Door een merkwaardige constructie heb ik op dit moment twee bazen. In het project waar ik voor werk heb ik een baas voor de dagelijkse gang van zaken, maar voor de personeelsadministratie heb ik een andere baas. Die laatste heeft helemaal niets te maken met ons project en is niet eens gestationeerd in Manila, hij zit in Kuala Lumpur. Mijn “administratieve” baas in Kuala Lumpur is mijn ouwe maat Robbie, en wij kennen elkaar inmiddels al een heel poosje. Robbie’s Russische vrouw Inna kennen we ook al lang want zij was een collegaatje van mij op Sakhalin.

We waren voor vanavond uitgenodigd bij Robbie en Inna thuis voor een barbecue. Hun huis, gelegen in de wijk Bangsar op een paar minuten van het Hilton Hotel, is nogal bijzonder. Om te beginnen is het gigantisch, met zeven slaapkamers en een woonkamer die twee verdiepingen hoog is, met zo’n ronde Dynasty trap erin naar de bovenverdieping. Het beslaat de bovenste tweeverdiepingen van het gebouw en heeft daarom ook twee lifttoegangen, een op de dertiende en een op de veertiende verdieping. Maar het meest bijzondere is het dakterras, wat qua oppervlakte ongeveer net zo groot is als de oppervlakte van een doorsnee Nederlands huis inclusief de tuin.

Jammer genoeg barstte er halverwege de avond een enorme onweersbui los waardoor we ondanks dat we in het paviljoentje zaten te eten noodgedwongen naar binnen moesten verkassen. Dat was overigens nadat Riet tot de ontdekking kwam dat haar tas nog ergens op het terras lag. In de regen. Met de klep open...

Het was vorige week Chinees Nieuwjaar en dat wordt in Kuala Lumpur altijd groots gevierd want er is een enorm grote Chinese gemeenschap in de stad. Overal waren nog steeds de versieringen te zien met als thema het Jaar van de Draak, zoals op de foto gemaakt in het winkelcentrum van het KLCC.

Van te voren hadden we al een lijstje gemaakt van dingen die we zouden gaan doen als we in Kuala Lumpur zouden zijn en hoog op ons lijstje stond Chinees eten. Niet dat er in Manila geen Chinese restaurants zijn, er is er zelfs pas weer een bij gekomen, maar wat we missen is simpelweg de kwaliteit van het eten die we in KL gewend waren.

En onze favoriete stek in KL voor “Chinese food” was een restaurant genaamd “Hakka”. Het ligt tussen de hoge kantoren en appartementen complexen in, het heeft veel weg van een veilinghal, de stoeltjes en tafeltjes zijn van plastic, maar dat geeft allemaal niks want het eten is er fantastisch. We hebben iedereen die ons in KL heeft bezocht dan ook meegesleept naar deze tent, want daar moet je gewoon geweest zijn vinden wij.

Het viel bij binnenkomst meteen op dat het bier er was veranderd. In plaats van de Tiger Girls, de meisjes die rondliepen om iedereen van Tiger bier te voorzien, waren er nu Carlsberg girls. Minpuntje vind ik persoonlijk want ik vind Tiger lekkerder dan Carlsberg, maar dat is een kwestie van smaak. Er waren ook nieuwe menu’s, maar verder was alles hetzelfde. Ook het feit dat we weer niet konden kiezen, dus veel te veel bestelden en toch vrijwel alles opvraten. De broeken moesten weer op de vreethaak...

Het was een vroegertje vanochtend. Om half vier stonden we op, want de auto om ons naar het vliegveld te brengen zou om kwart over vier voor de deur staan. En maar goed dat we op tijd waren opgestaan want de auto stond om vijf voor vier al voor de deur. Jammer alleen dat de collega die we daarna moesten ophalen daar niet op gerekend had en moesten we daar een half uur voor de deur wachten tot ze klaar was. De reis zelf verliep verder voorspoedig en zonder enige vertraging, dus we arriveerden nog voor het middaguur bij het Hilton Hotel in Kuala Lumpur.

Na onze koffer te hebben gedropt in onze hotelkamer gingen we de stad in, en het voelde als thuis komen. We misten allebei Kuala Lumpur heel erg maar we hadden eigenlijk nu pas door hoe erg. We hebben tenslotte een fantastische tijd gehad in deze geweldige stad, en alles was natuurlijk nog steeds vertrouwd want per slot zijn we net pas vier maanden weg.

Uiteraard gingen we eerst naar het KLCC, we hebben wat gegeten bij de Dôme (die hebben we in Manila helaas niet) en daarna wandelden we nog wat rond voordat we naar het hotel terug gingen. ’s Avonds gingen we naar het Hardrock Café, een van onze vaste stekken toen we nog in KL woonden. Ze herkenden ons meteen al bij de deur: “Long time no see!”...

De komende week zitten we in Kuala Lumpur, ik voor mijn werk en Riet gaat voor de gezelligheid mee. We hebben er allebei heel erg veel zin in want het is al weer vier maanden geleden dat we daar zijn vertrokken maar we zijn die mooie stad nog niet vergeten.

Morgenvroeg vertrekken we, en we hopen dan rond het middaguur in KL te zijn zodat we lekker het grootste gedeelte van de zondag nog hebben om in de stad door te brengen. We hebben al een lijst gemaakt van wat we allemaal gaan doen: het Hardrock Cafe, Malones, Chinees restaurant Hakka, Bukit Bintang, en nog wel een paar plekken waar we goeie herinneringen aan hebben. Riet zal wel meer gelegenheid hebben dan ik maar dat maakt niet uit.

Omdat we morgen een drukke en vooral lange dag verwachten hebben we er vandaag ons gemak van genomen. Het wordt morgen namelijk wel een vroegertje want de taxi staat om kwart over vier morgenochtend al voor de deur. Onze vlucht vertrekt al om tien voor zeven...

Vanmorgen hadden we op het werk een ontbijtsessie met het hele project team over veiligheid. Daar wordt ook bij Shell heel erg veel aandacht aan besteed en dat geldt niet alleen voor de werkplekken met een hoge risicofactor maar voor iedereen. We krijgen allemaal met grote regelmaat informatie over incidenten die kunnen variëren van kleine ongelukjes tot ongevallen met fatale afloop, allemaal natuurlijk met de bedoeling dat er van geleerd wordt.

Vorige week werd de olie en gas industrie opgeschrikt door alweer een ernstig ongeval, dit keer op een gasplatform van Chevron voor de kust van Nigeria waar een gasexplosie het hele platform in brand zette. Van de 154 man aan boord zijn er nog steeds twee vermist en het zoeken naar hen is inmiddels gestaakt. Weer twee slachtoffers bij een ernstig ongeval in onze tak van industrie, en dat terwijl de ramp in de Golf van Mexico nog vers in het geheugen ligt.

Veiligheid voor alles is dus altijd de hoogste prioriteit en dat werkt overal door, ook op betrekkelijk “veilige” plekken zoals een kantoorgebouw. Je staat er soms verbaasd van hoeveel ongelukken, en ook soms ernstige, er gebeuren in een doodnormaal kantoorgebouw. Mensen die van een trap af flikkeren omdat ze de leuning niet vast houden, maar ook idiote dingen zoals iemand die struikelt over een lade die iemand anders open heeft laten staan. Het klinkt af en toe te stom voor woorden maar als je de foto’s van de gevolgen ziet en het lijstje van ongelukken dan ga je daar snel anders over denken.

Shell hanteert een lijstje van “Life Savings Rules”, levens reddende regels, waar iedereen zich strikt aan dient te houden en je komt bij overtredingen niet makkelijk weg. En het zijn niet eens echt sensationele dingen: gordel om in de auto, niet bellen onder het rijden, niet te hard rijden, maar ook dingen als een valhelm op constructie locaties, niet onder takelwerkzaamheden gaan staan, stroom uitschakelen voordat je aan elektrische installaties gaat werken.

Allemaal logisch zul je zeggen, maar als je de ziet hoe vaak iets door dit soort zaken mis gaat dan realiseer je je dat het helemaal geen kwaad kan er voortdurend aan herinnerd te worden.

Na alle ellende van gisteren waar we allebei behoorlijk depressief van waren geworden was vandaag een dag van meevallers.

De belangrijkste was dat het gedoe met de tickets nu toch is opgelost. Wat blijkt namelijk, het ticket waarmee we hier naar toe zijn gekomen in oktober vorig jaar was een retourtje en dat had een open ticket moeten zijn, geldig tot het moment waarop we ons visum zouden krijgen. De stommelingen van Personeelszaken hebben echter al na vier weken de terugreis van het ticket verzilverd waardoor die dus verviel. De fout wordt hersteld, wat op zich al goed nieuws is, maar beter nog is dat we voor Riet nu dus niet zelf een ticket hoeven te gaan kopen.

Een tweede meevaller was dat we vandaag al een bevestiging kregen van het tripje wat we in maart gaan maken met Boracay, samen met Robin en Chantal. En dat terwijl we gisteren pas hadden geboekt! We denken dat de gekozen locatie wel in de smaak zal gaan vallen. We moeten alleen nog wel effe betalen en ze houden van opschieten want de boeking is maar geldig tot morgen...

En dat was nog niet alles, het bedrijf waarbij ik informatie had opgevraagd voor een navigatiesysteem voor in de auto mailde vanmorgen eindelijk terug. We hoeven niet naar ze toe, wat aan de andere kant van de stad is, ze komen het systeem hier voor deur inbouwen. De afspraak is gemaakt voor de week dat we terugkomen uit Kuala Lumpur.

En de laatste meevaller was weliswaar niet zo’n spectaculaire maar toch. Riet had voor het avondeten rundvlees gekocht, alleen bleken het bij thuiskomst geen runderlapjes te zijn maar een soort hachee vlees. Met champignonnetjes kwam er toch nog wat onverwacht smakelijks op tafel.

Een betere dag dus dan gisteren zullen we maar zeggen. De foto hierboven is trouwens in onze tuin gemaakt met mijn nieuwe telelens.

We zijn weer eens tegen een niet onoverkomelijk maar wel vervelend probleem aangelopen. Het gaat om een consequentie van het nog steeds niet hebben van een geldig werkvisum. Het zit zo, Riet en ik vertrekken aanstaande zondag naar Kuala Lumpur. Ik moet daar volgende week zijn voor mijn werk en het leek ons een leuk idee als we dan samen zouden gaan. We hebben dus voor Riet een retour ticket gekocht en voor mij wordt alles via de zaak geregeld.

Wat wil echter het geval: omdat we nog steeds allebei alleen een toeristenvisum hebben mogen we de Filippijnen alleen maar in als we in het bezit zijn van een ticket voor een reis vanuit de Filippijnen. En dat hebben we dus niet, want we hebben een ticket wat ons van Manila naar Kuala Lumpur brengt en ook weer terug, maar daar houdt onze reis logischerwijs op. Dat is dus niet genoeg, we moeten een extra ticket hebben voor een vlucht vanaf de Filippijnen, waar naar toe maakt niet uit als het maar het land uit is.

De KLM voorziet hierin door voor ons soort gevallen bij aankomst in Manila een nep-ticket uit te schrijven wat je kunt laten zien bij de paspoortcontrole, maar we vliegen nu niet met KLM maar met Malaysia Airlines en die doen dat niet. We moeten dus allebei een ticket regelen, ik kan dat via mijn werk doen maar voor Riet zullen we dus een extra ticket moeten kopen. Dat wordt dan wel een ticket wat je kunt afzeggen en waarbij je dan je kosten grotendeels terug krijgt. Dat kost dan dus wel iets extra maar niet een volledige ticket prijs, al zitten we natuurlijk wel met de extra rompslomp.

Een hoop gedoe allemaal waar je niet op zit te wachten, En dan te bedenken dat ik hier een baan heb en dat we hier al bijna vier maanden wonen...

De nationale munteenheid op de Filippijnen is de Peso. Eén peso is honderd Centavo of Sentimo. Er zijn munten van 1, 5, 10 en 25 Centavo en 1, 5 en 10 Peso, waarbij het opvalt dat de munt van 10 Peso sprekend lijkt op een 2 Euro munt. Naast de munten heb je biljetten van 20, 50, 100, 200, 500 en 1000 Peso.

Het teken voor de Peso is ₱ en bedragen geef je aan met PHP. Vergeleken met het formaat van de Euro biljetten valt op dat de Peso biljetten lang en smal zijn, zo lang zelfs dat ze niet helemaal in een doorsnee Europese portemonnee passen. Riet moet dan ook altijd flink frommelen om ze in haar portemonnee te persen.

Het omrekenen viel in het begin niet mee want de waarde van de Peso ligt ten opzichte van de Euro op ongeveer 60 Peso voor een Euro. Het fluctueert nogal want toen we hier kwamen was de omrekenwaarde 62 Peso voor een Euro en vandaag was dat nog maar 56 Peso, met dank natuurlijk aan de crisis in Europa die ervoor gezorgd hebben dat de Euro de laatste maanden een flinke val in waarde heeft gemaakt ten opzichte van andere munteenheden.

Ik heb trouwens ontdekt dat Riet op monetair gebied blijkbaar steeds een land achter loopt. In het jaar dat we in Maleisië woonden had ze het bij ieder bedrag altijd over Euro’s in plaats van de Maleise munteenheid de Ringgit. En waarachtig, nu wonen we op de Filippijnen en nu heeft ze het steevast over Ringgit’s in plaats van Peso’s...

En nog een vrije dag als bonusje aan het begin van de week, dankzij de viering van Chinees Nieuwjaar! Vandaag hebben we een kijkje genomen bij het Taal meer, vlakbij het plaatsje Tagaytay wat ligt op zo’n veertig kilometer zuidelijk van waar wij wonen.

Het Taal meer is een vulkanisch meer met daarin een nog actieve vulkaan. Deze vulkaan laat nog steeds af en toe van zich horen maar op dit moment is de krater gevuld met water. Dat geeft dus een heel merkwaardig effect want nu ligt er dus een meer in een meer, Op de foto boven kun je de vulkaan zien aan de rechterkant, net bij de rand van het dak van het gebouwtje op de foto.

Tagaytay is een hele populaire bestemming, niet alleen bij de toeristen maar ook bij de Filippino’s en die waren vandaag dan ook massaal in de auto gestapt voor een ritje naar het Taal meer. Het was een groot deel van de rit dus stapvoets file rijden op zowel de heen als de terugreis, en het was op de terrasjes vanwege het prachtige weer ook behoorlijk druk.

Ik heb wat foto’s geplaatst van het Taal meer en van onderweg, dan kunnen jullie een beetje een indruk krijgen van een dagje uit op de Filippijnen.

Het enige wat voor vandaag op het programma stond was het doen van een aantal noodzakelijke boodschappen. En ja, dat kan hier op zondag want de winkels zijn iedere avond tot negen uur open en ook op zondag.

Het doen van boodschappen is op zich geen probleem want er zijn een aantal grote supermarkten en die hebben vrijwel alles. De ellende begint meestal pas bij de kassa’s. Dat zou je in eerste instantie niet verwachten als je de gigantische rijen kassa’s ziet, maar dat is misleidend. Voor iedere kassa staan namelijk al meerdere mensen in de rij en die hebben zonder uitzondering allemaal een kar vol. En als ik zeg vol dan bedoel ik vol als met een kop erop.

Filippino’s, zo hebben we ontdekt, kopen namelijk alles groot in maar wel allemaal losse pakjes. In plaats van bijvoorbeeld een paar groet zakken chips kopen ze dertig kleintjes. En die kleine verpakkingen liggen allemaal los in de kar en moeten allemaal apart langs de scanner.

Ja, want vergis je niet, de moderne scanners om de boodschappen langs te halen is hier ook aanwezig. Alleen werkt het om de drie producten niet. Dan gaat de kassajuffrouw eerst heel aandachtig naar de barcode staan kijken en dan gaat ze of een nummer intikken of ze loopt weg. Dat weglopen gebeurt gemiddeld ongeveer vijf tot zes keer per klant. Je raadt het al, het afrekenen van een overvolle kar met boodschappen is een werkje wat de nodige tijd kost. En tijd hebben ze hier zat, want alles gaat ook nog eens in een tempo waar een Nederlandse hoogbejaarde zich voor zou schamen.

En als alles dan eindelijk is afgerekend krijg je de volgende hindernis, het inpakken. Heb je pech, dan moet de juffrouw die afrekent ook alles inpakken en dan kun je je borst wel nat maken. Is het beter geregeld, en gelukkig is dat bijna altijd, dan staat er een jongeman die alles voor je inpakt. Alles gaat in dozen en in bruine papieren zakken, en ook weer met grote zorgvuldigheid. Enorme hoeveelheden plakband en paklint worden gebruikt om alles te verpakken, en ook daar nemen ze weer alle tijd voor.

Laat ik nu niet de indruk wekken dat alles gebeurt met dezelfde desinteresse die we in Nederland gewend zijn, integendeel zelfs. Ze zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam, en als alles dan eindelijk in een kar ligt dan staan ze onmiddellijk klaar om alles naar je auto te brengen en alles in te laden. Eigenlijk wil ik met dit verhaal dus eigenlijk alleen maar zeggen dat we in sommige opzichten nog niet zo goed aan Zuid-Oost Azië zijn aangepast als we wel dachten. Zeker waar het geduld betreft...

De eerste dag van ons lange weekend! En we hadden op deze dag een bezoek gepland aan de Mall of Asia, een enorm groot winkelcentrum wat volgens veel van mijn collega’s een must-see is. Een klein vooronderzoekje was nodig om uit te vinden waar het precies was en dat bracht ook aan het licht dat dit winkelcentrum het grootste op de Filippijnen is en het op drie na grootste van de wereld!

De verwachtingen waren dus redelijk hoog gespannen al moet gezegd dat we in Kuala Lumpur wat grote Mall’s betreft al het een en ander gewend zijn. Maar er was niets te veel gezegd, het was groot! De Mall of Asia is gelegen aan de baai van Manila en alles is er ruim van opzet. De toegangsweg alleen al is zesrijbanen breed en er is enorm veel gelegenheid om te parkeren. En dat is wel nodig ook want zoals verwacht was het er enorm druk.

Tijdens onze wandeling door de Mall hoorden we voortdurend dezelfde muziek, van Kate Perry (heeft die nou echt maar drie plaatjes gemaakt?) die morgen in de concertzalen van de Mall optreedt en ze was zelf ook nog in het winkelcentrum aanwezig om haar eigen parfum merk “Purr” te promoten. We konden haar door de enorme drukte niet zien maar ze was er wel want dat konden we zien op een groot scherm.

Verder heeft Manila alweer pluspunten gescoord want we zagen een Belgische patatkraam met echte friet in een puntzak! Het enige wat altijd weer jammer is van het bezoeken van Mall’s is dat ik daarvoor beslist de verkeerde vrouw heb getroffen...

De werkweek zit er al weer op en we hebben een lang weekend voor de boeg. Aanstaande maandag is het namelijk Chinees Nieuwjaar en dat wordt overal in Zuid-Oost Azië uitgebreid gevierd. Hier op de Filippijnen weliswaar niet zo uitgebreid als in Maleisië maar we krijgen er wel een vrije dag voor.

Vanavond gingen we zoals gewoonlijk op vrijdagavond uit eten en deze keer wilden we eens gaan kijken bij een gloednieuw Chinees restaurant wat nog geen week open is. We zijn allebei gek op Chinees en er zijn er ook wel twee in de buurt maar de ene is weliswaar goed maar erg duur en de andere voldoet niet aan de strengen eisen van Riet (die alle Chinese restaurants vergelijkt met Hakka in Kuala Lumpur en dat is vrijwel altijd een verloren zaak).

Deze zaak, van de restaurant keten P.F.Chang voldeed heel redelijk. Het was gezellig, de bediening geweldig en het belangrijkste, het eten, was behoorlijk. Goed, over de gebakken rijst heb ik dan nog wel wat sacherijnigs te melden (veel te klef) maar over het geheel genomen toch niet onaardig. En het ligt ook nog eens op loopafstand van ons huis in het Ayala Alabang Town Centre. Dat levert Manila in het bijzonder en de Filippijnen in het algemeen toch een paar extra punten op...

Van sommige dingen zou je in dit land af en toe spontaan gaan gillen, en een daarvan is het gedoe rond bankzaken. In Maleisië ging alles niet vlot maar wel zo goed als probleemloos, hier is het constant gezeik en de meest gehoorde klachten zijn dan ook over banken.

Laat ik voorop stellen dat we geen keus hadden wat bank betreft, ik kreeg op kantoor te horen dat mijn salaris overgemaakt zou worden naar een bepaalde bank en dat ik dus daar een rekening moest openen. Dat ging op zonder noemenswaardige problemen maar moeilijker werd het al meteen toen de betaalkaart niet bleek te werken. Dat werd uiteindelijk na drie weken pas opgelost.

De laatste nieuwe is mijn aanvraag voor een credit card, daterend van eind oktober. Nu is een aanvraag van zo’n kaart hier voor buitenlanders altijd een probleem omdat de Filippijnse Nationale Bank daar goedkeuring voor schijnt te moeten geven. Twee weken stond er voor maar na twee maanden was er nog niks in zicht.

Een dag voor we naar Nederland vertrokken kreeg ik een telefoontje dat mijn kaart gereed was voor aflevering. Omdat ik dus niet aanwezig zou zijn om de kaart aan te nemen vroeg ik de levering uit te stellen tot na onze terugkeer uit Nederland. Na thuiskomst twee weken geleden heb ik dus gelijk gebeld naar de bank en die zouden de boodschap doorgeven aan de credit card maatschappij.

Begin deze week was er nog niks, en een telefoontje naar de bank leverde deze keer de boodschap op dat de kaart al een keer was geprobeerd te overhandigen maar dat ik er geweest zou zijn En ik moest een telefoonnummer bellen om een nieuwe afspraak te maken. Na een flink aantal pogingen kreeg ik eindelijk op dat nummer iemand aan de telefoon en wat denk je, ze konden niets van mij terugvinden in hun systeem! Of ik wel zeker wist dat ik een kaart had aangevraagd...

Mijn middagpauze is dus alweer besteed aan een bezoek aan de bank en dat leverde niets op. Wie of mij had gebeld dat de kaart klaar lag voor bezorging, of ik dat nog wist. De naam “Sinterklaas” deed geen bel rinkelen, en dit verhaal wordt dus vervolgd.

Woensdagavond is onze inmiddels traditionele Quiz Night in de Union Jack Tavern. Het begint alleen steeds moeilijker te worden om gegadigden te vinden die met ons mee willen doen, en zonder een team begin je nu eenmaal niet zoveel. Door omstandigheden is het enige vaste teamlid wat nog over is mijn Maleise collega Farah.

De quizmaster is een Engelsman en het is hem dus niet kwalijk te nemen dat veel vragen voor Engelsen veel gemakkelijker te beantwoorden zijn dan voor ons Nederlanders, al was het maar omdat we het antwoord vaak wel in het Nederlands weten maar niet in het Engelands. Zo zijn vragen over dieren altijd een probleem, want ik weet bijvoorbeeld wel hoe een kerkuil eruit ziet maar niet wat de Engelse benaming is (barn owl dus). En omdat we hier nu eenmaal op de Filippijnen zitten zijn er ook regelmatig vragen over de Filippijnen en daar weten we ook niet echt veel van.

Het is dus zaak om naast vaste teamleden Farah, Riet en mij mintens één teamlid te hebben wat geboren Engelstalig is en op z’n minst één Filippino (of Filippina natuurlijk). Dat is een tijdje goed gegaan maar iedereen heeft inmiddels afgehaakt. Mijn Amerikaanse collega Quincy kon niet tegen de rook en het stikte in ons team nou eenmaal van de rokers, en voor de Filippina’s wordt het vaak simpelweg te laat. En nu ook mijn maatje Fairuz afhaakte omdat hij voortaan op woensdagavond gaat voetballen hadden we een personeel probleem.

Vanavond werd ons kleine team gelukkig aangevuld met mijn Filippijnse collega Lab (die eigenlijk Lovella heet), en het werd zowaar een redelijk succes. Veel vragen over films en muziek, en we werden daardoor zowaar tweede na zelfs de helft van de tijd nog aan de leiding te hebben gestaan. En dat betekent dus weer 1500 pesos en een fles wijn in de knip!

Vanmorgen kreeg ik een ontzettend stompzinnig mailtje van Crown Relocations, het bedrijf wat hier op de Filippijnen onze “inburgering” regelt. Naast het helpen zoeken naar een huis valt daar ook onder het regelen van een werkvisum, en daar zijn ze dus nu al zo’n drie maanden mee bezig.

Ik had al verteld dat de hele procedure officieel zes weken duurt maar dat dat een lachertje is. Sommige collega’s zijn hier al meer dan acht maanden en hebben hun werkvisum nog steeds niet. Dat heeft verschillende oorzaken, allereerst is daar natuurlijk het overheidsapparaat wat zonder de juiste “smeer” werkt met de snelheid van dikke stront in een vergiet bij tien graden vorst tegen een berg op, en daarnaast is er het euvel dat we af en toe het land verlaten en daar kan de procedure niet tegen.

In mijn geval komt de grootste vertraging door stomme fouten en door de afgelopen feestdagen, want de overheid schijnt hier een week of drie voor de Kerst niks te doen en daarna ook nog geruime tijd niet. Bijkomen van alle vermoeienissen, denk ik. Maar hoe het ook zei, ik zit nu dus aan het begin van het tweede stadium en dan mag ik eigenlijk het land niet meer uit totdat de procedure is afgerond. En laat ik nou over twee weken een week naar Kuala Lumpur moeten.

Dat mailtje van vanmorgen deelde mij mee dat er vanwege die trip nu een kink in de kabel zit, met de vraag hoe ik dacht dat het nu verder moest! Ja, stort nou gauw in de gehakt, wie moet er nou zorgen dat dat visum er komt? Mailtje dus maar weer naar Personeelszaken en ja hoor, even later bleek het allemaal toch weer een misverstand. Ik mag dus gewoon naar KL (hoera!), alleen gaat de procedure dan als ik terug ben pas weer verder. En dan moet ik wel zes tot acht weken in het land blijven want anders gaat het alsnog mis.

Er zit overigens inmiddels de nodige druk van de baas op die werkvisums want eigenlijk zijn ik en al mijn collega’s die er nog geen hebben illegaal bezig. We zijn hier op dit moment nog steeds op een toeristenvisum en daarmee mag je eigenlijk niet werken. Dat wordt dan wel tijdelijk gedoogd maar natuurlijk geen maanden, en dat kan het bedrijf weer op een heleboel gesodemieter komen te staan. Uiteraard is het nooit de schuld van de overheid dat deze situatie is ontstaan.

En wat dat tripje naar KL betreft, Riet gaat lekker met mij mee. Pavillion, Mid Valley, Malones, Hakka...

We hebben al een paar weken een eigen Tippi Wan en dat bevalt tot nu toe uitstekend. Riet kan het inmiddels redelijk goed met haar vinden, ze gaat zo’n beetje haar eigen gang in de zin dat ze zelf werk ziet en niet de hele dag bezig gehouden hoeft te worden.

Nu zouden we eigenlijk ook nog een chauffeur moeten hebben, net als iedereen, maar daar hikken we toch nog een beetje tegenaan. De vraag is namelijk wat we zo’n kerel de hele dag moeten laten doen. Ik bedoel, ik ga ‘s morgens naar kantoor en kom tegen de avond weer terug, dat zijn dan twee ritjes. Misschien dat Riet als ze in een dolle bui is nog boodschappen gaat doen maar dat is het dan ook wel. En in de tussentijd zit de goeie man het grootste deel van zijn werktijd in het chauffeurskamertje van ons huis want je kunt de auto wel de hele dag wassen maar daar zien we ook het nut niet echt van in.

We hebben andere mensen wel eens gevraagd wat die hun chauffeur de hele dag laten doen en dan komen ze met allerlei klusjes zoals in de rij laten staan om rekeningen te betalen of boodschappen te doen. Nou, betalen doen wij grotendeels online en boodschappen doet Riet liefst zelf want dan beweegt ze tenminste nog wat

Daar tegenover staat dat een fulltime chauffeur natuurlijk wel weer erg handig is als je visite hebt. Je kunt je bezoekers dan de hele dag op pad sturen met de auto, met professionele begeleiding die bovendien ook nog kan fungeren als gids.

Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit maar op dit moment zien we het nut er nog niet van in...

De afgelopen twee dagen waren hier bijzonder mooi en heet. We hadden dan ook niet veel puf om er op uit te trekken maar besloten maar eens te genieten van het feit dat we weer een tuin hebben.

In Kuala Lumpur hadden we dan wel een balkon maar dat is toch niet hetzelfde. En in het gebouw waar we daar woonden was ook wel een zwembad met een terras maar daar zaten we eigenlijk zelden. We hadden een lidmaatschap voor de fitness in het naastgelegen Renaissance Hotel en dat hield in dat we daar ook van het zwembad gebruik mochten maken, wat we dan ook regelmatig deden.

Maar het is toch wat anders wanneer je een tas met spullen moet pakken en je de deur uit moet, dan wanneer je gewoon je woonkamer uitloopt en lekker kan gaan zitten in je eigen stukje gras...

Net als toentertijd in Rusland heb ik weer een teller meelopen met mijn website die bijhoudt hoeveel bezoekers ik iedere dag krijg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er eigenlijk bar weinig mee doe, eens in de zoveel maanden kijk ik eens of er überhaupt nog wel iemand kijkt want als dat niet zo is kan ik er net zo goed mee nokken, nietwaar.

Vandaag heb ik eens gekeken naar de cijfers van het afgelopen jaar en daaraan is te zien dat ik een regelmatige groep bezoekers heb en dat het bezoek aan mijn site redelijk constant is. Er zijn voorspelbare mindere maanden, de zomermaanden en december, en dat zal enerzijds te maken hebben met vakanties en de feestdagen en anderzijds vanwege het feit dat we die maanden meestal zelf in Nederland zijn. Ruwweg heb ik iedere maand gemiddeld toch wel meer dan vijfhonderd bezoekers en dat komt neer op een gemiddelde van rond de vijftien per dag. En daarmee ben ik op zich niet ontevreden want het betekent toch dat mijn verhaaltjes af en toe gelezen worden.

Wat wel een beetje teleurstellend is ten opzichte van de statistieken van Sakhalin is de verspreiding van de bezoekers. Had ik op de berichten van Sakhalin regelmatig bezoekers uit vreemde oorden verspreid over de hele wereld, mijn huidige website wordt maar in twee landen gelezen en dat zijn Nederland en de Filippijnen. De enige uitzondering is een verdwaald bezoek vanuit België, waarschijnlijk van een vaste bezoeker die daar een paar dagen in een Centerparcs zat. En aangezien ik precies weet wie mijn site hier op de Filippijnen leest kan ik rustig aannemen dat al mijn bezoekers uit Nederland komen en dus vrienden en bekenden zijn.

Jammer, want dat betekent dat er dus vrijwel niemand meer bij toeval op mijn site komt of omdat hij ergens op Google of zo opduikt. Het aantal bezoeken wat via een zoekmachine op mijn site terecht kwam is dan ook bijzonder stabiel. Namelijk nul...

Mijn werkgever heeft voor sommige landen waarin de post niet zo formidabel werkt de mogelijkheid voor werknemers uit sommige landen de mogelijkheid om vanuit hun thuisland post te laten versturen via het bedrijf. Op zich een mooi systeem, want het enige wat je hoeft te doen is je post te laten adresseren met een postbusnummer van het bedrijf, daar wordt alles verzameld en dan via DHL naar het gastland verstuurd.

Wij hebben toen we in Rusland zaten ook veelvuldig gebruik gemaakt van dit Expat Mail systeem en onze familie ook. Post voor ons werd naar een postbusnummer in Den Haag verstuurd en eens per week ging er dan een postzak met post van alle Nederlanders naar Rusland. Dat werkt dus bijvoorbeeld ook met tijdschriften die je op die manier kunt laten opsturen, of boeken van Bol.com.

In Maleisië hadden we die mogelijkheid niet omdat dat land geacht wordt een goed postsysteem te hebben. Hier op de Filippijnen kan het weer wel en daar wilden we dus weer gebruik van maken, Robin en Chantal hadden zelfs alvast de mogelijkheid te baat genomen om ons langs deze weg een Kerstkaart te sturen. Die was alleen nog steeds niet aangekomen en ik ben dus maar eens gaan informeren hoe dat zit.

Eerst heb ik geïnformeerd hier in Manila maar die zeiden beslist niets ontvangen te hebben uit Nederland. En zoveel Nederlanders zitten hier niet dus dat konden ze vrij makkelijk nagaan. Toen maar eens contact opgenomen met Nederland en daar kreeg ik vrij snel een antwoord van. “U zit volgens ons systeem in Rusland,” kreeg ik te horen...

Bij verdere navraag bleek dat er een registratie systeem bestaat voor Expat Mail en ik had dus blijkbaar een adreswijziging moeten doorgeven. En dat had ik ook beslist gedaan als ik van het bestaan af geweten had, en dat kon eigenlijk niet want er staat nergens dat dat systeem bestaat. Sterker nog, de enige instructies voor Expat Mail zijn die ten aanzien van de adressering en dan zou alles goed moeten komen. En dat hadden Robin en Chantal gedaan, dus ergens is er toch iets niet goed gegaan.

Mijn gegevens zijn nu dan wel in dat systeem veranderd, maar voor die Kerstkaart is dat te laat. Die is dus opgestuurd naar Sakhalin...

Hebben we gisteren gemeld dat ons logeerbed is gearriveerd, hebben de eerste bezoekers zich al aangemeld: in maart komen Robin en Chantal twee weken naar ons toe. Helemaal onverwacht is dat niet want ze hadden al aangegeven dat ze graag die tijd naar de Filippijnen wilden komen maar dat moest natuurlijk allemaal nog wel even geregeld worden. Vakantie van het werk bleek gelukkig geen probleem en vandaag zijn de vluchten geboekt dus in principe is alles al rond. We zijn benieuwd hoe ze het hier gaan vinden.

Riet is vandaag voor het eerst naar de koffieochtend voor de vrouwen geweest die georganiseerd werd bij een van de dames hier in de Village. Ze is daar gelijk lid geworden van de Alabang Ladies International Group (ALIG) en heeft zich ook opgegeven voor vrijwilligerswerk.

Naast vrouwen uit alle hoeken van de wereld, onder andere uit Duitsland, Finland, Barbados en Amerika, heeft ze een Nederlandse leren kennen die hier al 50 jaar woont. Die had met haar man na diens pensionering twee jaar in Nederland gewoond maar toen waren ze het zat en zijn rap weer hier naar toe verhuisd...

Voordat we naar Nederland vertrokken hadden we nog gauw een tweede bed besteld, want de verwachting is dat we wel wat bezoekers zullen krijgen. En die moeten natuurlijk ergens slapen.

Het bed zoals we dat wilden hebben was niet op voorraad en het moest dus nog gemaakt worden, en het kon pas eind december geleverd worden. Omdat we dan in Nederland zouden zijn hadden we afgesproken dat de bezorging daarom zou worden uitgesteld tot de tweede helft van januari. Echter, in de week tussen Kerst en Nieuw ging opeens mijn telefoon, mijn Filippijnse welteverstaan. De meubelzaak, of ze op 2 januari het bed konden afleveren...

Ach ja, je gaat eraan wennen. Hoewel ze hier vrijwel allemaal wel Engels spreken is uiteraard de vaardigheid bij de een groter dan de ander, en soms heb je het idee dat ze je maar half begrijpen. En dat is wat er hier waarschijnlijk ook is gebeurd, want waarschijnlijk hebben ze van “second half of January” alleen het eerste en het laatste woord verstaan.

Het misverstand kon gelukkig via de telefoon worden opgehelderd en na aankomst in Manila hebben we meteen een nieuwe afspraak gemaakt. Gistermiddag is het logeerbed bezorgd, en dat betekent dat er vanaf vandaag bij ons gelogeerd worden...

Gisteren was het 9 januari en dat is op de Filippijnen een hele bijzondere dag. Ieder jaar is er namelijk op die dag een enorme processie in het centrum van de stad waar dit jaar meer dan drie miljoen (ja, je leest het goed!) mensen naar toe zijn gekomen vanuit het hele land.

De processie start als de enorme deur van de Quiapo Kerk open gaan en het beeld van de Zwarte Nazarener zichtbaar wordt. Onder het schreeuwen van “Viva Señor!”, wat letterlijk betekent “Leve de Heer!”, wordt dan het beeld op een vergulde kar gezet en vervolgens door processie gangers in bordeauxrode shirts aan twee lange touwen voortgetrokken. Alle gelovigen lopen op blote voeten en velen proberen onderweg het beeld aan te raken.

De Zwarte Nazarener is de beschermheilige van Quiapo, het oude entrum van Manila, al eeuwen bekend als het handelscentrum van de stad. Het levensgrote beeld is een zwarte beeltenis van Jezus die een kruis draagt en het staat al sinds 1787 in de Sint Johannes de Doper Kerk in Quiapo. Het is echter al veel langer op de Filippijnen want het is door Spaanse missionarissen al in 1607 aan boord van een schip naar Manila gebracht. Het verhaal gaat dat het beeld vervaardigd is door een Azteekse kunstenaar in Mexico en dat het zwart is doordat het schip in brand was gevlogen en het beeld daarbij verbrand. Dat verhaal schijnt niet te kloppen want het is aangetoond dat het hout van het beeld van nature zwart is. De filippino’s geloven dat het beeld magische krachten bezit omdat het in de loop der eeuwen branden, natuurrampen en oorlogen heeft overleefd.

Niet zelden vallen er tientallen doden door het gedrang van de enorme menigte, en gisteren is er nog een ander aspect bijgekomen want men was bang dat de islamitische afscheidingsbeweging uit het zuiden zou proberen aanslagen te plegen tijdens de processie. De dag is overigens zonder noemenswaardige incidenten verlopen, er is nog geen melding gemaakt van slachtoffers, alleen van ongeveer vijfhonderd licht gewonden.

Met onze terugkeer op de Filippijnen zijn we, het uitstapje naar Nederland even niet meegerekend, al weer meer dan drie maanden hier. En dat betekent dat we een potentieel probleem hebben, al schijnt niemand dat zeker te weten. Het gaat hierbij om de rijbevoegdheid.

Officieel mag je als je de Filippijnen binnenkomt drie maanden rijden met een rijbewijs uit een ander land, op voorwaarde dat je ook een internationaal rijbewijs hebt. Blijf je langer dan drie maanden in het land dan moet je een Filippijns rijbewijs regelen. Die drie maanden zijn nu dus om, en ik heb nog geen Filippijns rijbewijs. Maar ben ik nu in overtreding of niet, want de vraag is of er nu weer een nieuwe periode van drie maanden is ingegaan bij onze terugkeer afgelopen vrijdag. Het merkwaardige is dat niemand dat zeker schijnt te weten.

Natuurlijk heb ik dit niet zomaar laten versloffen. Het aanvragen van een Filippijns rijbewijs is zoals alles hier een enorme rompslomp. Allereerst is er maar één plaats waar je dat kunt regelen en dat is aan de andere kant van de stad. Omdat het natuurlijk hartstikke druk is ben je er een dag mee kwijt, en je moet er allerlei documenten voor regelen, een drugstest doen en een medisch onderzoek ondergaan. En omdat het zo’n toestand is en er vele mensen bij ons bedrijf werken die zo’n rijbewijs moeten hebben had Shell besloten er wat aan te gaan doen en ons allemaal verzocht tot zolang zelf geen actie te ondernemen.

Het schijnt nu dat er eindelijk wat is geregeld. Er is een bedrijf in de arm genomen wat het proces voor ons gaat begeleiden en hopelijk hebben we dus gauw een geldig rijbewijs. Is het dan geen probleem om zonder een Filippijns rijbewijs rond te rijden zul je vragen. Nou, allereerst is er dus het dilemma van de periode van drie maanden, en daarnaast heb ik ook een Filippijns gezegde geleerd: “Rijden zonder rijbewijs is geen probleem. Rijden zonder geld is een doodzonde”...

Misschien hebben we het wel meegenomen uit Nederland, we hebben in ieder geval de hele dag regen gehad vandaag. Het was vannacht al begonnen en het is de hele dag amper droog geweest.

Nou is het hier ook weer niet zo erg dat we niet buiten kunnen zitten, want ons terras is overdekt en Riet heeft dus gewoon lekker buiten gezeten. Het is meer dat je met regen niet zo gauw weg gaat en we hebben dus alweer een dag thuis gezeten.

Niet veel gedaan dus, en als we het nummer van McDonalds hadden gehad dan hadden we zelfs ons diner thuis laten bezorgen, nu moest ik er nog uit om het te gaan halen...

We kwamen gisteren dus een paar uur te laat aan in Manila, in de middag in plaats van halverwege de ochtend. Ondanks dat we allebei onderweg toch een flink stuk hadden geslapen waren we bekaf toen we aankwamen en we waren amper thuis of we lagen allebei alweer te pitten.

Tegen de avond werden we weer wakker en hoewel we er eigenlijk niet zo’n zin in hadden besloten we maar ergens wat te gaan eten want anders zouden we gegarandeerd weer in slaap zijn gevallen. We gingen naar de Union Jack Tavern waar we mijn collega’s aantroffen die net aan hun vrijdagavond borrel na het werk bezig waren. Na een uurtje of wat gezellig borrelen en een hapje eten gingen we weer naar huis, waar we met wat televisie kijken nog wat langer wakker probeerden te blijven.

Vergeefse moeite want even na tienen gaven we het op. Maar wat we allebei verwachtten, dat we midden in de nacht klaarwakker zouden zijn gebeurde niet. Sterker nog, ik werd pas om half negen vanmorgen wakker en Riet pas tegen tienen.

De rest van de dag hebben we ons gemak ervan genomen, we hebben alleen nog boodschappen gedaan en ‘s avonds nog wat gegeten bij Outback. Daarna zijn we begonnen aan de DVD box van “Flikken Maastricht”...

Vannacht was het bar en boos weer en hoewel het vanmorgen wel iets beter was had het weer nog steeds een nadelige invloed op het vliegverkeer op Schiphol. Een uur voor vertrek bleek dat ook wij er niet van verschoond bleven, onze vlucht was drie kwartier vertraagd.

Op zich nog redelijk, maar nadat we ons een uur voor vertrektijd naar de gate liepen kwam eerst het bericht van een gate wijziging. Bij de nieuwe gate aangekomen kwam het nieuws dat we nog een half uur langer vertraging hadden want er moesten twee wielen verwisseld. Daar had die gate wijziging ook mee te maken want er stond op de oorspronkelijke gate zoveel wind dat dat daar niet veilig te doen was.

Nauwelijks stond het vliegtuig aan de nieuwe gate of het werd weer weggereden. Als reden werd opgegeven dat er ook daar te veel wind stond en dat het vliegtuig dus alweer naar een andere gate werd gesleept. Nog geen half uur later kwam het bericht dat ook daar teveel wind stond en ze gingen het dus toch maar proberen aan de gate waar wij nog steeds zaten. Er kwam een auto met twee wielen op een aanhanger en twee figuren gingen, zo te zien op hun dooie gemak, de wielen verwisselen. Dat het niet echt opschoot bleek wel toen er na ruim een uur een ander autootje stopte waar een druk gebarend figuur uitstapte die blijkbaar ook vond dat het allemaal wel erg lang duurde.

Afijn, om half vijf, dus twee uur na de geplande vertrektijd, mochten we dan toch instappen en vertrokken we met twee en een half uur vertraging even na vijven. De vlucht zelf verliep soepel en zowel Riet als ik hebben een hele tijd geslapen. Dat was dan wel een meevaller, maar bij die ene bleef het want bij aankomst moesten we dik een half uur blijven cirkelen voor we mochten landen.

Omdat we helemaal voorin zaten waren we het eerst het vliegtuig uit, maar we moesten nog een formaliteit afhandelen: omdat ik nog geen werkvisum heb komen we nog steeds binnen op een toeristenvisum, en als toerist moet je een retour ticket hebben. Wij hadden dat dus niet maar dat is geen ramp want KLM geeft daarvoor een nep-ticket waarmee we allerlei papieren rompslomp en boetes kunnen voorkomen. Volgens Riet was dat bij haar de vorige keer in een paar minuten gefikst, deze keer gingen ze opeens heel erg moeilijk staan te doen.

Toen we eindelijk het nep-ticket hadden was iedereen het vliegtuig uit en stonden we dus bij de paspoortcontrole helemaal achteraan. Er was nu nog één ding wat verkeerd kon gaan en dat ging dus ook verkeerd. Onze chauffeur stond er niet en toen ik hem opbelde bleek hij op een ander klusje te zijn. We namen dus maar een taxi naar huis.

Thuis aangekomen was er gelukkig wel weer een meevaller want het huis was dankzij Estela, onze eigen Tippi Wan, keurig en brandje schoon.

Alles is klaar, de koffers staan gepakt en we wachten op dit moment eigenlijk alleen tot het tijd is om naar Schiphol gebracht te worden.

Het weer is echter een onzekere factor voor het vertrek want het is nog steeds bar en boos, al is het lang niet meer zo erg als vannacht. Het stormachtige weer zorgt op Schiphol voor vertragingen en annuleringen, en ook wij ontkomen er niet aan. We lezen net op de website van de luchthaven dat onze vertrektijd drie kwartier later wordt. Hopelijk wordt het niet erger dan dat want de zit is zonder vertraging al lang genoeg, zo’n twaalf uur.

Morgenochtend komen we aan op Ninoy Aquino International Airport in Manila, maar hoe laat is dus nu onzeker vanwege de vertraging op Schiphol. Er is vervoer geregeld om ons naar huis te brengen en als alles goed gaat komt de blog van morgen weer vanaf de Filippijnen, waar de zon op dit moment schijnt en het negenentwintig graden is...

Onze laatste dag alweer in Nederland want morgen gaan we terug naar Manila. En onze laatste dag was er ook al weer een met regen en wind. Heel veel wind...

Vanmiddag ben ik naar het strand gegaan om daar wat foto’s te maken met mijn nieuwe telelens. Het was droog en er was een waterig zonnetje, maar desondanks was het geen onverdeeld genoegen door de straffe zuid-westen wind. Het strand was vies door rondvliegend schuim, maar toch waren er nog de nodige wandelaars die de kou trotseerden. De foto’s maakten een heleboel goed, de nieuwe lens bleek prima te voldoen.

Omdat we eigenlijk niet zoveel hebben om mee te nemen hebben we nog niet alles gepakt. Het enige wat al klaar staat is een koffer van Riet die tot de nok toe vol zit met pakken Senseo (Extra Dark) en paprika chips...

We zijn vanavond in Amsterdam geweest om daar een hapje te eten met vrienden die we een hele tijd al niet meer hadden gezien. Het restaurant waar we hadden afgesproken zit op de Lijnbaansgracht in de buurt van het Leidseplein en dus in hartje Amsterdam. Aangezien parkeren in de buurt daar nogal problematisch is zochten we een parkeergarage in de buurt en die vonden we, op ongeveer tien minuutjes lopen van onze bestemming.

Na een gezellige avond liepen we terug naar de parkeergarage Q-Park Byzantium en daar kregen we een rekening gepresenteerd van twintig Euro! Nou was dat niet helemaal onverwacht aangezien we de tarieven al bij aankomst hadden gezien, maar dat maakt het niet minder schandalig. Goed, de garage was schoon en vlakbij onze bestemming, maar twintig Euro???

Er was ruimte zat in de garage toen we aankwamen, wat natuurlijk niet gek is met een tarief van vijf Euro per uur, en dat er vrijwel alleen maar dikke auto’s stonden was dan ook niet verwonderlijk. Probleem was wel dat de parkeerplekken allemaal berekend waren op formaatje Fiat Panda en dat betekende dus dat er tussen de geparkeerde auto’s nog net twintig centimeter overbleef om uit te stappen. Ondanks de vele lege plekken was het dus nog een toer om een plekje te vinden waar onze Outlander nog tussen paste.

En om aan te geven hoe idioot die parkeertarieven wel zijn in de duurste stad ter wereld om te parkeren, in Manila betaal ik exact hetzelfde bedrag voor dezelfde parkeertijd, alleen dan wel in Pesos. En dat komt neer op vijfendertig cent...

Het eerste opvallende nieuws van het nieuwe jaar was voor mij het bericht in de krant dat er een vulkaan dreigt uit te barsten in Duitsland op ongeveer 120 kilometer van de Nederlandse grens. En die uitbarsting werd al vergeleken met de uitbarsting van de vulkaan Pinatubo op de Filippijnen in 1991.

Een vulkaan??? Vlak bij Nederland? Het klinkt ongelofelijk want de regio is nou niet bepaald bekend als een actief vulkaangebied. Voor zover ik weet liggen de dichtstbijzijnde nog werkende vulkanen in de buurt van Italië. Nee, dan de Filippijnen, die hebben een heel andere reputatie met een hele serie nog werkende vulkanen.

Van die Pinatubo wist ik trouwens niks af dus ik ben maar eens gaan uitzoeken hoe dat zit en wat blijkt, die uitbarsting in 1991 was de ergste vulkaan- uitbarsting van de vorige eeuw! Het schijnt dat een gebied van ruim duizend vierkante kilometer met een dikke laag as werd bedekt en dat zelfs de temperatuur op aarde door de sluier van as in de atmosfeer overal een halve graad omlaag ging.

Het klinkt allemaal nogal griezelig en ik ging dus ook maar eens uitzoeken waar die vulkaan Pinatubo dan wel ligt op de Filippijnen. En wat denk je: die vulkaan ligt net als Manila op het eiland Luzon, op ongeveer drie uur rijden van waar wij wonen....

In het Nederlands, Engels, Tagalog (de taal gesproken in de regio Manila), Russisch en Maleis:

Gelukkig Nieuwjaar!
Happy New Year!
Manigong Bagong Taon!
S Novym Godom!
Selamat Tahun Baru!