Alles over onze vakantie in Indonesië en een dagelijks verslag van wat we daar allemaal hebben beleefd kun je vinden op de volgende website:

http://www.wvdk.nl/indonesia

Je kunt gelijk naar deze website toe als je op de bovenstaande link klikt.

De foto's van de vakantie kun je vinden via deze link:

http://www.wvdk.nl/cpg/index.php?cat=5

Ook naar deze fotopagina kun je direct toe als je op de link hierboven klikt. Je kunt de foto pagina ook vinden via de pagina "Foto's" op onze website van Indonesië.

Veel plezier met het lezen van het verslag en het bekijken van de foto's en uiteraard bedankt voor je belangstelling!

De dag was vanmorgen amper begonnen of ik had al weer genoeg stof om twee blogs vol te schrijven. Toen ik vanmorgen mijn tanden wilde gaan poetsen bleek er geen water uit de kraan te komen, en bij nadere inspectie bleek dat na het doortrekken van de wc de stortbak ook niet meer vol liep. Een probleem met de watervoorziening dus, maar dat is hier niet ongewoon want er zijn nogal eens kapotte waterleidingen en om die te repareren moeten ze dan een straat of een wijk afsluiten.

Beneden gekomen zat Riet al in de tuin, wat ik in eerste instantie weet aan jetlag, maar het bleek wat anders. „Heb jij de bel vanochtend om vijf uur niet gehoord?” vroeg ze. Nee, dat had ik niet, daar ben ik dus dwars doorheen geslapen blijkbaar. Er was aangebeld door de beveiliging om te melden dat er een waterleiding was gesprongen, en wel die van ons, vlak buiten ons hek. Volgens Riet was er een flinke fontein zichtbaar en de hele straat stond blank.

Daarmee was de afwezigheid van water dus wel verklaard, want ze waren inderdaad nog druk bezig het lek te repareren. Ik tapte dus maar een fles drinkwater want ik wilde toch mijn tanden gaan poetsen, maar toen ik met de fles boven in de badkamer kwam begon net op dat moment de stortbak van de wc luid te sputteren en ik hoorde weer water stromen. En inderdaad, ook de kranen deden het nu weer dus het probleem was blijkbaar opgelost. Toen ik weer beneden was en even wilde gaan kijken was het gat al weer dicht en waren de mannen weg.

Terug in de tuin om dit bij Riet te gaan melden zag ik op het terras een grote kikker zitten. Of liever gezegd, hij was zwembewegingen aan het maken liggend op zijn buik en dat leek weinig succesvol. Onze kat Monster zat er met een verveelde blik naar te kijken en dat kon maar één ding betekenen, de arme kikker had ’s nachts blijkbaar als speelmakkertje voor Monster gefungeerd. Monster was blijkbaar uitgespeeld want de kikker kon haar niet meer bekoren. Het arme beestje was ondanks geen zichtbare verwondingen toch blijkbaar behoorlijk gehavend want pogingen om vooruit te komen leverden weinig resultaat op. Ik heb het arme beest maar opgeschept en over de muur gezet in het naast ons huis liggende grasveld, maar of het nog goed komt met het beestje weet ik niet. Normaal gesproken vergaat het speelmakkertjes van Monster niet echt best...

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we overigens in de Business Lounge van Philippine Airlines te wachten op onze vlucht naar Jakarta. Alles is deze keer dus zowaar zonder noemenswaardige problemen verlopen, al hadden we voortdurend die kriebels van wat kan er nu nog mis gaan. We vertrekken voor het eerst sinds we hier zijn vanaf Terminal 2 en daar waren we vooraf door verscheidene vrienden voor gewaarschuwd. Het grote probleem daar schijnt de drukte te zijn die ervoor zorgde dat voor die vrienden alles heel erg lang duurde en sommigen misten daardoor zelfs bijna hun vlucht. Een gewaarschuwd mens telt voor twee dus we waren erg vroeg vertrokken richting de luchthaven, ook al gezien de ervaringen met het verkeer van eerder deze week.

Er was nog wel een tussenstop nodig bij de supermarkt want we hadden vrijwel geen kattenbakvulling meer. Stom natuurlijk en we wilden Estela niet met die zware zakken laten sjouwen, dus we moesten zelf nog gauw even inslaan onderweg. Er was ook nog wat file oponthoud maar al met al waren we ruim op tijd, nog voor zessen, bij Terminal 2.

Daar aangekomen bleek de drukte mee te vallen, we waren vrij vlot door alle procedures heen. We liepen alleen in eerste instantie verkeerd voor de paspoortcontrole, voor buitenlanders met een visum is een speciaal loket want wij moeten ieder keer als we het land willen verlaten een "uitreisbelasting" betalen van ruwweg dertig euro (vijftig als we naar Europa gaan). We waren al achterdochtig omdat we nergens een loket zagen waar we moesten betalen (Riet dacht zelfs al dat ze ons gratis zouden laten gaan hier, haha!) maar we stonden dus gewoon aan de verkeerde kant van de hal. Eenmaal aan de andere kant was alles zo opgelost en nadat we aan de legale diefstal hadden voldaan konden we doorlopen.

En zo zitten we nu te wachten totdat we gaan instappen, en het volgende bericht zal dus vanuit Indonesië zal komen...

Riet is weer thuis na een veelbewogen week in Nederland, en ik denk dat we wel kunnen stellen dat we inmiddels allebei heel erg aan vakantie toe zijn. Dat gaat als het goed is morgen dan toch eindelijk gebeuren, na alle consternatie van de afgelopen weken, maar eerst was vandaag voor mij nog de laatste werkdag. Dat werd een hele rustige want mijn werk was al overgedragen en vlak voor je vakantie begin je niet meer aan iets nieuws, dus ik hield het om vier uur maar voor gezien. Tenslotte was er nog wel het een en ander te doen ter voorbereiding op de vakantie want zowel Riet als ik moesten onze koffers nog gaan pakken.

Hoewel we er zelf niet zo heel veel van hebben gemerkt is de afgelopen week de eerste tyfoon van het seizoen langs de Filipijnen getrokken. Behalve veel regen heeft die niet veel problemen veroorzaakt, en vannacht lag de storm al ergens ter hoogte van Japan dus de gevolgen zijn al veel minder merkbaar dan aan het begin van de week. Omdat ikzelf in Maleisië zat en Riet in Nederland hebben we er alle twee vrijwel niks van mee gekregen maar Lito vertelde al toen hij me ophaalde van het vliegveld afgelopen woensdagmiddag dat het de dagen ervoor flink had geregend.

Er vielen woensdagavond en ’s nachts nog wel stevige buien maar gisteren bleef het de hele dag vrijwel droog, ondanks een grauw en bijna Hollands aandoend wolkendek. Vandaag knapte het al weer behoorlijk op maar toch was er nog een dreiging van regen aan het begin van de avond, waardoor we besloten toch maar paraplu’s mee te nemen voor onze wandeling naar het Alabang Town Center. Nauwelijks onderweg voelden we wat spetters maar daar bleef het bij, mijn paraplu heb ik er niet eens voor open gedaan.

De voorspellingen voor de rest van de maand zijn niet zo gunstig want er schijnen al weer twee tyfoons in ontwikkeling te zijn boven de Stille Oceaan die onze kant op komen, dus er zit nog veel meer regen aan te komen. Of wij daar nog veel van gaan merken is nog maar de vraag want als het goed is zitten wij de rest van de maand in Indonesië…

Riet is gisteren vroeg in de avond Nederlandse tijd weer vertrokken voor de terugreis naar Manila waar ze naar verwachting vanavond om kwart over zes ’s avonds zou landen. Dat leek een gunstige tijd want dan zou ik gelijk uit mijn werk door kunnen rijden naar de luchthaven en haar daar oppikken.

Zoals altijd hield ik haar vlucht in de gaten via het Internet en rond een uur of vier, na de tussenstop van het vliegtuig in Taipei op Taiwan, bleek dat de aankomsttijd veel vroeger zou zijn dan verwacht, namelijk even over half zes. Het zag er dus naar uit dat Lito en ik nog haast zouden moeten maken om op tijd te komen en we vertrokken dus een kwartiertje eerder vanaf kantoor richting Ninoy Aquino International Airport.

Dat bleek geen overbodige luxe want we kwamen meteen na het verlaten van de Skyway, de snelle tolweg die vlak langs de luchthaven loopt, al meteen in een dikke file terecht. Schuifelend reden we om de luchthaven heen, want de internationale terminal is helemaal aan de andere kant en de wegen om de luchthaven behoren tot de drukste van Manila. Dankzij Lito’s doorduwen waren we wonder boven wonder precies om kwart voor zes ter plekke en naar ik dacht dus ruim op tijd. En dat bleek ook, we hadden ons blijkbaar voor niks gehaast want ondanks de berichten was het vliegtuig nog niet eens geland. Dat gebeurde pas om vijf over zes, weliswaar nog steeds tien minuten vroeger dan de geplande aankomsttijd maar dik een half uur later dan verwacht.

Riet was snel buiten en we dachten dus lekker op tijd thuis te zijn. Een misrekening bleek weer eens want we hadden al meer dan een half uur nodig om het parkeerterrein af te komen. Alles moet over dezelfde weg langs twee loketten en het stond muurvast. Ruimte geven doen ze hier niet aan, ze blokkeren nog liever elkaar, en dat deden ze dan ook. Toen we eindelijk buiten waren leek het vlot te gaan, het eerste stuk ging snel genoeg maar verderop kwamen we alweer in een gigantische file terecht. In dat laatste stuk van ruwweg drie kilometer naar de oprit van de Skyway zitten twee rotondes, de weg gaat van drie rijstroken naar zes en ook weer terug, en het hele stuk stond muurvast.

Het was alweer schuifelen, en we deden er dik twee uur over om thuis te komen, waarbij gezegd moet worden dat het toen we eenmaal op de Skyway zaten nog maar een dik kwartier rijden was. Je kunt dus wel nagaan, meer dan anderhalf uur in de file over een stukje van drie kilometer.

Welkom op de Filipijnen, zullen we maar zeggen. Of zoals ze het zelf zeggen, „It’s more fun in the Philippines”...

Mijn uitstapje naar Kuala Lumpur zat er vandaag al weer op en dat was dubbel jammer. Ten eerste omdat ik nog steeds met pijn in het hart vertrek uit mijn lievelingsstad en ten tweede omdat ik eigenlijk vandaag een vrije dag had moeten hebben. Op de Filipijnen wordt namelijk vandaag „Independence Day” (Onafhankelijkheidsdag) gevierd maar die gaat dit jaar dus aan mij voorbij.

Uitslapen kon ik wel want omdat ik al om half elf naar de luchthaven zou vertrekken had het weinig zin meer om eerst nog naar kantoor te gaan, en zo had ik tenminste nog een klein beetje profijt van mijn vrije dag. De reis naar de luchthaven maakte ik zoals gewoonlijk met de metro en de snelle treinverbinding vanaf station KL Sentral in de stad, de KLIA Express. Deze brengt je altijd in precies achtentwintig minuten naar de luchthaven, en er is nog een bijkomend voordeel want als je van deze treinverbinding gebruik maakt kun je op KL Sentral al inchecken en je bagage afgeven.

Het vliegtuig zat lang niet vol, wat verbazend is want het zit eigenlijk altijd stampvol op de vlucht van Kuala Lumpur naar Manila. Desondanks duurde het instappen vrij lang, maar dat is gebruikelijk met Filipino’s. Die hebben altijd enorme hoeveelheden handbagage bij zich en hebben allemaal dus heel veel tijd nodig om alles in de bagagevakken te proppen. Dat het hele gangpad dan volstaat met wachtenden maakt ze weinig uit, de wereld rondom Filipino’s is heel erg klein. Ruwweg kun je stellen dat je in Nederland een Jumbo vol kunt laden in dezelfde tijd als in Kuala Lumpur een relatief kleine Boeing 737.

De vlucht arriveerde precies op tijd in Manila en bij het aanvliegen hadden we een schitterend uitzicht op de stad en de baai. Ik was ook nog eens in de recordtijd van twaalf minuten vanuit het vliegtuig in de auto. Ik was vlot door de paspoortcontrole ondanks dat de hele hal vol stond met Filipino’s, maar die hebben andere loketten dus in dit geval was het eindelijk eens voordelig een buitenlander te zijn. Mijn koffer kwam ook nog eens als allereerste van de band en buiten gekomen stond Lito al naar me te zwaaien.

Mooi op tijd thuis dus voor de Quiz Night, maar helaas, er kwamen helemaal geen teammaten opdagen en in mijn eentje had ik er geen zin in. Ik had me nog kunnen aansluiten bij een ander team maar ik hield het voor vanavond maar voor gezien…

Vanmorgen was de reis naar kantoor dus wat langer dan gepland; het werd geen wandeling naar het Maxis gebouw bij het KLCC maar een korte wandeling naar Metrostation "Dang Wangi", met de metro naar station KL Sentral en vandaar met de Shell shuttlebus naar Shell House. Eigenlijk was het een beetje een "Trip down Memory Lane" want ditzelfde stuk legde ik de laatste drie maanden dat we in KL woonden iedere dag af. Ik heb zelfs mijn Touch and Go kaart nog, het Maleise equivalent van de Nederlandse OV kaart, en daar kon ik de afgelopen dagen dus mooi nog gebruik van maken voor het openbaar vervoer.

Vanavond, mijn laatste avond alweer in KL, ging ik traditiegetrouw naar het Hardrock Café om een hapje te eten. Dat was in de tijd dat Riet en ik hier woonden ook al een vaste gewoonte en er bleek daar weinig veranderd. De menukaart was weliswaar nieuw maar vrijwel al dezelfde gerechten stonden er nog op en de keuze was dus snel gemaakt, het werd de Nasi Goreng.

Twee dingen die wel veranderd waren: al het personeel was nieuw (ik herkende tenminste geen mens) en het uitzicht is iets anders. Die laatste verandering had van mij overigens wel wat eerder gemogen want daar hadden wij flink baat bij gehad. Ze hebben namelijk langs het voetpad wat langs het Hardrock Café loopt een halve overkapping gemaakt en als dat er was geweest toen we daar woonden had ons dat de nodige natte pakken gescheeld...

De eerste werkdag begon vanmorgen met een merkwaardig misverstand waardoor ik in eerste instantie in het verkeerde kantoor terecht kwam. Dat kwam zo, het team van ons project wat nog steeds in Kuala Lumpur zit bestaat uit mensen die zich bezig houden met het Subsea gedeelte van het werk, zeg maar alles wat er onder water moet gebeuren. Het hele Subsea team van deze regio zit normaal gesproken in Shell House, het Shell kantoor wat gelegen is in de wijk Damansara op ruim een half uur van het centrum. Ons deel van het Subsea team zit echter op locatie bij het bedrijf Cameron, wat alle onderwater apparatuur ontworpen heeft en nu aan het bouwen is. Dat bedrijf heeft zijn kantoren in de Maxis toren, pal naast de Petronas Towers in het centrum van de stad. Omdat ik dingen te bespreken had met de mensen van ons team had ik dus een verblijf geregeld in het centrum, dicht bij het Maxis kantoor.

Ik had gekozen voor het Renaissance Hotel, gelegen naast het Cendana gebouw waar we een jaar hebben gewoond, vanwaar ik het lopend af zou kunnen. En dat had ik vanmorgen ook gedaan, ik was op mijn gemak naar het Maxis gebouw gewandeld waar ik op de drieëndertigste verdieping een gesloten deur vond. Ik was nog vroeg dus ik veronderstelde dat er gewoon nog niemand was, en dat klopte want even later kwamen er een paar mensen van Cameron binnen die me binnen lieten. De collega’s van ons project die ik verwachtte aan te treffen verschenen echter niet, en ik vroeg waar die bleven. En tot mijn stomme verbazing hoorde ik dat die tegenwoordig alleen nog op woensdag daar op kantoor waren, de rest van de week zaten ze op het Shell kantoor.

Niemand had de moeite genomen me dat te vertellen maar er zat dus niets anders op dan naar Shell House te gaan. Ik ging met de metro naar KL Sentral en vandaar het laatste stuk met een taxi, en daar aangekomen hoorde ik van mijn collega’s dat ze net pas waren verhuisd en in de veronderstelling waren dat iedereen in Manila dat wist. Niet dus...

De rest van de dag verliep gelukkig wel zoals gepland. En ’s avonds bleek dat de keuze van het hotel ondanks de niet zo gunstige ligging ten opzichte van mijn uiteindelijke werkplek toch niet zo slecht was want het ligt natuurlijk wel lekker in het centrum. Ik maakte de vertrouwde wandeling naar het KLCC met zijn Twin Towers, het exclusieve winkelcentrum Suria en het schitterende park erachter.

Mijn eerste idee was om naar het Italiaanse restaurant te gaan voor een lekkere pasta want daar had ik trek in. Nou zegt dat niks want ik heb altijd trek in pasta, en ik bedacht dat ik in Manila ook pasta kan eten. Wat ik in Manila beslist niet kan eten is Maleis, dus ik veranderde van plan, nam de roltrappen naar de vierde verdieping en ging naar binnen bij Madam Kwan. Madam Kwan is een Maleise restaurant keten die gespecialiseerd in de echte Maleise keuken, en het eten daar compenseert ruimschoots het feit dat er geen alcoholische dranken worden geserveerd. Geen biertje dus maar wel als voorafje Satay (kip en rundvlees want varkensvlees doen ze ook niet aan) en als hoofdgerecht Beef Rendang (heerlijk mals en heel pittig gekruid rundvlees).

En hoewel ik dus een voorgerecht en een hoofdgerecht had besteld kreeg ik zoals gewoonlijk weer alles tegelijk geserveerd...

Na een vroeg vertrek vanmorgen en een voorspoedige vlucht was ik voor het eerst sinds september vorig jaar eindelijk weer eens terug in Kuala Lumpur voor een bezoek van een paar dagen. Bij aankomst op de luchthaven was het gevoel van thuis te komen er nog steeds maar dat veranderde toen ik later op de dag rondliep in die delen van de stad waar we de meeste tijd doorbrachten toen we hier nog woonden.

Het begon al toen ik uit het raam van mijn hotel kamer op de zestiende verdieping van het Renaissance Hotel keek. Mijn kamer is gelegen aan de achterkant van het hotel en ik kijk dus pal op het Cendana gebouw waar we een jaar hebben gewoond. Ons vroegere appartement is zelfs bijna recht tegenover mijn hotelkamer. Alles lijkt nog hetzelfde maar dat is het niet: de omgeving van het Cendana gebouw is nu één grote bouwput. De twee hoge gebouwen met appartementen aan de achterkant zijn nog steeds niet klaar, en er zijn nu meer bouwprojecten aan de gang. Met name op het open stuk waar we uitzicht hadden op de stad wordt nu gebouwd en dat zorgt ervoor dat het Cendana gebouw straks helemaal ingesloten zal staan.

Toen ik vanmiddag de stad in ging vielen me nog veel meer veranderingen op. De werkzaamheden op de bouwplaats tegenover het  Renaissance Hotel waar jarenlang geen activiteiten hadden plaatsgevonden waren al weer begonnen vlak voor ons vertrek, maar waar toen nog alleen een paar kale betonnen palen stonden staan nu twee hoge gebouwen. Verderop zag ik vanuit de Monorail dat het prachtige Crown Plaza Hotel, waar ik op verscheidene business trips naar KL nog had gelogeerd, wordt afgebroken om plaats te maken voor een nieuw bouwproject. En ik zag onderweg nog meer gebouwen die werden afgebroken, wat toch altijd een beetje een troosteloze aanblik biedt.

Bij Bukit Bintang was gelukkig weinig veranderd en ook Low Yat was nog steeds hetzelfde, druk als altijd. Ook het grote winkelcentrum Pavillion vertoonde nog steeds dezelfde vertrouwde aanblik, maar toen ik van daar uit naar de Petronas Towers wandelde kon ik deze keer gebruik maken van een heel net overdekte loopbruggen (met airconditioning!) wat helemaal tot aan het park achter de Petronas Towers reikte. Plezierig, maar of het de stad nou zoveel fraaier maakt...

Aangekomen bij de Petronas Towers bleek daar uiterlijk weinig veranderd maar wel zag ik veel andere winkels, en toen ik door Isetan ( de Bijenkorf van Maleisië ) liep verdwaalde ik want er was ook daar blijkbaar verbouwd, met als resultaat dat uitgangen niet meer daar waren  waar ik ze verwachtte. Onze vroegere stamkroeg Malones was ook nog hetzelfde maar had allemaal nieuw personeel. Nou maakt dat weinig uit want ik denk niet dat als het oude personeel er nog had gewerkt dat ze me nog zouden herkennen na meer dan anderhalf jaar. Teruglopend naar het hotel zag ik onderweg dat verscheidene van onze favoriete restaurantjes ook verdwenen waren, al zijn daar dan wel weer nieuwe restaurants voor in de plaats gekomen.

Relatief veel veranderingen dus, en daardoor was dit de eerste keer dat bij terugkomst in Kuala Lumpur niet alles meer even vertrouwd aanvoelde zoals ik gewend was. Ik moet zelfs toegeven dat ik wat tijd nodig had om weer aan het straatbeeld te wennen, D de ouwe taxi’s, de talloze motorfietsjes, de vrouwen met de hoofddoeken en de overal aanwezige toeristen met rugzakken. Toen ik een winkel binnenkwam kreeg ik in plaats van het op de Filipijnen gebruikelijke vrolijke “Goodafternoon, Sir!” een norsige blik. En dat ben ik zeker niet meer gewend...

Afgelopen donderdag heb ik even gebeld naar de juwelier waar ik het horloge kon afhalen wat ik van mijn baas krijg voor vijftien jaar trouwe dienst. Er was me aangeraden eerst even te bellen want het kon weleens niet op voorraad zijn en dan zou ik me voor niks helemaal naar Makati laten rijden. De eerste juffrouw die ik aan de telefoon kreeg verstond blijkbaar geen Engels want die gaf me al snel door aan een andere juffrouw, wiens Engels overigens nauwelijks beter was maar die in ieder geval de vraag begreep en aangaf dat het horloge kon worden opgehaald. Dat wil overigens niet zeggen dat als je ter plekke arriveert dat het horloge er echt is en ik had door het gesprek ook al geen warm gevoel gekregen, maar ik besloot het er toch maar op te wagen.

Lito reed me dus vanmorgen naar het Rockwell Center, een wijk aan de andere kant van het in het centrum gelegen Makati waar ik nog nooit was geweest. Lito wist gelukkig waar ik moest zijn want ik weet zeker dat ik nooit op het idee gekomen zou zijn om bij een gebouw wat „Powerplant Mall” heet naar binnen te stappen. En wonder boven wonder liep ik ook meteen de goeie kant op en vond de betreffende juwelier binnen twee minuten, wat nog sneller had gekund als ik geen dertig seconden naar de muzikanten had gekeken die een verdieping lager aan het spelen waren.

De juwelier was een kleine maar deftige zaak, en ondanks dat ze alleen duurdere horloges verkopen was het binnen erg druk. Desondanks was ik meteen aan de beurt en overlegde het certificaat wat ik had gekregen. De juffrouw die me hielp herkende blijkbaar het certificaat en haalde inderdaad het betreffende horloge tevoorschijn. Ik paste het voor de maat constateerde dat er een paar schakels uit de band moesten worden gehaald, maar dat kon gelijk gedaan worden dus ik dacht, inpakken en wegwezen.

Trouwe lezers van mijn blog weten nu al wat er gaat komen, en inderdaad, zo werkte het alweer niet. De juffrouw vroeg me of ik een „stock number” had (of iets dergelijks want ik kon haar slecht verstaan) en dat had ik niet. Ik had zelfs geen idee waar ze het over had want behalve het certificaat had ik verder niks gekregen en zeker geen nummer. Het leverde een vertwijfeld gesprek op tussen de juffrouw die mij hielp en wat blijkbaar de hoofdjuffrouw was en het was duidelijk, er was een probleem. Of ik dan identificatie had. Ik haalde mijn Filipijnse rijbewijs tevoorschijn wat normaal gesproken voldoende is, maar hier dus niet.

Weer een gesprek tussen de juffrouwen en daarna ging mijn juffrouw aan het bellen met haar mobieltje (overigens een ongelofelijk aftandse roze Nokia waar je tien jaar geleden al niet dood mee gevonden hadden willen worden). Blijkbaar was de verbinding erg slecht want ze ging heen en weer lopen, ondertussen voortdurend „Hello?” in het apparaat roepend. Of het nog tot een gesprek kwam weet ik niet maar het had blijkbaar niets opgelost. Of ik een Shell identificatie bij me had. Nee, daar loop ik als ik ga winkelen niet mee over straat. Weer een vertwijfelde tweespraak tussen de juffrouwen na een onheilspellend „For a while, Sir” tegen mij.

Jullie weten dat „For a while” betekent dat ze iets moeten gaan doen waarvan ze niet weten hoe lang het gaat duren maar het is nooit „a while” (een momentje). Ik stond ondertussen al twintig minuten in de winkel te wachten op mijn horloge wat al die tijd al klaar stond op de toonbank. Na een tijdje en weer een telefoongesprek, deze keer vanuit het kleine kantoortje achter in de winkel, kwam mijn juffrouw weer terug. Of ze een fotokopie mocht maken van mijn rijbewijs. Ja hoor, leef je uit zei ik, waarna ze met mijn rijbewijs de winkel uit liep met alweer een „For a while, Sir”. Na vijf minuten kwam ze terug met mijn rijbewijs en de kopie, en daarmee waren de problemen blijkbaar toch opgelost want ik kreeg zowaar mijn horloge mee.

„Sorry to keep you waiting,” zei het meisje nog, en vriendelijk lachend antwoordde ik „No problem!”. Ach, je went er blijkbaar toch aan…

Vandaag is overigens mijn laatste blog voor de komende dagen want ik vertrek morgen al heel vroeg naar Kuala Lumpur. Woensdag ben ik als alles goed gaat weer terug, dus tot dan.

Zoals jullie weten hebben we twee werknemers full-time op de loonlijst, onze chauffeur Lito en onze hulp in de huishouding Estela. Lito werkt alleen overdag en gaat ’s avonds naar huis maar Estela is inwonend gedurende de dagen dat ze bij ons werkt. In het weekend gaat ze naar huis, en dat is een heel eind bij ons vandaan want ze woont in Caloocan. Dat ligt aan de noordkant van Manila en dus helemaal aan de andere kant van de stad. Ze moet dan ook dik vijf uur reizen per Jeepney om bij ons vandaan thuis te komen.

Ze heeft een dochter, Sophia, die is nu tien jaar oud en gaat naar school. Wij stimuleren dat zoveel mogelijk want zeker in dit land is iedere vorm van opleiding belangrijk om later een wat beter betaalde baan te krijgen. Dat is in Nederland ook zo zul je zeggen maar hier wordt onder een beter betaalde baan al verstaan dat je in een restaurant of winkel werkt. Omdat Sophia in Caloocan naar school gaat en Estela de hele week bij ons in woont moet Estela altijd voor oppas voor doordeweeks zorgen. Tot voor kort deed een zus van haar dat, want die was toch werkeloos en die mocht dan als tegenprestatie in Estela’s appartementje wonen.

Er is echter een paar weken geleden een kink in de kabel gekomen want Estela’s zus vond plotseling een baan. We hebben Estela toen geadviseerd om voor Sophia dan een school hier in de buurt te zoeken. Overdag zou Sophia dan naar school gaan en ’s avonds hier bij Estela overnachten, een regeling waar wij geen enkel probleem mee hebben. Sophia is tijdens de schoolvakanties ook altijd hier en je hoort of ziet het kind niet. Ze schijnt het hier trouwens helemaal geweldig te vinden en zeker Riet kan wel een potje bij haar breken want die heeft haar met haar verjaardag twee weken geleden voor Filipijnse begrippen schandalig verwend.

We dachten dat alles met die school wel voor elkaar zou komen maar op het allerlaatste moment hoorde Estela dat er toch geen plaats op de betreffende school was voor Sophia. Er was ook geen tijd meer om een andere school te zoeken en dus moest Sophia weer naar haar oude school, maar dan moest er wel weer een oppas gevonden worden. En er kwam nog een tweede probleem bij want die school wilde Sophia in eerste instantie niet terug nemen omdat Estela had geprobeerd om haar naar een andere school te transfereren.

Kortom, allemaal heftige problemen en veel tranen bij Estela, en hoewel het in feite ons probleem niet is zaten we er toch wel een mee want we zijn heel erg tevreden met Estela en we willen haar in principe niet kwijt. Gelukkig lijkt alles inmiddels alsnog opgelost want Sophia gaat weer naar haar oude school en is doordeweeks onder dak bij een broer van Estela.

Zoals ik al heb verteld is de Quiz Night in de Union Jack Tavern sinds een paar weken in ere hersteld, met de oude Quizmaster, en daar zijn we heel content mee. We hebben weer een leuk team met twee collega’s van mij en hun vrouwen en we hebben al weer een tweede en een derde prijs in de wacht gesleept.

We hebben nog steeds af en toe wat moeite met de vragen. Gisteravond was een categorie bijvoorbeeld “Geschiedenis”, maar wie weet er nou hoe de Noorse hoofdstad Oslo heette in 1624? Of hoe Tokio heette voordat een of andere dynastie aan de macht kwam die de naam veranderde in Tokio? We zijn er inmiddels wel achter waar die vragen vandaan komen, want het blijkt dat onze Quizmaster samen met zijn assistent in Makati iedere week een Quiz Night organiseren voor professionals. Ik wist niet eens dat dat bestond maar blijkbaar zijn er dus mensen die Quiz Night doen voor hun levensonderhoud en er zijn zelfs wereldkampioenschappen. En het zal geen verbazing wekken dat de vragen die daar gesteld worden van een heel ander kaliber zijn dan op een gewone doordeweekse kroegavond, alleen krijgen wij dus blijkbaar af en toe zo’n „professionals” vraag voorgeschoteld.

Maar ondanks de soms heel erg lastige vragen hebben we altijd heel veel lol onder elkaar. Zo was een van de geschiedenisvragen gisteren “Wat hielden de oude Romeinen vast als ze ergens een eed op zwoeren?”. Ik zei dus meteen “Hun ballen!”, waarop mijn teamgenoten in lachen uitbarstten. Toen we de antwoorden kregen keken ze me verbaasd aan want dat was dus inderdaad het goeie antwoord (uiteraard, want ik wist dat gewoon). Maar het leverde ons geen punt op want wat bleek, mijn teamgenoot die onze antwoorden noteerde had mijn antwoord niet eens opgeschreven. Kijkt-ie me stom aan en zegt, “Hoe moest ik nou weten dat dat serieus was?”….

Het schijnt dat er toch schot gaat komen in de afhandeling van onze geannuleerde vakantie door Personeelszaken. Daarvoor was wel eerst weer een por nodig van mijn baas Mike, die vanmorgen kwam vragen of ze me al hadden benaderd. Ik zei dat ik alleen te horen had gekregen dat ze ernaar gingen kijken maar dat ik het heel merkwaardig vond dat ze nog niet eens hadden geïnformeerd hoeveel geld het geintje ons nu eigenlijk heeft gekost. Nog geen uur later kwam een van die gasten van Personeelszaken bij me langs om een gesprek te regelen, en dat gesprek hebben we vanmiddag al gehad. Ik kan alle kosten, met uiteraard alle documenten als bewijs, aan ze doorgeven en dan gaan ze ermee aan het werk. Geen garanties, die kon hij niet geven, maar er gebeurt in ieder geval wat.

Alle voorbereidingen voor onze tweede poging om op vakantie te gaan zijn inmiddels gereed, het laatste was het boeken van een kamer voor onze eerste overnachting in Jakarta en dat heb ik gisteravond gedaan. Riet en ik komen daar aan op zaterdagavond terwijl de rest van het reisgezelschap pas de volgende middag aankomt. Dat kon niet anders geregeld worden omdat er geen beter aansluitende vlucht is vanuit Manila. Wij beginnen daardoor hoogstwaarschijnlijk wel een stuk fitter aan de vakantie dan de rest, want wij zijn uitgeslapen en we zullen ook geen last hebben van jetlag.

Maar zekerheid in het leven heb je nooit en ook nu ben ik er gezien de ontwikkelingen van de afgelopen dagen weer niet helemaal gerust op dat alles uiteindelijk doorgaat zoals gepland. Riet zit zoals gezegd op dit moment onverwachts in Nederland en ze komt weliswaar als alles goed gaat volgende week donderdag op tijd voor ons vertrek terug maar er kan nog steeds van alles mis gaan.

Vanavond bijvoorbeeld kreeg ik rond een uur of tien een onverwachts mailtje van onze reisorganisatie, met een bedankje voor het feit dat we bij hen geboekt hadden en of we maar even snel wilden betalen, binnen vierentwintig uur. En dat terwijl ik ervan overtuigd was dat we allang betaald hadden. Ik probeerde meteen Riet te bereiken wat in eerste instantie niet lukte want ze was niet thuis, maar gelukkig kreeg ik haar toch te pakken; zij snapte er ook niks van en zou het gaan uitzoeken. Nog geen minuut nadat we ons gesprek hadden beëindigd krijg ik een tweede mailtje van de reisorganisatie met alle reisbescheiden en ons werd een fijne vakantie toegewenst.

Waarschijnlijk is dat eerste mailtje dus een foutje geweest want onze betaling bleek allang binnen. Weer paniek dus, de tweede keer al deze week en de zoveelste keer in de afgelopen weken. En zoals Riet opmerkte, het mag na alle ellende die we ermee hebben gehad wel een verrotstraals mooie vakantie worden...

En over Riet gesproken, leuke foto al zeg ik het zelf.

Nou, iedereen zal inmiddels wel weten dat Riet vanwege onvoorziene omstandigheden gisteren op stel en sprong naar Nederland is gereisd en vanmorgen vroeg is ze op Schiphol aangekomen. Nee, met ons hier was niks aan de hand, de onverwachte gebeurtenissen hebben plaatsgevonden in Nederland en omdat Riet vond dat ze daar nodig was is ze overhaast vertrokken. En even voor alle duidelijkheid, ik heb er zelf op aangedrongen dat ze snel naar Nederland moest reizen want daar is ze op dit moment harder nodig dan hier.

Als ze volgende week maar op tijd terug is voor onze vakantie heb ik gezegd, want anders zouden we dat voor de tweede keer helemaal moeten afblazen. Maar dat is geregeld, als alles goed gaat komt ze volgende week donderdag hier al weer terug en dan heeft ze nog twee dagen om alsnog de koffers te pakken voor onze vakantie in Indonesië. En daar is overigens na het boeken van een hotel voor onze eerste overnachting daar nu alles voor geregeld. Ja, dat zei ik vorige maand ook, ik weet het.

Naast deze niet zo heel vrolijke mededeling was er vandaag ook een beter bericht. Ik kreeg vanmorgen een grote envelop in mijn handen geduwd en daar stond op „Service Award”. Ik had geen idee wat dat te betekenen had maar na het open maken bleek er een brief in te zitten van de CEO van Shell Philippines die me feliciteerde met het feit dat ik afgelopen januari vijftien jaar in dienst was bij Shell. Ik moet toegeven dat ik daar totaal niet bij stil had gestaan en ik was dan ook heel aangenaam verrast, vooral omdat er ook nog een cadeau aan vast blijkt te zitten. Ik krijg namelijk een horloge, en zoals jullie weten ben ik gek op horloges dus dat is wel een heel toepasselijk presentje.

Overigens zit er zelfs hier een Filipijns tintje aan, want ik moet het horloge wel zelf gaan ophalen. Bij een juwelier helemaal aan de andere kant van de stad...

Vorige week kreeg ik een onverwacht leuk mailtje uit België. Een Belgisch Media bedrijf maakt een televisieprogramma wat „Beroepen zonder grenzen” heet en wat Belgen naar het buitenland stuurt om daar hun beroep uit te oefenen en op die manier te ervaren hoe het er in andere landen aan toe gaat. Ik ken het programma niet maar het schijnt zijn tweede seizoen al in te gaan dus ik neem aan dat het een redelijk succes is.

Ze willen nu blijkbaar opnamen gaan maken met een Belgische begrafenis ondernemer op de „North Cemetery” (Noord Begraafplaats) hier in Manila, en ze vroegen of ik soms iemand wist die ze in contact kan brengen met mensen die daar werken. Dat was me nogal een vraag want zo iemand ken ik niet, maar het is altijd te proberen om iemand te vinden, nietwaar. Die begraafplaats ligt helemaal aan de andere kant van Manila en is dus ook niet naast de deur, maar eigenlijk dankzij Riet kwam ik erachter dat er rondleidingen over een aantal begraafplaatsen worden gegeven. Riet is zelf al eens naar de Chinese begraafplaats geweest en die blijkt naast de North Cemetery te liggen. Die rondleiding was verzorgd door Riet’s vrouwengroepclub ALIG dus had ik een aanknopingspunt.

Ik vond via via een website van een van de organisaties (er zijn er blijkbaar meer) die die rondleidingen verzorgen en de informatie van die organisatie heb ik doorgegeven aan het Belgische media bedrijf. Ze hebben inmiddels contact opgenomen en ik begrijp dat ze inderdaad zijn doorverwezen, dus ik neem aan dat alles nu geregeld kan worden.

Zelf was ik uiteraard ook nieuwsgierig geworden naar die North Cemetery want ik was op het Internet best veel informatie tegengekomen. Zo is het enorm groot, en dat niet alleen maar het is een toevluchtsoord voor mensen zonder huis die daar tussen de graven en zelfs in de tombes wonen. Op die begraafplaats schijnen dus ruim zesduizend mensen te wonen en ook te werken. Zo kun je ze je graf laten verzorgen, laten bewaken om te zorgen dat er niks gepikt wordt, en als je hulp nodig hebt om een kist te dragen dan doen ze dat voor vijftig pesos de man (nog geen euro).

Riet en ik hebben intussen al besloten dat wij zo’n rondleiding gaan doen over de North Cemetery...

We hebben in mei de nodige regen gehad en het leek er dus op dat het regenseizoen al was begonnen maar de laatste week heeft het daar niet veel van weg. Gisteravond hing er wel weer een dreigende lucht aan de horizon en het lichtte flink, maar er viel geen druppel regen. Voor vandaag was er ook regen voorspeld maar zoals de foto laat zien was hadden we een prachtige lucht met schapenwolken en was het zonnig en heet.

Toch is het inmiddels juni en dat betekent dat het regenseizoen nu officieel begonnen is. Ik dacht altijd dat er maar twee seizoenen waren hier maar er blijken er toch drie te zijn. Het regenseizoen is van juni tot november, daarna is het het koele seizoen van december tot aan februari (volgens veel mensen de beste tijd van het jaar wat het weer betreft) en tenslotte is er dan het droge seizoen van maart tot en met mei wat ook wel de zomer wordt genoemd.

In dat laatste seizoen, wat we dus nu als het goed is achter de rug hebben, valt er vrijwel geen regen en is het doorgaans drukkend heet. De maand mei is normaal gesproken de heetste maand van het jaar en de maand januari de koelste, maar onder koel verstaan ze hier dat de temperatuur dan soms wel eens zakt tot 24 of zelfs 23 graden en dat gaat hier door voor bar koud. Dat zijn overigens uitzonderingen, de temperatuur komt ook in januari meestal overdag niet onder de 28 graden, maar dat vinden ze dus koel.

Van mei tot oktober is ook het seizoen van de tyfoons en daarvan krijgen de Filipijnen er jaarlijks gemiddeld tussen de 15 en de 19 om de oren, zij het dat ze vroeg in het seizoen het zuidelijk deel treffen en later in het seizoen verlegt de koers van de tyfoons zich meer naar het noorden. In de regio waar Manila ligt trekt er zelden een tyfoon recht over, dat is vorig jaar zegge en schrijve één keer gebeurd en dat was in augustus toen wij net in Nederland waren.

Het wordt overigens wel weer tijd voor een buitje want alles is na de laatste bui van anderhalve week geleden al weer kurkdroog...

Vanmiddag om twee uur had ik een afspraak bij de tandarts om de twee kronen te laten plaatsen waarvoor afgelopen maandag al het voorwerk is gedaan. Deze week heb ik rondgelopen met een tijdelijke kroon, een soort van kauwgum wat tijdelijk over de geprepareerde tanden wordt geplaatst en wat inderdaad aanvoelt alsof je een stuk kauwgum in je mond hebt zitten. Niet ongemakkelijk maar meer onhandig omdat je je er voortdurend van bewust bent dat het er zit. De tandarts had beloofd dat dat met kronen beslist niet het geval zou zijn en aangezien dit mijn eerste neptanden worden zal ik hem maar op zijn woord geloven.

De tandarts praktijk is maar een paar minuten lopen van ons huis, en ik geloof niet dat het er nu bepaald storm loopt want toen ik aankwam was de wachtkamer net als afgelopen maandag helemaal leeg. Het is ook niet de hoofdpraktijk van deze tandarts, want hij heeft er nog twee op andere locaties. Deze in onze Village is eigenlijk maar een dependance voor het gemak van de Village bewoners, net zoals de ernaast gelegen dokterspost. Ze zijn allebei klein maar het is in ieder geval geruststellend om te weten dat als je opeens een ambulance, een dokter of een tandarts nodig hebt dat die vlakbij zitten.

De behandeling zelf viel vanmiddag overigens niet mee. Ik dacht dat het meest ingrijpende en pijnlijke werk afgelopen maandag al was gedaan en dat was onder verdoving dus daar heb ik nauwelijks last van gehad. Maar het viel tegen, en dat begon al met het verwijderen van de kauwgum. Er werd een soort van klophamer op mijn kiezen gezet om die kauwgum los te krijgen en dat was tamelijk pijnlijk. Toen dat achter de rug was werden de kronen geplaatst en dat paste allemaal uitstekend, dus ik dacht inpakken en wegwezen.

Nee hoor, de kronen gingen er eerst weer uit want er moest een soort beschermlaagje worden aangebracht en voordat dat gebeurde zei de tandarts dat dat wel koud zou aanvoelen. Koud? Ik dacht dat ik door de grond ging! De zenuw van die kies blijkt dus extreem koudgevoelig te zijn en ik sprong zowat uit de stoel van de pijn. Verbazing bij de tandarts want die had dat niet verwacht, de folielaag zou juist dat effect tegen moeten gaan. Niet dus, en het werd nog dik tien minuten doorbijten, zij het figuurlijk want ik moest mijn mond uiteraard nog een tijdje open houden.

De pijn werd wel langzaam minder maar nadat de kronen dan eindelijk definitief waren geplaatst en de tandarts was uitgeprutst met die klote-haak had ik nog steeds een pijnlijk gezicht. Hopelijk is het waar wat de goeie man me verzekerde toen ik weg ging, dat het tijdelijk is en vanzelf zal verdwijnen.

Op weg naar huis kwam ik langs het „Dinosaurus huis”, bij ons schuin aan de overkant. Je ziet wel waarom het zo wordt genoemd...