met de startknop in de rechter benedenhoek.
We zijn weer legaal
Dit betekent dat Riet en ik nu weer helemaal legaal in dit land verblijven met alle papieren en toebehoren in orde. Maar jullie hebben toch jullie visa al gekregen zul je misschien zeggen maar dat is maar de helft van het verhaal. Riet en ik hebben de status van "Special non-immigrant" wat betekent dat we hier tijdelijk wonen met een werkvergunning, en daarvoor is een speciaal visum nodig wat naast het stempel in je paspoort samengaat met een zogenaamde ACR kaart.
Voluit heeft het ding ACR I-Card en dat staat voor "Alien Certificate of Registration Identity Card" en het is een identiteitsbewijs op credit card formaat wat je te allen tijde bij je moet hebben. Het visum stempel is in feite alleen om het land in en uit te kunnen reizen, je ACR I-Card is dus eigenlijk je verblijfsvergunning en dus in feite veel belangrijker.
Vandaar dus al het gedoe voor het vertrek van Riet, ze had haar visum stempel wel in haar paspoort maar bij de paspoortcontrole moet je ook altijd de bijbehorende ACR I-Card kunnen laten zien. Om haar reis naar Nederland mogelijk te maken heeft ze daarom een tijdelijke ontheffing gekregen omdat haar kaart nog niet afgeleverd was. Het is dus maar goed dat die ontheffingsbrief is geregeld want als we op die kaart hadden gewacht dan was ze mooi in de problemen gekomen. Die kaart zou binnen twee dagen geleverd worden maar dat is uiteindelijk dus twee weken geworden.
De machine die die kaarten maakt zal wel weer kapot zijn geweest. Of de man die de machine bedient had zijn chicken adobo nog niet op. Of, en dat is veel waarschijnlijker, de ambtenaar die de uitgifte regelt constateerde dat er geen "additionele financiële compensatie" was verstrekt voor onze kaarten en heeft de aanvraag daarom waarschijnlijk twee weken onderop de stapel gelegd.
En nog iets waar ik echt geen moer van begrijp, de aanvragen voor Riet en mij zijn gelijktijdig de deur uit gegaan en tegelijk in behandeling genomen. Onze nieuwe ACR I-Cards hebben dan ook allebei dezelfde uitgiftedatum, maat toch is die van mij geldig tot 24 februari volgend jaar en die van Riet maar tot 21 februari. Een klein verschil weliswaar maar het is weer een mooi staaltje van Filipijnse ambtelijke willekeur.
Cynisch? Ik? Nee hoor, ik woon hier gewoon al drie en een half jaar en ik weet allang hoe het werkt...
Volgende mijlpaal
De afgelopen week was weer een bijzondere want er was namelijk weer een grote mijlpaal te noteren.
Zoals ik een week of wat geleden heb gemeld is het nieuwe Depletion Compression Platform (oftewel kortweg DCP) geplaatst naast het al bestaande Shallow Water Platform (oftewel kortweg SWP).
Maar de beide platforms moesten uiteraard ook nog met elkaar verbonden worden. Daarom moest er uiteraard een brugverbinding komen, maar die brug was nog in aanbouw en daarom was er na de plaatsing in eerste instantie een tijdelijke brug geplaatst.
De nieuwe brug heeft een lengte van vijftig meter en een gewicht van 155 ton. Er komen in totaal dertien leidingen over te lopen om de beide platforms te verbinden met daarin elektrische kabels maar ook data kabels want het nieuwe platform zal bestuurd gaan worden vanaf het oude platform.
Het werk zal hoogstwaarschijnlijk nog doorgaan tot eind juli want behalve de constructie van de verbinden moeten natuurlijk alle installaties en systemen zorgvuldig worden getest voordat het nieuwe platform officieel in gebruik genomen kan worden.
Oververhit
Prachtig weer dus de afgelopen dagen en warm, dat was ook te merken vanmiddag in de sportschool. Sterker nog, ik had er zelfs zoveel last van dat ik mijn training voortijdig heb afgebroken en naar huis ben gegaan.
Wat is het geval, ze hebben op de sportschool alle grote posters die voor de ramen zaten en nog iets van het zonlicht tegenhielden weggehaald en de temperaturen binnen zijn als gevolg daarvan te vergelijken met een sauna. Het schijnt de bedoeling te zijn om de ramen wit te kalken om zo het zonlicht te weren en de temperatuur binnen beter onder controle te houden maar dat is nog steeds niet gedaan.
Ik had na mijn warming up en drie oefeningen al een hele fles water leeg en dat is uitzonderlijk voor mijn doen. Ik had er ook last van dat ik tussen de middag niet veel had gegeten, iets waar ik normaal wel tegen kan maar deze keer vanwege de uitzonderlijke warmte dus niet. Ik voelde me tijdens mijn vierde oefening steeds beroerder worden en ben maar niet meer verder gegaan.
Niks ernstigs overigens, na een goed maal thuis kon ik er weer tegen. Maar het was zo wel een korte training vandaag, en hopelijk gaan ze op de sportschool gauw aan de slag met die witkalk.
Nog een aardig bericht wat ook de Nederlandse kranten weer heeft gehaald. Er zijn problemen met de optredens in Manila van de populaire boyband One Direction in maart, want de heren moeten van de Filipijnse immigratiedienst een drugtest afleggen voordat ze het land in mogen. Twee leden zijn namelijk gefilmd terwijl ze een jointje rookten en die moeten nu per persoon een waarborgsom betalen van tweehonderdduizend pesos (exclusief administratiekosten). Die waarborgsom wordt ingehouden als ze betrapt worden op drugsgebruik of op enigerlei wijze het gebruik van drugs aanmoedigen, want dan zouden ze een slechte invloed hebben op de Filipijnse jeugd.
Slechte invloed, jaja! Meisjes van twaalf en dertien jaar mogen hier wel zwanger gemaakt worden want dat is veel minder erg dan een jointje roken...
Facebook problemen
Als het iets bijzonders is vind ik het nog wel leuk maar ik hoef echt niet van iedereen een foto te zien van ieder maal wat ze nuttigen, en die obsessie van veel mensen om voortdurend foto’s van zichzelf te plaatsen begrijp ik al helemaal niks.
Van veel mensen in mijn “vriendenkring” heb ik dan ook berichten geblokkeerd, ik hoef dat allemaal niet te zien. Gelukkig zijn er ook mensen die leuke berichten plaatsen, leuke filmpjes, grappige foto’s of interessante nieuwtjes, en daar hou ik dan wel weer van.
Helaas is dat ook de reden van die mysterieuze boodschappen van mij heb ik ontdekt, want veel sites die dat soort berichten plaatsen hebben iets gevonden om hun eigen populariteit op te krikken. Steeds vaker als ik een leuke foto zie en ik wil dat verhaaltje lezen dan krijg ik eerst de vraag of ik de site waarop die is geplaatst wil “liken”. Dat doe ik normaal gesproken nooit maar ik denk dat ik er van de week toch een keer ingetrapt ben want prompt gaat er vanaf die site een programma draaien wat automatisch van alles en nog wat ongevraagd namens mij van een “Vind ik leuk” gaat voorzien.
Ik heb denk ik zelf wel een oplossing gevonden want bij controle vandaag heb ik geen enkele ongerechtigheid meer ontdekt die ongevraagd namens mij was gepost.
Maar voor iedereen die dit leest en op Facebook zit, wees dus gewaarschuwd!
Rijbewijs vernieuwen
Riet heeft het eind vorig jaar al moeten laten doen maar het is voor mij ook inmiddels tijd om mijn rijbewijs te laten vernieuwen. Om volkomen onduidelijke redenen werden onze rijbewijzen toen we ze hebben aangevraagd geldig tot onze eerstvolgende verjaardag twee jaar na de afgiftedatum.
Daardoor was mijn rijbewijs dus een paar maanden langer geldig dan dat van Riet ondanks dat we ze op hetzelfde moment hebben aangevraagd en gekregen. De logica hiervan ontgaat mij helemaal moet ik eerlijk zeggen, maar goed, we zijn op de Filipijnen...
Vandaag moest ik dus naar een LTO (Land Transport Office) voor het vernieuwen van mijn rijbewijs. Gelukkig zijn er speciaal daarvoor tegenwoordig kleine LTO vestigingen in alle grote winkelcentra, dus ik ging vanmorgen tegen achten in gezelschap van Lito naar het kantoor bij het Alabang Town Center. Lito’s hulp bleek trouwens onontbeerlijk want het was zoals alles waar de overheid bij betrokken is weer een rondgang langs vele loketten. Ook vandaag was ik er alles bij elkaar weer zo’n anderhalf uur mee zoet.
Lito graaide bij binnenkomst meteen een kaart met een handgeschreven volgnummer uit een bak die ik beslist over het hoofd zou hebben gezien. Vele anderen trouwens ook bleek want ik had ondanks de drukte nummer veertien en dat zag er dus gunstig uit. Binnen kreeg ik bij Loket 1 een formulier wat ik moest invullen (met onder andere de namen van mijn vader en moeder), waarna Lito me naar buiten sleepte naar een hokje waar ik toen ik eenmaal aan de beurt was tweehonderd pesos moest betalen.
Die keuring stelde overigens geen reet voor, ik werd gewogen en de dokter vroeg me bij het zien van mijn nationaliteit welke taal ik sprak, Duits of Vlaams. Hij had nog nooit van “Dutch” gehoord, vroeg of ik alleen een leesbril had en constateerde daarna dat ik “low maintenance” was (wat blijkbaar betekent geen zichtbare medische problemen). Hij kraste wat op het formulier en dat was dat, ik kon weer terug naar Loket 1.
Via Loket 1 werd ik doorgestuurd naar Loket 6 voor het maken van mijn foto door een computercamera en het zetten van een digitale handtekening.
Onwillekeurig vraag je je dan af waarom alles hier niet zo geavanceerd gaat als dat, maar goed. Ik mocht vervolgens gaan zitten in de druk bezette wachtruimte voor de loketten en wachten tot mijn naam werd afgeroepen.
Dat afroepen was nogal een toestand want de wachtruimte zat behoorlijk vol met mensen en er liepen voortdurend mensen in en uit, en al met al was het dus nogal rumoerig terwijl het afroepen vanachter het glas van de loketten gebeurde zonder enige vorm van versterking. Ik kreeg dus zowat kramp in mijn oorspieren van het ingespannen luisteren of mijn naam werd afgeroepen.
Mijn naam is sowieso altijd al een probleem omdat ze er meestal weinig van snappen. Ik moest dus alert zijn op “Mister Willem”, “Mister Van”, “Mister Vanden” en variaties daarop, maar het viel mee. Het wachten duurde tamelijk lang maar uiteindelijk hoorde ik “Mister Van Den” afroepen met daarna twijfelend een poging om “Kerkhoff” uit te spreken. Ik mocht de verschuldigde leges gaan betalen bij Loket 5, waarna ik weer mocht gaan zitten in afwachting van de volgende afroep van mijn naam. Die kwam gelukkig wat vlotter en bij Loket 4 kreeg ik een briefje wat als tijdelijk rijbewijs geldt totdat de kaart met het echte rijbewijs is geprint. Dat schijnt iets van negentig dagen te duren.
Op de tweede foto zie je niet het LTO kantoor waar ik ben geweest maar de loketten zien er precies hetzelfde uit, alleen zijn ze precies andersom genummerd. Logica en eenduidigheid zijn hier vrij zeldzaam hier op de Filipijnen...
Regen op komst?
De kranten staan op dit moment vol met berichten over een verwoestende cycloon die het eiland Vanuatu heeft getroffen. Dat eiland ligt in de Stille Oceaan ten noordoosten van Australië en ten noorden van Nieuw-Zeeland, dus behoorlijk ver van de Filipijnen, maar als het weer ergens op de Stille Oceaan onbestendig is dan kun je verwachten dat het niet bij die ene storm blijft.
En dat blijkt ook wel want vandaag kwamen de eerste berichten over een tropische storm genaamd “Bavi” die aan het ontwikkelen is boven de Stille Oceaan, op grote afstand nog weliswaar maar bewegend in de richting van de Filipijnen. De verwachting is dat de storm in de loop van deze week de Filipijnen zal bereiken. Er is in ieder geval alvast een Filipijnse naam voor de storm gereserveerd en dat wordt “Betty”, waarbij de letter “B” aangeeft dat het de tweede tyfoon van dit jaar zal worden mochten de voorspellingen uitkomen.
Volgens de laatste voorspellingen zoals aangegeven op het plaatje zal de storm niet meer dan een tropische depressie zijn als hij onze regio bereikt maar het kaartje geeft ook aan waar de storm is op aanstaande vrijdag. En aangenomen dat de storm zich dan nog steeds in dezelfde richting voortbeweegt ziet het er dus naar uit dat hij precies in het weekend passeert.
En aangezien een tropische depressie normaal gesproken regen betekent zou het wel weer eens uitgerekend in het weekend kunnen gaan regenen. Lekker dan...
Dooie gekko's
We hebben wel wat afgelachen tijdens het bezoek van Martin, Sandra, Ans en Joëlle. Met name Sandra en Joëlle bleken namelijk soortement van panisch voor het ongedierte wat hier nu eenmaal rondloopt. We hebben niet eens zoveel kakkerlakken gezien (en als we ze zagen probeerden we dat stil te houden) maar het was bijna onvermijdelijk dat er onderweg naar en terug lopend van het Alabang Town Center af en toe een paar ons pad kruisten.
In de stoepen zitten hier en daar grote losse tegels die eigenlijk deksels zijn naar de riolen en als je daar 's avonds in het donker op gaat staan dan springt er nog al eens het een en ander onder vandaan. Dankzij een van die tegels waar we ze voor vergeten waren te waarschuwen weten we nu hoe hoog Sandra en Joëlle kunnen springen. Onze welgemeende opmerkingen dat die krengen banger voor ons zijn en juist weg proberen te rennen haalden weinig uit de volgende dagen.
De gekko's waren een ander verhaal. Niet dat ze die nu zo nodig van dichtbij wilden zien maar Joëlle wilde ze toch wel graag een keertje op de foto. Genomen van een afstandje, dat wel natuurlijk. Op zich is dat normaal gesproken geen probleem want er zitten er op het dak boven ons terras altijd wel een paar, maar de schuwe beestjes vonden het blijkbaar veel te druk op het terras met al die mensen en lieten zich niet zien. Het lukte uiteindelijk wel om een paar fotootjes te maken want we zagen uiteindelijk toch nog twee gekkootjes onder het dak, aan de andere kant van het terras waar het minder licht was.
Nu ik alleen thuis ben en weinig buiten zit 's avonds komen er meer gekko's tevoorschijn, en dat merk ik aan de katten. Die jagen genadeloos op die beestjes en vanmorgen lagen er verscheidene dooie gekko's op het terras. Het enige smakelijke aan die beestjes is blijkbaar de staart want die is er altijd af, de rest ziet er min of meer onaangetast uit. Het gaat onze weldoorvoede kastengeesten duidelijk meer om de jacht en om het spel dan om het voedsel. Voor de gekko's maakt dat overigens geen verschil, die leggen het loodje.
Ook nog een beetje pech vandaag, de subwoofer van mijn geluidssysteem heeft het begeven, die produceerde bij de minste of geringste hoeveelheid basgeluid een rammelend bijgeluid alsof hij zwaar werd overbelast. Nou is goed geluid voor mij van essentieel belang aangezien ik altijd muziek aan heb als ik achter de pc zit en je kunt dan ook rustig stellen dat het systeem wat ik had zijn geld ruimschoots heeft opgebracht en zeker zijn tijd heeft uitgediend.
Maar vandaag was het dan toch tijd voor wat nieuws...
Hollandse pot
En weer is de rust weergekeerd. Alle bezoek is vertrokken, Estela is naar huis voor het weekend en ik had Lito vrij gegeven voor vandaag omdat ik toch niet van plan was om ergens anders naar toe de gaan dan naar de sportschool en naar het Alabang Town Center voor een bakkie koffie. En die twee kleine stukjes kan ik zelf wel rijden.
Behalve wat kleine klusjes zoals het betalen van een paar rekeningen en een paar kleine boodschappen heb ik vandaag weinig gedaan. Wel heb ik via Skype een lang gesprek gehad met Riet over onze plannen met de parketvloer in ons huis in Rijnsburg, die is nodig aan een opknapbeurt toe maar we zijn ook naar alternatieven aan het kijken. Ik denk trouwens dat we er wel uit zijn.
Dan was er ook nog het avondeten. Mijn gebruikelijke gang naar restaurant Outback ging vanavond niet door want daar was ik net gisteravond met Martin en Sandra geweest en twee avonden op rij vond ik wat teveel van het goede. Na wat alternatieven afgewogen te hebben bedacht ik dat ik alles in huis had voor een gewone Hollandse pot.
En dat werd het dus ook, lekker krootjes met geïmporteerde spekkies...
Bezoek voor een dag
Het was om praktische redenen niet mogelijk gebleken voor Martin en Sandra om vanuit Indonesië direct terug naar huis te vliegen. De mogelijkheden waren er wel maar die vielen allemaal veel duurder uit dan het alternatief, en dat was terug vliegen vanuit Jakarta naar Manila en daarvandaan terug naar huis met Emirates.
Een aansluiting met een korte overstaptijd was er helaas niet, de vlucht uit Jakarta kwam vanmorgen om zes uur aan op de luchthaven van Manila en de vlucht van Emirates zou pas na middernacht vertrekken. Dat betekende dus dat ze nog een dagje in Manila zouden doorbrengen, en dat deden ze uiteraard bij mij thuis.
Omdat ze zo vroeg aankwamen moest ik natuurlijk ook vroeg op om een beetje bijtijds op de luchthaven te zijn om ze op te pikken. Ik regelde met Lito weer dat ik hem aan de rand van Alabang zou oppikken waar hij zoals gewoonlijk het stuur zou overnemen. Ik verwachtte de nodige problemen met de ochtendspits maar dat viel allemaal heel erg mee. Toen Sandra een berichtje stuurde om aan te geven waar ze stonden te wachten kon ik gelijk een berichtje terug sturen met de melding dat we er al bijna waren.
Ook terug ging vlot ondanks een opstopping meteen na vertrek vanaf de luchthaven maar verder waren er geen problemen. Al met al waren we uit en thuis binnen een uur, en dat moet een record zijn. Nou ja, met "thuis" bedoel ik eigenlijk terug in Alabang want ik werd door Lito gewoon bij mijn werk afgezet waarna hij Sandra en Martin naar ons huis bracht. Daar konden ze de nodige slaap inhalen want daar was niet veel van gekomen vannacht, en uiteraard konden ze nog de rest van de tijd lekker in de tuin van de zon genieten.
Ik nam vanmiddag wat eerder vrij zodat we met zijn drieën nog een bakkie konden gaan doen bij de Coffee Bean en uiteraard was er een afscheidsdiner, uiteraard op Martin's verzoek bij restaurant Outback. Na thuis nog wat gedronken te hebben op ons terras laadden we tegen kwart voor negen de bagage in de auto waarna Lito ons naar Terminal 3 van de luchthaven bracht.
En alweer viel het verkeer ontzettend mee. Waar we vorige week nog in een gigantische opstopping terecht kwamen vlak voor Terminal 3 was het nu hartstikke rustig en stroomde alles vlot door. Om tien over negen stonden we dan ook bij de vertrekhal waar ik afscheid nam van Martin en Sandra. Morgenmiddag landen ze als alles goed gaat rond een uur of kwart voor een op Schiphol.
Het was toch nog wel weer even gezellig om die twee nog even hier te hebben, ook al was het maar voor een paar uurtjes.
Smoezen...
Het regenachtige weer van gisteren was vanmorgen helemaal verdwenen, in eerste instantie was er nog wel wat bewolking maar het werd uiteindelijk toch weer gewoon een zonnige dag. Niet dat het me wat zou uitmaken want als ik op kantoor zit zal het me uiteindelijk toch en zorg zijn wat voor weer het buiten is. Van slecht weer heb ik geen last en aan mooi weer heb ik niks, en dat is overal zo, nietwaar.
Het zijn niet alleen voor mij rustige dagen maar ook voor onze hulp in de huishouding Estela en onze chauffeur Lito. Voor Estela is er minder was en minder schoon te maken nu ik alleen thuis ben, en Lito heeft vrijwel de hele dag niks te doen. Hij is wel aanwezig want als ik hem onverwacht nodig mocht hebben moet hij er wel zijn en hij staat ook ter beschikking van Estela als die boodschappen moet doen. Verder brengt hij regelmatig op eigen houtje drinkwater naar de dumpsite van Cataquis, maar verder heeft hij dus weinig om handen.
Donderdag is voor mij sportschool-dag maar er zijn de laatste tijd wat probleempjes met mijn trainer voor die dag. Niet dat het een vervelende kerel is, maar hij belt de laatste drie maanden regelmatig af omdat hij om wat voor reden dan ook verhinderd is. Eerst was het zijn dochtertje, die was ziek en moest af en toe naar het ziekenhuis voor behandeling, daarna was zijn familie over uit de Verenigde Staten, en gisteren kreeg ik bericht dat hij niet kon komen vanwege zijn astma.
Het zal allemaal wel, en ik zou het misschien nog geloven ook als ik niet wist dat Filipino’s berucht zijn om hun veelvuldige verzuim. Er is altijd wel wat en de meest gebruikte smoes is problemen met de familie. Ik heb in mijn team een gozer gehad die om de haverklap (en altijd op maandag) iemand naar het ziekenhuis moest brengen en daarom niet kon komen werken.
Er is zelfs een verhaal bekend van iemand die vrije dagen vroeg omdat zijn oma was overleden. In totaal zeven keer...
Bumperkras
Het was een beetje een vreemde dag vandaag wat het weer betreft want het was de hele dag zwaar bewolkt en er zijn de nodige buien gevallen. Geen hevige buien weliswaar die de straten schoon spoelden maar van die magere buitjes waarvan de straten netaan nat worden. En dat bleef ook zo in de loop van de avond.
Dit is de eerste regenachtige dag sinds begin januari. Er is weliswaar heel sporadisch en vooral ’s nachts een buitje gevallen maar een hele dag met bewolking en regen komt in deze tijd van het jaar niet veel voor. En dat zal de komende weken hoogstwaarschijnlijk ook zo blijven want de heetste maanden van het jaar zijn eigenlijk net pas aangebroken. Onze visite heeft de afgelopen twee weken dus heel erg geboft wat het weer betreft, droog, zonnig en niet al te heet.
Onze chauffeur Lito is vandaag langs een door onze verzekering aangegeven garage geweest om te laten kijken naar een kras op de achterbumper van onze auto. Die heb ik overigens zelf veroorzaakt na een kleine aanvaring met een bord bij een restaurant wat net buiten het zicht van mijn buitenspiegel zat. Met het oog op de verkoop van onze auto als we hier weggaan leek het ons handiger om die kras weg te laten werken, vooral omdat het ook nog eens door de verzekering gedekt blijkt te worden.
Het enige punt is ons eigen risico van omgerekend ongeveer zeventig euro, dus ik wilde even weten wat de totale reparatie zou gaan kosten. Het blijkt dat het overspuiten van de bumper, inclusief arbeidsloon, nog niet eens twee keer zo hoog is als ons eigen risico, dus met het oog op de verkoopwaarde van de auto zouden we de schade ook als de verzekering het niet zou dekken gewoon laten repareren.
Want eerlijk is eerlijk, de auto is verder smetteloos en dan is zo’n kras in de bumper een vervelend gezicht.
Bericht uit de krant
Het bericht stond vrijwel exact zoals ik het hierboven schrijf in de Nederlandse kranten, en dat is ook hoe dit soort berichten normaal gesproken altijd in onze kranten komt, klinisch en alleen de feiten. Maar dit soort berichten wordt in de Filipijnse kranten heel anders weergegeven, want daarin worden niet alleen de kale feiten genoemd maar alle betrokkenen staan er ook met naam en toenaam in, soms zelfs met adres en telefoonnummer.
Om te laten zien hoe zoiets eruit ziet in de Filipijnse kranten is hier een vertaling van het bericht over hetzelfde ongeval, ik heb alleen de namen eruit gehaald en de kentekenplaat gegevens veranderd. Waar in het bericht dus staat "
Unox rookworst
Gisteren herinnerde ik me dat er nog twee Unox rookworsten in de voorraadkast lagen en besloot te dineren met een broodje worst. Helaas, dat ging niet door. Op de verpakking stond dat de uiterste verkoopdatum al ruim een jaar geleden was, en hoewel ik dat in eerste instantie negeerde zag de binnenkant er na het opwarmen niet echt appetijtelijk meer uit. In plaats van roze was het stopverf-kleurig met een lichtgroene zweem aan de randen. Het werd dus de vuilnisbak in plaats van mijn bord.
Nou is er altijd wat te eten in huis dus zo’n groot probleem was het niet maar ik had me toevallig zitten verheugen op een lekker sappige Unox worst, want die hebben ze hier niet. Er is wel worst, in zoveel soorten zelfs dat er in de supermarkt een heel schap mee gevuld is, maar die zijn allemaal geen Unox.
Vanmiddag ben ik toch maar naar de supermarkt gegaan om eens te kijken, want ik had nou eenmaal het idee van een lekker broodje worst in mijn hoofd en daar moest toch wat op te vinden zijn. Na uitvoerige inspectie van alle aanwezige worstverpakkingen kwam ik tot de conclusie dat alle worsten die ze hier verkopen recht zijn en dat de namen op de verpakkingen me helemaal niets zeggen. Ik kwam uiteindelijk uit op een verpakking waarop stond dat de worst gemaakt was van Angus rundvlees ("Angus Franks").
Vanavond had ik dus toch eindelijk mijn broodje worst. Smakelijk, maar geen Unox...
Effe Skypen
Een leeg huis went bij mij altijd snel, vandaag heb ik heerlijk genoten van een dagje helemaal niemand om me heen behalve mijn katten. Een daarvan heeft overigens zoals gewoonlijk in het weekend (geen idee of ze dat doordeweeks ook doet) in de computerkamer languit op de bank gelegen in een voor dames niet erg betamelijke houding (zie foto...).
Uiteraard was ik nieuwsgierig hoe de reis van Riet, Ans en Joëlle was verlopen en hoe de thuiskomst was geweest maar vanwege het tijdsverschil met Nederland, wat op dit moment nog steeds zeven uur bedraagt, moest ik tot vanavond wachten voordat ik contact kon zoeken. Riet en ik proberen daarvoor altijd Skype te gebruiken omdat je daar beeld bij kunt hebben en ook omdat de geluidsverbinding stukken beter is dan met de telefoon, maar het is om de een of andere reden altijd een heel gedoe.
Het probleem met Skype is dat je allebei op hetzelfde moment achter de pc of met de iPad in de hand moet zitten en dat vereist altijd de nodige coördinatie. Het grootste probleem zit aan mijn kant en ik ben er nog steeds niet achter hoe het komt. Normaal gesproken is het simpelweg een kwestie van je iPad gewoon aan hebben staan met Skype geactiveerd en dan wachten op een signaal van Skype dat iemand je probeert te bellen. Dat signaal komt in mijn geval niet, dus vanavond kwam ik er bijvoorbeeld pas achter dat Riet had geprobeerd te bellen toen ik op mijn iPad keek en een gemiste oproep zag.
Riet probeert het probleem meestal op te lossen door ook via sms en WhatsApp berichtjes te sturen dat ze aan het bellen is, maar dan staat net het geluid van mijn telefoon weer uit of hij ligt in een andere kamer. Kortom, zelfs met al die moderne technieken is het soms nog lastig om zoiets simpels als een Skype gesprek tot stand te brengen.
Misschien moet ik ook maar gaan doen wat alle Filipino’s doen, gewoon de hele dag op je telefoonscherm staren. Dan mis je zeker niks...
Visite is weer thuis
Technisch gesproken vertrokken de dames niet gisteren maar pas vandaag want vlucht EK335 van Emirates vertrok vannacht om vijf voor half een. De vlucht vertrok precies op tijd en verliep zoals gewoonlijk voorspoedig maar duurde wel ruim een half uur langer dan gepland. Om kwart voor elf vanmorgen (Filipijnse tijd) kreeg ik pas een berichtje binnen van Riet dat ze waren gearriveerd in Dubai.
Alles was dus ook goed gegaan bij het inchecken gisteravond met de ontheffingsbrief van Riet voor de Filipijnse paspoort controle, al moest er wel een mannetje bij worden gehaald want degene aan de balie snapte het weer eens niet. Zo is er gelukkig toch een happy end te melden van alle paspoort misère die we de afgelopen week hebben gehad.
Ook de reis van Dubai naar Amsterdam ging ook vlot na een aangenaam verblijf in de Business Lounge op de luchthaven van Dubai, alleen hadden ze ook op die vlucht enige vertraging. De vraag is of Ans en Joëlle dat deze keer erg hebben gevonden want zoals ik gisteren al meldde had Riet voor deze vlucht een upgrade voor ze geregeld naar Business Class.
Rond kwart voor negen vanavond (Filipijnse tijd dus weer) kwamen de berichtjes binnen dat ze op Schiphol waren gearriveerd waar het ontvangstcomité bestaande uit Vader en Moeder van Nieuwkoop en nichtjes Nicole en Madelon al klaar stond. Veel nieuws heb ik verder nog niet gehad maar dat komt morgen wel.
Voor mij was het dus een heel erg rustige dag. Het was vanmorgen heel erg stil en leeg en dat was echt even wennen na de gezellige drukte van de afgelopen weken. Ik heb wel mijn gebruikelijke bakkie koffie gedronken bij de Coffee Bean vanmorgen en wat boodschappen gedaan, en vanavond zoals gewoonlijk naar restaurant Outback, maar het is toch minder leuk op je eentje.
Aanstaande vrijdag komen Martin en Sandra nog een dagje terug naar Manila voordat ze naar Nederland terugreizen en dan zit het er voor wat betreft visite weer een paar weken op. De volgende bezoekers verwachten we in mei als Riet's vriendin Pat en haar man Howard uit Australië weer even terugkomen naar Manila.
Ja, en verder lag de tuin er dus vandaag ondanks het mooie weer stilletjes bij...
Vertrekdag voor Riet, Ans en Joëlle
Maanden hadden we er naar uitgekeken en nu zitten de twee weken van Ans en Joëlle er al weer op.
Voordat ze vertrokken gingen ze vanmorgen met Riet mee op bezoek bij de kinderen van het dumpsite dorp voor de "Fresh Start Friday" ("Frisse Start Vrijdag"). Iedere vrijdag gaat er een delegatie van ALIG, de vrouwenorganisatie waar Riet lid van is, naar het dumpsite dorp om een groep kinderen eten te geven, te wassen en met ze te spelen. Riet neemt altijd graag mensen mee om het werk van ALIG te laten zien en Ans en Joëlle waren meer dan geïnteresseerd om mee te gaan. Ze vonden het ook een geweldige ervaring en dat laten de foto's die ze gemaakt hebben ook duidelijk zien.
Maar vanmiddag was er toch het onverbiddelijke pakken van de koffers, en die gingen een stuk zwaarder mee dan ze gekomen waren. En er was een extra verrassing want Riet had haar gespaarde airmiles van Emirates gebruikt om Ans en Joëlle op de tweede vlucht van Dubai naar Amsterdam een upgrade te geven naar Business Class. Ik weet bijna zeker dat de beide meiden na die ervaring in de superdeluxe Airbus A380 voor de rest van hun leven verpest zijn...
Je zou trouwens zeggen dat Riet er het meest aan gewend zou moeten zijn maar die was degene die voor vertrek het meest warm liep. Die kan er niet tegen om een hele dag te moeten gaan zitten wachten en ze was bij het boeken dan ook al behoorlijk teleurgesteld dat de ochtendvlucht van kwart voor negen door Emirates is afgeschaft.
Er was nog dik tijd om met z'n vieren nog een hapje te gaan eten in het Alabang Town Center, en omdat onze gasten mochten kiezen werd dat alweer het Italiaanse restaurant "Italianni's". En daarmee werd hun bezoek afgesloten zoals het ook begonnen was, met een maaltijd in hetzelfde restaurant.
Half negen was dan eindelijk het tijdstip van vertrek aangebroken. Ik had onze chauffeur Lito gevraagd of hij vanavond beschikbaar wilde zijn om het gezelschap naar de luchthaven te rijden want de ervaring twee weken geleden met het gigantisch drukke verkeer rond de luchthaven was voor mij voorlopig weer voor een tijdje genoeg. En Lito bewees ook deze keer weer dat hij veel beter met die omstandigheden kan omgaan want in een half uur waren we bij terminal 3.
En zo is het reisgezelschap van Riet, Ans en Joëlle keurig op tijd afgeleverd op de luchthaven voor de terugreis en heb ik de komende drie weken het rijk alleen. Of ik dat leuk ga vinden weet ik niet want het waren wel twee heel erg gezellige weken...
Paspoort!
Jawel, jawel, jullie lezen het goed! Ondanks onze twijfels heeft het visum bureau gedaan wat ze beloofd hebben en zijn onze paspoorten vanavond bezorgd, met het nieuwe visum erin gestempeld. Mijn paspoort was wat minder belangrijk maar dat van Riet was van cruciaal belang om het land uit te kunnen morgen.
Onze ACR kaarten (de plastic kaartjes met persoonsgegevens zonder welke het visum in feite waardeloos is) hebben we nog niet maar om te voorkomen dat Riet daar morgenavond op de luchthaven problemen mee krijgt heeft het bureau een "waiver" geregeld, een officiële brief van de immigratiedienst die Riet voor deze keer dispensatie verleend. En dat betekent dus dat Riet morgenavond gewoon met Ans en Joëlle kan vertrekken naar Nederland.
Vanmorgen hebben de dames een bezoekje gebracht aan de "wet market", een markt waar laten we maar zeggen de gewone Filipino's hun boodschappen doen. Die markt is een kleurrijk gebeuren met groente, fruit, vlees, vis en alle snuisterijen die je maar kunt verzinnen. Met name het fruit is er van heel goeie kwaliteit en heel erg goedkoop, het vlees en de vis zijn een iets ander verhaal. Omdat alles de hele dag in de open lucht en in de zon ligt ruikt het er niet echt fris en Ans zag tot haar schrik toen ze omkeek dat er vlak achter haar net een kip werd geslacht.
Vanavond moesten we weer een leuk tentje zoeken om een hapje te eten en dat werd deze keer Mexicaans bij restaurant Chili's. En ook daar was alles weer heel erg lekker volgens onze visite, alleen werd er vandaag wel bewust van een toetje afgezien. Iets over "veel te veel gegeten de laatste twee weken"...
"Echtgenote van"
Vanmorgen vroeg was er een berichtje van Martin en Sandra. Ze waren goed aangekomen op Bali en zaten om kwart voor twee vannacht in hun hotel. Aan de foto’s te zien die ze vanmorgen stuurden van het dakterras van het hotel (met zwembad) zitten ze daar niet slecht.
De klucht van Riet’s visum ging vandaag weer gewoon door maar uiteindelijk kregen we toch bericht dat het “zeer waarschijnlijk” allemaal op tijd gaat lukken. Ik raakte vanmorgen wel even in paniek want het visum-bureau had opgemerkt dat er een verschil zat tussen Riet’s oude en nieuwe paspoort. In het oude staat Riet’s naam plus de vermelding “e/v van den Kerkhoff” en in het nieuwe paspoort staat die toevoeging niet meer.
Die middeleeuwse verplichte vermelding van de achternaam van de echtgenoot voor getrouwde vrouwen is in Nederland afgeschaft en vrouwen (mannen trouwens ook) mogen nu zelf bepalen of ze die aanduiding in hun paspoort willen. Riet heeft besloten om dat in haar nieuwe paspoort niet te doen.
De reden daarvoor is simpel, in veel landen krijgt Riet bij de paspoortcontrole vragen omdat ze daar niet begrijpen wat die achterlijke aanduiding “e/v” betekent. Ook zijn er bij het inchecken op vliegvelden regelmatig problemen omdat de naam op de ticket niet exact klopte met de naam in haar paspoort. Het is dus gewoon veel praktischer om alleen “Maria van Nieuwkoop” in het paspoort te hebben staan.
Hoe dan ook, ik heb gelijk een verklarend antwoord terug gestuurd en verteld dat ze dat maar moesten navragen bij de Nederlandse Ambassade. Ik was alleen bang dat ze dat niet zouden doen, want normaal gesproken als er iets niet lijkt te kloppen dan stuurt de immigratiedienst hier zonder pardon alle papieren terug en dan mag je zelf proberen om alles recht te breien. Waarna je de hele procedure opnieuw mag doen.
Dat zou desastreus zijn voor Riet’s reis naar Nederland eind deze week, maar gelukkig bleek het mee te vallen. Ik kreeg de verzekering dat het “e/v” verschil weliswaar was opgevallen maar dat het geen beletsel was voor het krijgen van het nieuwe visum. En dat hopen we dan maar, morgen weten we hopelijk of dat inderdaad het geval is.
De dames zijn vandaag weer naar het winkelcentrum Greenhills geweest, op jacht naar nog meer “echte” tassen en hoezen voor mobieltjes en iPads. Het huis ligt nu vol met tassen en hoesjes van Prada, Gucci en Michael Kors...
Vanavond zijn we wezen eten bij een Spaans tapas restaurant ( “alweer heerlijk” ) waarna we nog even rond hebben gewandeld. Daarbij kwamen we langs een winkeltje waarvan ik maanden geleden al zei dat dat echt een winkeltje voor Ans was. Het is een soort van bijouterie waarin alles wat is uitgestald op kleur is gesorteerd.
Aan de reacties van Ans te horen had ik gelijk gehad met mijn veronderstelling...
Martin en Sandra vertrekken naar Indonesië
De vertrekdag van Martin en Sandra was bijna identiek aan hun vertrekdag meer dan twee jaar geleden, niets meer op het programma, lunchen in het restaurant op de 31e verdieping van het Vivere Hotel, en aan het eind van de middag naar de luchthaven NAIA. Maar daar hield de vergelijking ook gelijk mee op want ze gaan deze keer niet terug naar Nederland maar ze gaan nog anderhalve week naar Indonesië. Eerst gaan ze naar Bali en daarna ook nog even een dagje naar de hoofdstad Jakarta. Daarna komen ze eerst nog terug naar Manila en vandaar vliegen ze dan terug naar huis.
De titel van vandaag verwijst naar het vertrek van Martin en Sandra maar het had zomaar de titel kunnen zijn van de zoveelste klucht. En deze keer was dat dan "De Klucht van de Bode" geweest, want wat we vandaag meemaakten tart weer iedere beschrijving.
Gisteren schreef ik al dat er geen moer aan te doen was, Riet moest haar paspoort afstaan om er een nieuw visum in te laten stempelen en dan maar zien of ze het nog voor haar vertrek aanstaande vrijdag terugkrijgt. Om die kans zo groot mogelijk te maken had ik afgesproken dat een bode van het bureau wat de visum aanvraag afhandelt vanmorgen om zeven uur alles al op kantoor zou komen ophalen.
Ik was best verbaasd dat de goeie man er inderdaad om vijf over zeven was en ik gaf hem alle bescheiden: het paspoort, de kaart met persoonsgegevens en de getekende aanvraagformulieren. Dat is mooi goed gegaan dacht ik nog, maar wacht even. Om half tien ging de telefoon. Riet belde me op om te vertellen dat de bode blijkbaar ook nog bij een van haar vriendinnen langs was gegaan om paspoorten op te halen en daar was hij Riet's kaart met persoonsgegevens verloren.
Gelukkig vond die vriendin de kaart en belde ze meteen Riet op, en die belde gelijk mij. Ik heb meteen contact opgenomen met het visum bureau om te vertellen wat er was gebeurd en ik heb daarbij heel keurig niet gezegd wat ik eigenlijk van ze dacht. Ze beloofden contact op te nemen met de bode die de kaart alsnog bij de vriendin van Riet zou ophalen.
Maar zoals gewoonlijk was dat weer te makkelijk want die vriendin was ondertussen op pad gegaan om haar nagels te laten doen en had de kaart meegenomen in haar tas. Snel werd geregeld dat de vriendin haar chauffeur naar ons huis zou sturen met de kaart zodat die bij ons kon worden opgehaald. Uiteraard gaf ik dat door maar er gebeurde vervolgens een uur lang niks.
Ondertussen stuurde Riet continue berichtjes van "Nog steeds niet opgehaald..." en mijn bloeddruk begon naar gevaarlijke hoogte te stijgen. Gelukkig kwam tegen half twaalf eindelijk het verlossende bericht, de kaart was opgehaald. Nu moeten we dus maar duimen en hopen dat het proces inderdaad gaat verlopen zoals ons is voorgespiegeld en dat het paspoort met het visum vrijdag terug is.
Het vertrek van Martin en Sandra ging gelukkig heel wat soepeler. Die zijn met hun rugzakken om half zes afgezet bij Terminal 2 voor hun vlucht met Philippine Airlines naar de luchthaven Denpasar op Bali waar ze als alles goed gaat rond middernacht plaatselijke tijd aankomen.
Je gelooft het niet...
... maar het is toch waar. We hebben alweer problemen met het visum van Riet, precies dezelfde als twee jaar geleden toen we onze hele vakantie naar Indonesië moesten afzeggen.
We zitten al sinds begin januari toen we terug zijn gekomen uit Nederland weer in de molen om onze visa te laten verlengen want die zouden op 25 februari verlopen. Vorige week toen we op Boracay zaten kreeg ik wel een berichtje van het bureau wat die visa verlenging afhandelt om contact op te nemen maar dat ging toen een beetje moeilijk. Dat heb ik vanmorgen gelijk gedaan en ik kreeg te horen dat Riet en ik onze paspoorten moesten inleveren om het nieuwe klaarliggende visum erin te laten stempelen.
Nou is dat voor mij geen probleem maar na wat we twee jaar geleden hebben meegemaakt toen Riet haar paspoort niet op tijd terug kreeg en het feit dat Riet aanstaande vrijdag met Ans en Joëlle naar Nederland vertrekt heb ik het bureau verteld dat ze mijn paspoort konden krijgen maar dat van Riet niet. Ik heb gewoon gezegd dat dat niet beschikbaar was.
Maart nadat mijn paspoort en alle formulieren waren opgehaald kreeg ik bericht dat het beslist nodig was dat Riet's paspoort toch ook op tafel kwam want anders komt ze aanstaande vrijdag het land niet uit. Het probleem is namelijk dat het vorige visum vorige week is verlopen en dat het nieuwe visum al geregistreerd staat maar nog niet in het paspoort zit, en ook de nieuwe bijbehorende kaart met persoonsgegevens heeft ze nog niet. Het directe gevolg zou zijn dat ze vrijdag bij de paspoortcontrole teruggestuurd zou worden.
We zitten dus in vrijwel exact dezelfde situatie als twee jaar geleden, een geboekte reis maar geen geldige papieren om het land uit te komen! Nou is er wel een klein lichtpuntje, en dat is dat het paspoort (als alles goed gaat zeg ik er heel bewust bij) in twee dagen klaar moet zijn en dat zou aanstaande donderdag zijn. Het feit dat die beruchte kaart met persoonsgegevens dan nog niet klaar is kan worden opgelost met een soort van vrijwaringsbewijs.
Dat laatste moet ook nog wel worden aangevraagd en dat kan dus naast het paspoort ook nog een struikelblok zijn, dus het worden weer een paar spannende dagen. En daar zitten we eigenlijk helemaal niet op te wachten...
Belgisch bier
Na alle consternatie van gisteren was er vandaag gelukkig een mooie zondag om bij te komen. Het was schitterend weer en de familie heeft dan ook dankbaar gebruik gemaakt van de ligstoelen in de tuin en de luchtbedden voor in het zwembad.
Nou zijn die luchtbedden nog wel een verhaal apart want toen we die vorige week tevoorschijn haalden bleken ze alle vier lek. Riet heeft plakspullen gehaald en haar best gedaan om de lekken te dichten maar dat is maar ten dele gelukt. Een opblaas-stoel kon zover worden gerepareerd dat die nog maar heel langzaam leegliep en dus redelijk bruikbaar was, maar de andere drijfstoel en de luchtbedden bleken een groter probleem.
Uiteindelijk was er niet veel meer te redden. Martin probeerde het ook nog een keer maar gisteren bleek dat ook diens reparatie werkzaamheden weinig hadden uitgehaald. Zelfs grof reparatiewerk met ducktape zette op zich weinig zoden aan de dijk maar toch kon daarmee de drijftijd nog zover worden gerekt dat in ieder geval de twee luchtbedden nog wel redelijk dienst konden doen.
Na het eten vanavond bij ons favoriete Italiaanse restaurant Italianni's, lekker buiten op het terras, kwamen we op de terugweg langs Drafts, een bar met ook een mooi groot terras en een indrukwekkende lijst met buitenlandse bieren. Martin en ik besloten daar eens te kijken of de nieuwe lijst met Belgische bieren van de tap alleen maar voor de show was of dat de daarop aangegeven bieren ook echt beschikbaar waren.
We werden aangenaam verrast, en zo zat ik op tienduizend kilometer van België zomaar achter een Leffe Blond van het vat...
