Na een vroeg vertrek vanmorgen en een voorspoedige vlucht was ik voor het eerst sinds september vorig jaar eindelijk weer eens terug in Kuala Lumpur voor een bezoek van een paar dagen. Bij aankomst op de luchthaven was het gevoel van thuis te komen er nog steeds maar dat veranderde toen ik later op de dag rondliep in die delen van de stad waar we de meeste tijd doorbrachten toen we hier nog woonden.

Het begon al toen ik uit het raam van mijn hotel kamer op de zestiende verdieping van het Renaissance Hotel keek. Mijn kamer is gelegen aan de achterkant van het hotel en ik kijk dus pal op het Cendana gebouw waar we een jaar hebben gewoond. Ons vroegere appartement is zelfs bijna recht tegenover mijn hotelkamer. Alles lijkt nog hetzelfde maar dat is het niet: de omgeving van het Cendana gebouw is nu één grote bouwput. De twee hoge gebouwen met appartementen aan de achterkant zijn nog steeds niet klaar, en er zijn nu meer bouwprojecten aan de gang. Met name op het open stuk waar we uitzicht hadden op de stad wordt nu gebouwd en dat zorgt ervoor dat het Cendana gebouw straks helemaal ingesloten zal staan.

Toen ik vanmiddag de stad in ging vielen me nog veel meer veranderingen op. De werkzaamheden op de bouwplaats tegenover het  Renaissance Hotel waar jarenlang geen activiteiten hadden plaatsgevonden waren al weer begonnen vlak voor ons vertrek, maar waar toen nog alleen een paar kale betonnen palen stonden staan nu twee hoge gebouwen. Verderop zag ik vanuit de Monorail dat het prachtige Crown Plaza Hotel, waar ik op verscheidene business trips naar KL nog had gelogeerd, wordt afgebroken om plaats te maken voor een nieuw bouwproject. En ik zag onderweg nog meer gebouwen die werden afgebroken, wat toch altijd een beetje een troosteloze aanblik biedt.

Bij Bukit Bintang was gelukkig weinig veranderd en ook Low Yat was nog steeds hetzelfde, druk als altijd. Ook het grote winkelcentrum Pavillion vertoonde nog steeds dezelfde vertrouwde aanblik, maar toen ik van daar uit naar de Petronas Towers wandelde kon ik deze keer gebruik maken van een heel net overdekte loopbruggen (met airconditioning!) wat helemaal tot aan het park achter de Petronas Towers reikte. Plezierig, maar of het de stad nou zoveel fraaier maakt...

Aangekomen bij de Petronas Towers bleek daar uiterlijk weinig veranderd maar wel zag ik veel andere winkels, en toen ik door Isetan ( de Bijenkorf van Maleisië ) liep verdwaalde ik want er was ook daar blijkbaar verbouwd, met als resultaat dat uitgangen niet meer daar waren  waar ik ze verwachtte. Onze vroegere stamkroeg Malones was ook nog hetzelfde maar had allemaal nieuw personeel. Nou maakt dat weinig uit want ik denk niet dat als het oude personeel er nog had gewerkt dat ze me nog zouden herkennen na meer dan anderhalf jaar. Teruglopend naar het hotel zag ik onderweg dat verscheidene van onze favoriete restaurantjes ook verdwenen waren, al zijn daar dan wel weer nieuwe restaurants voor in de plaats gekomen.

Relatief veel veranderingen dus, en daardoor was dit de eerste keer dat bij terugkomst in Kuala Lumpur niet alles meer even vertrouwd aanvoelde zoals ik gewend was. Ik moet zelfs toegeven dat ik wat tijd nodig had om weer aan het straatbeeld te wennen, D de ouwe taxi’s, de talloze motorfietsjes, de vrouwen met de hoofddoeken en de overal aanwezige toeristen met rugzakken. Toen ik een winkel binnenkwam kreeg ik in plaats van het op de Filipijnen gebruikelijke vrolijke “Goodafternoon, Sir!” een norsige blik. En dat ben ik zeker niet meer gewend...