Willem en Riet in Manila

Onze alledaagse belevenissen op de Filippijnen

Losse berichtjes

Hoe is het met de mierenplaag zul je zeggen. Nou, goed is dan het antwoord. Die lokdoosjes die we hebben ingezet hebben hun werk voortreffelijk gedaan. Het was effe smerig met hele hordes mieren er omheen maar binnen twee, drie dagen was er geen mier meer te zien. En op de plaatsen waar we doosjes hadden geplaatst zijn ze tot nu toe ook weg gebleven dus het lijkt er inderdaad op dat die nesten zijn uitgeroeid. Af en toe duiken er op nadere plaatsen nog wel mieren op maar we hebben nu een effectief wapen gevonden.

Zo snel als we van de mierenplaag af waren, zo langzaam gaat het met mijn werkvisum. De periode dat we het land niet uit mogen is nog steeds niet voorbij en het gaat nog wel even duren ook. De tweede fase van de aanvraag is nog steeds in behandeling, ondanks dat er twee tot drie weken voor staan (het zijn er nu al ruim vier), en daarna volgt dan nog de derde fase en die duurt ook minimaal dertig dagen. Er is me in ieder geval hierdoor al weer een tripje naar KL begin maart door de neus geboord.

Tenslotte de aanvraag voor een credit card, ook daar zit totaal geen schot in. Ruim twee weken zou de bank een versnelde procedure in werking zetten en dan zou ik eind vorige week een credit card hebben. En jullie raden het al, niks, nakkes, nada. Riet is vandaag maar weer eens gaan vragen en volgens de bank ligt het aan Shell, die schijnen goedkeuring te moeten geven omdat ik nog geen werkvisum heb en die houden volgens de bank alle aanvragen tegen. Blijft dan natuurlijk de vraag hoe sommige van mijn collega’s aan een credit card komen...

Chinese begraafplaats

CineseBegraafplaats_0042a

Riet heeft vandaag een uitstapje gemaakt met de vrouwenvereniging ALIG naar een Chinese begraafplaats. Ik had een hoopje dat ze er vandaag een stukje over zou schrijven maar helaas, het was te veel gevraagd.

Het verslag wordt dus erg kort, het was leuk.

Gelukkig heeft ze wel mijn fotocamera meegenomen en een heleboel prachtige foto’s gemaakt, je kunt ze vinden via deze
link.

Ziekenfonds

Het is niet te geloven maar de autoriteiten hebben alweer wat gevonden waar ze geld aan kunnen verdienen en wat voor ons weer ongemak met zich mee brengt. En het maffe is in dit geval dat het niet eens een onbekend verschijnsel is want in Nederland hebben we het ook: de verplichte ziektekostenverzekering.

Alle expats van Shell, en wij dus ook, zijn aangesloten bij een internationaal ziekenfonds genaamd BUPA. In Nederland is er echter de verplichte ziektekostenverzekering en hoewel we in het buitenland wonen en uit Nederland zijn uitgeschreven hebben we nog steeds een huis in Nederland. Ergo, we moeten ook de verplichte Nederlandse verzekering hebben.

Shell heeft dat opgelost door samen met Zilveren Kruis voor ons soort gevallen een “slapende” verzekering te regelen. Het komt er op neer dat Shell een speciale premie voor ons betaald voor een ziektekostenverzekering waar we in principe geen gebruik van maken. Die regeling geeft altijd een heleboel rompslomp omdat dat instanties als verzekeringsmaatschappijen nu eenmaal heel moeilijk met uitzonderingsgevallen kunnen omgaan.

En wat denk je, de regering van de Flippo’s heeft nu besloten dat alle expats op de Filippijnen ook gebruik moeten maken van de verplichte verzekering genaamd “Phil Health”. Er is geen ontkomen aan dus moest ik weer een heel pak formulieren invullen, inclusief de namen van mijn beide ouders en afdrukken van allebei mijn duimen. En uiteraard weer kopieën van onze geboortebewijzen en onze trouwakte, waarvan ze er inmiddels zoveel hebben dat ze er de muren van het presidentiële paleis mee kunnen behangen.

Leuk voor mijn baas ook, want die betaald nu dus voor drie ziektekosten- verzekeringen waarvan twee dus voor de kat zijn je-weet-wel. En over katten gesproken, we zitten tijdelijk met één kat want we hebben Abby vanmiddag weggebracht, die wordt morgen “geholpen”...

Effe wennen

Katten_0016a

Het gaat zo op het eerste gezicht prima met onze nieuwe huisgenootjes. Ze hebben gisteren de boel grondig verkend maar besloten al snel dat ze het wel naar hun zin gingen hebben bij ons. Ze hebben al volop gespeeld, waarbij goed te merken was dat ze het prima met elkaar kunnen vinden, en ze hebben al een paar plekjes gevonden waar ze prima een dutje kunnen doen.

Onze kleinste hadden we al Monster genoemd, de andere nu heeft nu ook een naam, ze heet Abigail oftewel Abby. Ik vond dat ze een beetje een internationale naam moest hebben omdat ze tenslotte een Filippijnse kat is en opgevoed is door Engelsen en dus hoogstwaarschijnlijk Engelstalig is. De naam is uiteraard gepikt uit onze favoriete tv serie NCIS.

Het is wel even wennen voor ons ook, zeker nu we niet mogen vergeten om alle deuren dicht te houden. Ze mogen de eerste twee weken niet naar buiten omdat ze anders hoogstwaarschijnlijk weer op zoek gaan naar hun oude adres. Dat vindt met name Abby erg vervelend, die is al een paar keer de horrendeur op en neer geklommen. Gelukkig vermaken ze zich in huis ook prima, ze weten allebei zonder problemen de bak te vinden en rennen met z’n tweeën door het hele huis.

Vanmorgen toen Riet achter haar pc zat en haar favoriete spelletje deed ging Monster pontificaal voor het scherm zitten. Ze vond duidelijk de bewegende cursor en de veranderende kleurtjes heel erg interessant. Of hebben we hier misschien een computerdeskundige in de dop?

Ja hoor...

Katten_0010a

Ik wist het wel! Breng Riet naar een plek waar katten zitten die een thuis nodig hebben en ze gaat voor de bijl. Ze wilde er “maar” twee, en dat vond ik allang best want ik had maar op één gerekend.

Gisteravond hadden we met Phil en Anne afgesproken om vanmiddag langs te gaan om eens naar hun opvangkatten te kijken, en we hadden al besloten dat het niet bij kijken zou blijven. Tussen de middag deden we dus alvast de nodige boodschappen: een kattenbak, kattenbakvulling, etensbakjes en voer. Kortom, toen we om een uur of half vier naar Phil en Anne gingen waren we er al helemaal klaar voor.

Alle katjes liepen in de tuin en het werd nog een moeilijke keus. Of eigenlijk toch niet want er liepen twee exemplaren rond die precies leken op onze vroegere kat Sproet, en voor mij was de enige vraag dan ook welke van die twee het voor mij zou worden. De ene bleek nogal schuw, en de keus werd nog gemakkelijker toen bleek dat de andere dikke maatjes was met het katje waar Riet meteen smoor op geworden was, een kleintje met de naam “Monster”.

Zoals de naam al doet vermoeden heeft dit onooglijk kleine lelijke katje een bijzonder verhaal. Toen Phil op een dag naar zijn werk wilde gaan met de auto dacht hij dat er een hondendrol voor een van zijn wielen lag. De “drol” bewoog echter, en het bleek een heel erg jong katje waarvan de oogjes nog niet eens open waren. Het was waarschijnlijk pas een dag of wat oud en woog zegge en schrijve 660 gram. Het vondelingetje werd opgenomen en door de goede zorgen van Phil en Anne knapte het beestje zienderogen op.

Vanwege de bijzondere manier waarop ze in huis gekomen was had Phil haar eerst “Roadkill” genoemd. Dat vond Anne toch wel een beetje cru dus werd het “Miracle”, omdat ze het een klein wondertje vond. Het bleek echter een sodemietertje te zijn en al snel werd de naam “Monster from Hell”. Riet valt altijd op dat soort katjes en haar keus was dan ook al snel gemaakt, waarbij ze er ook nog op stond dat het beestje de naam “Monster” blijft houden.

Mijn kat is echt een “dopey”, zei Anne. Ze vindt alles prima, is overal op haar gemak, en dat bleek ook meteen toen ze bij ons in huis kwamen. Ze liepen uiteraard het eerste half uur overal nieuwsgierig rond, maar “mijn” kat had het allemaal al snel gezien. Ze zat al na een half uur uit zichzelf op de bak, werkte vervolgens Riet uit haar stoel en ging er heerlijk op liggen slapen.

Ik moet alleen nog een naam verzinnen. Sproet ligt voor de hand maar aangezien we al een Sproet hebben gehad wordt dat het niet. We denken er nog even over en als iemand een leuke suggestie heeft hoor ik het wel...

ALIG borrel

Er was vanmiddag een borreluurtje georganiseerd door de ALIG, de vrouwenvereniging waar Riet lid van is en daar zijn we maar eens naar toe geweest. Het werd georganiseerd in het Vivere Hotel en alleen daarom al was het leuk omdat we daar gelogeerd hebben toen we hier aankwamen en we waren er dus sinds begin november niet meer geweest.

Een andere leuke bijkomstigheid was dat het werd georganiseerd in de nieuwe bar van het hotel, het Café Arts, wat in aanbouw was toen wij er verbleven maar wat we nog niet af hadden gezien. Het bleek erg leuk geworden en we besloten meteen al dat we daar wel meer naar toe konden gaan.

Bij binnenkomst was er alleen een Amerikaans stel was van de organisatie was, maar gaandeweg kwamen er meer mensen binnen. Er was ook een stel waarvan ik de man kende via mijn werk, de baas van ons project bij Fluor, het bedrijf wat het ontwerp maakt voor ons nieuwe platform. We raakten aan de praat en het bleek dat zijn vrouw Anne aan katten opvang doet. Ze hebben om dit moment tien jonge katjes in huis waarvoor ze een nieuw thuis zoeken.

Het gesprek ging dus al gauw over katten, en het lijkt erop dat Riet toch al weer een beetje warm begint te lopen voor het idee ...

Zwerfkatten

Riet is door verschillende omstandigheden al een paar bijeenkomsten misgelopen van de vereniging waar ze lid van is, de ALIG (Alabang Ladies International Group), maar vandaag is het wel gelukt. Een gelukkige bijkomstigheid was dat de bijeenkomst was verzet naar een adres bij ons in de buurt, al bleek het achteraf toch nog tegen te vallen qua afstand. Maar ze is er gekomen en heeft een leuke ochtend gehad.

In eerste instantie voelde ze zich een beetje een kat in een vreemd pakhuis omdat er helemaal geen welkomstcomité was, maar toen ze eenmaal een paar bekenden had gevonden (waarvan ze er in sommige gevallen uiteraard achteraf pas achter kwam dat ze iemand al kende) werd het toch nog gezellig.

Er was een presentatie van een groep vrijwilligers die de zwerfkatten in Ayala Alabang Village wil gaan vangen en dan steriliseren voordat ze ze weer loslaten. Er schijnen dus in onze wijk zo’n tienduizend (ja, echt!) zwerfkatten rond te lopen en daar moet hoognodig wat aan gedaan worden. Het enorme aantal katten is tot daar aan toe maar die zorgen wel voor de nodige overlast. Wij hebben zelf ook al een keer ondervonden hoe leuk het is om ‘s nachts een paar krolse katten naast je huis te hebben. En tijdens de presentatie werd ook nog eens uitgelegd dat als er niks wordt gedaan één kattenvrouwtje in zeven jaar alles bij elkaar zo’n twintigduizend nakomelingen kan krijgen.

Riet is wel geïnteresseerd om zich als vrijwilligster aan te melden maar hikt een beetje tegen de procedure aan. De katten worden namelijk niet alleen gesteriliseerd maar om ze herkenbaar te maken als katten die al behandeld zijn wordt er een stuk van een oor afgeknipt...

Aswoensdag

Unknown

Had ik al gezegd dat de Filippino’s zo Katholiek zijn als de neten? Nou, dat zijn ze dus en dat hebben ze te danken aan de eeuwen van overheersing door de Spanjolen die nou eenmaal overal ter wereld hun legers vergezeld lieten gaan van missionarissen (en daarbij vele volken en culturen volledig van de aardbodem hebben weggevaagd, maar dat terzijde).

Maar goed, Katholiek dus, en dat is toch een beetje vreemd in Zuid-Oost Azië waar het grootste gedeelte van de bevolking Islamitisch of Boeddhistisch is. En je merkt deze geloofsovertuiging aan alles, hun levenswijze (je trouwt vanuit het ouderlijk huis en als maagd, jaja) en ook in het openbare leven. Vrijwel alle Jeepneys rijden bijvoorbeeld rond met grote opschriften als “ Jesus loves you”, en scholen en ziekenhuizen hebben steevast een naam die verwijst naar de Heilige Maagd, zoals de “Virgin Mary Immaculate School” (Waar heb jij op school gezeten? Op de “Onbevlekte Maagd Maria School”...).

Vandaag zag ik een van mijn collegaatjes bij de lift staan en ik vroeg me af wat ze in vredesnaam op haar voorhoofd had zitten. Het bleek een zwart kruis te zijn en ik was eigenlijk te verbaasd om te vragen wat het was voordat ze de lift instapte. Thuisgekomen vertelde ik het aan Riet en die wist het natuurlijk weer, het is vandaag Aswoensdag. En dan is het met name in Katholieke kringen gebruikelijk dat je na de mis een kruisje van as op je voorhoofd krijgt gekalkt.

Het schijnt zelfs in Nederland te gebeuren maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het nog nooit had gezien. Dat kwam vandaag goed want toen we vanavond naar het Town Centre gingen om een hapje te eten zag je ze vrijwel overal en in groten getale (en dit is juist gespeld, ik heb het opgezocht)...

Koud!

IMG_0379a

Vanwege ruimtegebrek op onze afdeling op de 17e verdieping van het Asian Star gebouw was het nodig om uit te breiden. We zaten al krap en doordat er de laatste tijd meer mensen zijn aangenomen voor ons project zaten er op verscheidene plekken al drie mensen aan twee bureaus. Die extra ruimte is inmiddels gevonden en ook al in gebruik genomen op de 21e verdieping.

Dat maakt de spreiding overigens wel groot want nu zit een deel van het team op de 16e verdieping, een ander deel op de 17e en sinds kort dus ook een aantal op de 21e. Tot die laatste groep behoort ook mijn team, en echt blij zijn we daar niet mee. Hoewel de halve verdieping leeg staat zijn er pas zeven mensen naar boven verhuisd en missen we met name de aanspraak en de gezelligheid, maar het ergste is de kou!

De airco op de 21e verdieping staat te loeien dat het een lieve lust is en het geheel heeft qua temperatuur meer weg van een mortuarium dan van een kantoorruimte. Nee echt, het is gewoon afgrijselijk koud en iedereen, inclusief ikzelf, zit met een vest of een trui aan. En er is nog eens niks aan te doen ook. Blijkbaar heeft de airco geen regelaar maar staat standaard afgesteld op een volle bezetting met mensen en computers. Die genereren dan samen genoeg warmte om de airco te compenseren, alleen is de afdeling op een paar mensen na nog leeg en is die compensatie er dus helemaal niet.

Een trui aan dus maar, en wachten tot er meer mensen naar de 21e worden getransfereerd. Ondertussen is het uitzicht natuurlijk wel fraai...

Geen ja, geen nee

Wanneer we terug zijn in Nederland dan verwacht ik eigenlijk nog wel eens de vraag hoe het hier nou eigenlijk is, op de Filippijnen. Die vraag komt eigenlijk nooit, terwijl het toch best wel een logische vraag is want het is hier volkomen anders dan “thuis”. Zelfs voor Zuid-Oost Azië zijn de Filippijnen merkwaardig, en dat komt door hun aparte koloniale verleden van Spanjaarden en Amerikanen. Maar er zijn ook overeenkomsten met de rest van dit deel van de wereld en voor ons Westerlingen is een van de meest merkwaardige het gebruik van het simpele antwoord “Ja” op een vraag.

Kijk, bij ons in West-Europa is “Ja” gewoon “Ja”. Op de vraag “Kun je dat doen?” dan geeft het antwoord “Ja” ondubbelzinnig aan dat dat het geval is. Anders was het “Nee” geweest en dan kan het dus niet. Wanneer er speciale omstandigheden zijn dan is er soms in eerste instantie een “Misschien”, maar dat verandert uiteindelijk toch in een “Ja” of een “Nee”.

Veel Westerlingen denken dat de Filippino’s geboren leugenaars zijn en volgens onze gangbare normen hebben ze nog gelijk ook. Maar beschuldig ze niet van liegen want dan zijn ze geschokt. Het probleem is namelijk dat ze eigenlijk helemaal niet willen liegen, ze willen je gewoon een plezier doen. Daarom zeggen ze dus in antwoord op een vraag nooit “Nee” maar gewoon “Ja”, ook als ze eigenlijk “Nee” bedoelen.

Het zit eigenlijk zo, als een Filippino “Ja” zegt dan kan dat betekenen:

1.) Ja, natuurlijk
2.) Ik heb geen idee
3.) Misschien
4.) Als jij het zegt
5.) Nee, maar ik ga er niet openlijk over in discussie

En zo zul je dus net in vrijwel alle andere landen van Zuid-Oost Azië nooit “Nee” horen op je vragen. Toch is er een verschil want in veel landen betekent “Nee” zeggen gezichtsverlies. Dat zal de Filippino’s een rotzorg zijn, ze willen je gewoon te vriend houden. Als je dus naar Zuid-Oost Azië komt of naar de Filippijnen in het bijzonder, kijk dan heel goed uit als je iemand de weg vraagt. Als ze namelijk geen idee hebben waar je bestemming is dan wijzen ze je gewoon een willekeurige richting uit. Als ze maar geen “Nee” hoeven te zeggen....

Zondag...

Nog even over die kroketten van gisteren, er was nog een aardig voorval. We wilden na de kroketten nog even naar het Hardrock Café en ik vroeg dus de langslopende ober om de rekening. Die bleef nogal lang weg, vijf minuten, tien minuten, en al die tijd geen ober te zien. Nog een paar minuten later zag ik onze ober omgekleed aan de rand van het terras staan praten met ik denk de bedrijfsleider. Blijkbaar zat de ober zijn dienst er op en die rekening was hij blijkbaar straals vergeten.

De bedrijfsleider keek toevallig net onze kant op en toen ik mijn hand op stak kwam hij gelijk aanlopen. Een beetje gepikeerd vroeg ik weer om de rekening, met de mededeling dat ik daar een kwartier eerder ook al om had gevraagd. Toen hij amper een minuut later met de rekening kwam aanlopen zag hij zeker aan mijn gezicht dat ik nog steeds niet blij was en meteen zei hij, “ Wacht, ik geef U korting, twintig procent!”...

Vandaag was het schitterend weer en dus een mooie dag om lekker in de tuin te zitten. Dat kwam goed uit want er zou vanmiddag iemand komen kijken naar onze splinternieuwe carkit want het navigatie systeem werkte niet goed. Het enige wat er eigenlijk gebeurde was dat het ding voortdurend naar satellieten stond te zoeken en van een fatsoenlijke routeplanning was dus totaal geen sprake. Als het ding het al een keer deed dan viel gegarandeerd het satelliet signaal na vijf minuten weg, zoals gistermiddag nog in het drukke Makati.

De monteur stond stipt op de afgesproken tijd bij ons voor de deur, hij verving het hele systeem en de antenne (wat achteraf de oorzaak bleek) en nu werkt het als een zonnetje...

Kroketten!

IMG_0373a

Ja, jullie zien het goed, dit is precies wat het lijkt... kroketten! Puur toevallig vonden we die vanmiddag tijdens het winkelen.

Omdat we er al een tijdje niet waren geweest en we een paar dingetjes nodig hadden die we in het Alabang Town Centre niet hadden kunnen vinden gingen we vanmiddag weer eens naar Makati. We reden naar het winkelcentrum de Greenbelt, en daar vonden we inderdaad de dingen die we zochten: een paraplubak, schoonmaakborsteltje voor mijn camera en nog wat kleine dingetjes.

Na het winkelen gingen we wat drinken op een terrasje en wat zagen we tot onze stomme verbazing op het menu staan, inderdaad, kroketten dus. Die moesten we natuurlijk wel bestellen, want we hebben het al vaak gezegd, een van de dingen die we missen als we uit Nederland weg zijn is een echte Hollandse kroket.

Nou, dat waren deze dus niet. Ze waren een beetje melig en eigenlijk erg aardappelkroketterig, maar ondanks dat ze de vergelijking met de echte Kwekkeboom niet konden doorstaan waren ze toch redelijk goed te eten. Echt helemaal snappen doen ze het dus nog niet, want anders hadden ze er ook niet een bakje met knoflookmayonaise bij gedaan maar mosterd.

Een beetje surrogaat dus maar toch...

Eerste Expat mail

Schermafbeelding 2012-04-22 om 15.29.12

Vanmiddag stond de postbezorging opeens naast mijn bureau met de mededeling dat er expat mail voor mij bezorgd was. En ik kreeg tot mijn verbazing een enorme paarse envelop en de LINDA overhandigd. Niet te geloven, het is uiteindelijk dus toch gelukt!

Een week of wat geleden had ik al geschreven dat er in Den Haag bij de postafdeling iets niet helemaal goed was gegaan waardoor onze post in plaats van naar de Filippijnen naar Rusland werd gestuurd. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een kaart van Robin en Chantal en de LINDA van januari (tenminste, laten we het hopen dat dat de enige post was). Er is overigens geen spoor van die zending teruggevonden, navraag in Rusland leverde niks op ondanks de hulp van een paar ouwe vrienden daar.

Het probleem zou in Den Haag wel inmiddels opgelost moeten zijn maar keihard bewijs daarvan hadden we nog niet, tot vandaag dus. Riet is dolblij dat het nu goed gaat want de uitgever van de LINDA had beloofd dat als deze maand het februari nummer goed zou aankomen, ze ook januari nog zouden nasturen. En nu we weten dat het proces werkt kunnen we ook gaan denken aan meer abonnementen en boeken bestellen bij bol.com en dat soort dingen.

En die grote paarse envelop? Daar zat een Valentijnskaart in voor Riet en mij van mijn schoonzusje Ans, zwager Leo, mijn drie nichtjes en Schoonpa en Schoonmoe. Wat ontzettend leuk, allemaal hartstikke bedankt! En hoewel ik niet zo zoenerig ben toch allemaal een dikke kus.

KLM nieuws

Geen leuk nieuws van de KLM, ze gaan stoppen met de directe vlucht van Amsterdam naar Manila. KLM was de laatste Europese maatschappij die nog een directe vlucht naar de Filippijnen had maar dat is dus binnenkort afgelopen en dat betekent voor ons een aanzienlijk langere reis wanneer we terug naar Nederland willen. De vlucht op zichzelf blijft namelijk wel bestaan maar er gaat een tussenlanding gemaakt worden.

Er zijn meerdere oorzaken die er samen voor gezorgd hebben dat KLM tot dit besluit is gekomen. Allereerst is er het teruglopende aantal passagiers wat ervoor heeft gezorgd dat er al met een kleiner toestel werd gevlogen. De KLM wijdt die terugloop aan de concurrentie van maatschappijen uit het Midden-Oosten die vrijwel allemaal een vlucht hebben op Manila en vanuit hun thuishaven een verbinding met Europa. Die maatschappijen hebben ten opzichte van de Westerse maatschappijen het voordeel van ontzettend goedkope brandstof.

De andere oorzaak is de Filippijnse regering. Die hebben het bevoordelen van de eigen bedrijven tegenwoordig erg hoog in het vaandel staan en buitenlandse bedrijven worden dan ook geconfronteerd met steeds wijzigende belasting- maatregelen. Buitenlandse luchtvaartmaatschappijen moesten opeens veel meer belasting gaan betalen, en dat had alle andere maatschappijen uit Europa al weggejaagd. Een andere maatregel was het opleggen van het hoge BTW tarief voor hotelovernachtingen voor het KLM personeel. En om dat even in perspectief te zetten, KLM had ongeveer 11.000 overnachtingen in Manila per jaar.

De eersten die hier last van gaan krijgen zijn Robin en Chantal die in maart naar ons toe komen, Hun heenvlucht is nog direct maar de terugvlucht is nu via Taipei op Taiwan en dat levert een vier uur langere terugvlucht op. Toch is niet alles negatief, want KLM heeft aangegeven dat door de tussenstop de vlucht goedkoper kan worden gemaakt, en we hebben nu veel meer keus. Tot nu toe was KLM het aantrekkelijkst vanwege de directe vlucht maar als die nu ook een tussenstop gaan maken is er ineens een veel ruimer aanbod.

Er zitten overigens geen Filippijnse maatschappijen tussen dat ruimere aanbod want die mogen niet op Europa vliegen. Ze staan namelijk allemaal op de zwarte lijst van de EU...

Bloeddruk

MountPinatubo_0300a

Om te beginnen vandaag eerst maar eens de groepsfoto van onze tocht naar Mount Pinatubo.

Verder het nieuws dat ik gisteren toch maar eens langs de bedrijfsdokter ben geweest om eens te praten over de problemen met mijn bloeddruk. Die was hoogst verbaasd dat ik nog steeds geen pilletje slikte, want volgens haar was mijn bloeddruk dus duidelijk structureel te hoog. En zeiden ze in Nederland en in Maleisië nog dat ik maar heel goed moest uitkijken met wat ik at en veel moest sporten, hier greep de dokter meteen haar pen.

En jullie raden het al, ik zit vanaf vandaag dus aan de medicijnen tegen de hoge bloeddruk. Nou nog een pilletje tegen de hoge cholesterol en een ouwe-van-dagen kaart voor het openbaar vervoer en ik ben helemaal klaar voor Huize Salem.

Nou ja, gekheid natuurlijk, het zat er al een tijd aan te komen en ik ben eigenlijk opgelucht dat er eindelijk iets aan gedaan wordt, anders dan zeiken over mijn eetgewoonten of mijn gewicht. En of dat pilletje nou zo snel al kan helpen weet ik niet maar in de sportschool vanmiddag leverde de meeting 120-90 op! Mijn bloeddruk lijkt dus op dit moment in orde maar voor de rest doet op dit moment alles zeer. Ik heb voor het eerst meegedaan aan een Spinning klas, en dat viel heel zwaar tegen. Ik dacht, een beetje fietsen is nog nooit een probleem geweest, maar dit was erg!

Gelukkig heb ik een beetje een zware voet want ik had na afloop geeneens geen puf meer om het gaspedaal nog in te drukken...

Geratel op het dak...

Al snel nadat we ons huis hadden betrokken warden we soms ‘s nachts wakker van herrie op het dak, en het gebeurde alleen wanneer er een heleboel wind stond. De eerste keer dat Riet het hoorde schrok ze zich het apelazerus want ze dacht aan inbrekers die met het meubilair aan het slepen waren. Gelukkig realiseerde ze zich al snel dat inbrekers hun werkzaamheden niet gewoonlijk niet gepaard laten gaan met een heleboel herrie...

Wat was het geval, ons huis is niet bedekt met dakpannen maar met dakplaten en ik dacht dat de wind onder die platen kwam waardoor ze gingen rammelen. Die theorie bleek echter niet te kloppen, de echte oorzaak lag heel anders. In de tuin van onze buren Larry en Niki staat namelijk een boom die takken heeft die boven ons dak hangen. Aan die takken hangen grote langwerpige zaden en bij harde wind spelen die zaden, die dus keihard zijn, een drumsolo op onze dakplaten.

Toen we dat eenmaal door hadden heb ik buurman Larry gevraagd of hij het goed vond dat ik de plantsoendienst van de Village er naar zou laten kijken. Dat bleek niet eens nodig want Larry heeft zelf spullen in huis om bomen te snoeien, en vorige week heeft hij daarmee de takken die over ons dak hingen gesnoeid. Dat was overigens nog wel even lachen want de boom bleek vol te zitten met grote rooie mieren, en die bijten venijnig. Terwijl hij stond te snoeien kropen de mieren over hem heen, in zijn kleren en al, en terwijl hij stond te snoeien leek het wel alsof hij aan het breakdancen was. En we hoorden van achter de muur ook Niki gillen want die stond de ladder vast te houden en werd ook door die krengen te grazen genomen.

Ondanks dat ongemak is ons probleem nu opgelost en dankzij Larry slapen we weer als een roos, zelfs als het waait...

Stijve kuiten...

MountPinatubo_0204a

Het zat er natuurlijk wel in. Gisteren viel het alles mee maar vandaag had ik behoorlijk stijve kuiten. Gelukkig was ik niet de enige, want behalve mijn maatje Fairuz die zo’n beetje de hele week voetbalt had iedereen wel last van de tocht van zaterdag. Desondanks was iedereen behoorlijk tevreden over de tocht, en er werd vandaag de nodige tijd besteed aan het bekijken van elkaars foto’s. Uiteraard werden er de nodige over en weer gekopieerd, en Fairuz vond de mijne zelfs zo mooi dat hij ze allemaal op zijn Facebook pagina heeft gezet samen met die van hemzelf. Ik plaats er hier ook nog eentje omdat ik hem zo mooi vind.

Sinds vorige week maandag ben ik ook weer lid van een sportschool, de Gold’s Gym net buiten de poort van onze Village. Toen ik er voor het eerst binnenkwam vroeg ik me af waar ik verzeild geraakt was want het zag er uit als zo’n gym die je altijd in Amerikaanse gangsterfilms ziet, compleet met boksring, maar het valt alles mee. Ze gaan er zelfs grondig te werk want mijn hele medische doopceel werd gelicht om een persoonlijk programma samen te stellen.

Ik heb er vorige week twee lichte trainingen op zitten met mijn persoonlijke trainer die mij vanaf deze week een training in de week gaat begeleiden, en vandaag had mijn eerste echte beproeving moeten worden. Nou wordt voorafgaand aan iedere training mijn bloeddruk gemeten omdat die standaard aan de hoge kant is en dat had ik ook eerlijk gezegd. Blijkt bij de meting vanavond voor de training dat ik te hoog zit, 160-100. In plaats van te trainen moest ik dus rustig blijven zitten waarbij met tussenpozen mijn bloeddruk werd gemeten.

Na tien minuten zat ik op 140-100, wat voor mij volkomen normaal is. Mijn trainer keek twijfelend maar besloot toch dat we maar eens wat moesten gaan doen. Na een rondje krachttraining moest er eerst weer gemeten worden voor ik verder mocht, en ja hoor, 170-110. Op zich niet gek na al die inspanning maar ik kreeg te horen dat het maar klaar moest zijn voor vandaag. En ik zweette nog niet eens!

Ik was dus vroeger thuis dan verwacht maar toch nog niet vroeg genoeg: de pannenkoeken waren al bijna koud...

Weer een regendag

MountPinatubo_0035a

We hebben gisteren bij onze tocht naar Mount Pinatubo ontzettende mazzel gehad want vannacht is het begonnen te regenen en daar is het vandaag de hele dag niet mee opgehouden. Het werd ook wel eens tijd want het is de afgelopen tijd ontzettend warm en droog geweest en de grond kon wel een druppeltje water gebruiken.

Het gaf me mooi de gelegenheid om mijn gisteren gemaakte foto’s te bewerken en op mijn foto website te plaatsen. Ik heb er heel wat gemaakt, je kunt het resultaat bekijken via deze link. We hebben vanavond samen met onze buren Larry en Niki zelf ook de foto’s bekeken op onze tv en het resultaat mag er eigenlijk best zijn, al zeg ik het zelf. Larry en Niki zijn ook mee geweest met de tocht want Larry is behalve onze buurman ook een collega van mij.

Wat op de foto’s erg goed is te zien is de ontzettende verwoesting die de lavastroom heeft aangericht. Mijn Filippijnse collega Joel woont op zo’n veertig kilometer van de vulkaan en die vertelde dat het aan de andere kant van de berg nog veel erger is. Daar was de hoofdstroom van de uitbarsting en de verwoesting was daar zo erg dat het gebied zelfs na twintig jaar nog volkomen ontoegankelijk is...

Mount Pinatubo

MountPinatubo_0161a

Een van mijn collega’s had voor vandaag een hiking trip georganiseerd naar Mount Pinatubo, een vulkaan gelegen ten noorden van Manila. Ik heb over die vulkaan in mijn blog van 2 januari al het nodige over geschreven dus lees dat nog maar eens na.

We moesten voor de trip heel erg vroeg op want we zouden om half vier in de ochtend al vertrekken vanaf het verzamelpunt, ons kantoorgebouw hier in Alabang. Met een groep van achttien vertrokken we in twee minibusjes vanuit Manila naar de streek waar de vulkaan ligt, een rit van ongeveer drie en een half uur. Daar aangekomen was het inmiddels licht geworden en een drukte van belang, we waren duidelijk niet de enigen die deze trip vandaag gingen maken. Ons groepje stapte over in vier jeeps waarmee we vertrokken naar een punt ergens aan de voet van de vulkaan vanwaar we verder zouden gaan lopen naar de krater.

De jeeptocht duurde ruim een uur, waarbij we over de bedding reden die in 1991 was uitgeslepen door de stroom hete lava, als gevolg van de uitbarsting. Het landschap was onvoorstelbaar veranderd, waar eens vruchtbare rijstvelden waren geweest was nu een vaak honderden meters brede geul bestaande uit gestolde lava, as en stenen en dat zo’n vijfentwintig kilometer lang.

De wandeling zelf begon op het punt waar de jeeps niet verder konden. De volgende twee uur liepen we door het uitgesleten ravijn richting de krater. Het was een moeizame wandeling door as, over rotsen en stenen en door beekjes, totdat we na anderhalf uur vlak onder de top waren. Tot voor kort was dat punt zelfs met de jeeps bereikbaar geweest maar regenval had een aantal aardverschuivingen veroorzaakt waardoor je de laatste zeven kilometer alleen te voet kon afleggen.

Vanaf dat punt was het nog een klim van twintig minuten naar de krater, maar uiteindelijk bleek het meer dan de moeite waard. Het uitzicht in de krater was verbluffend, een schitterend kratermeer met een groenachtige kleur, omgeven door begroeide kraterwanden. Behalve genieten van de schitterende omgeving was er gelegenheid om te zwemmen of om een tochtje in een roeiboot te maken vanaf een strandje, waarvoor je via een steile stenen trap naar beneden moest de krater in.

We genoten ongeveer een uur of twee van de prachtige natuur, waarna we terug gingen naar het punt waar de jeeps op ons stonden te wachten, weer een wandeltocht dus van ruim twee uur. Na de terugreis per jeep was er een Filippijnse lunch (nou ja, “lunch”, het was inmiddels vier uur in de middag), waarna we met de minivans terugkeerden naar Manila. Door de verkeersdrukte in de stad waren we vanavond pas om half negen thuis. Bekaf, maar voldaan na een schitterende dag.

Mierenoorlog

IMG_2855a

Eergisteren is de ongedierte bestrijdingsdienst langs geweest maar veel heeft dat niet geholpen want gisteren waren de mieren al weer terug. Deze keer besloten we ze definitief de oorlog te verklaren en het ultieme wapen in de strijd te gooien. Het was een tip van onze buurvrouw, vergelijkbaar met de lokdoosjes die we in Nederland hebben, alleen is het doosje hier van doorzichtig plastic.

Riet heeft een flinke voorraad van die lokdoosjes gekocht en gisteravond hebben we de eerste twee geplaatst op de grootste slagvelden, het aanrecht en het pannenkastje. Het effect was duidelijk merkbaar want de mieren kwamen er op af als vliegen op de stroop (een aardige vergelijking, vind ik zelf ook). Het is nu de bedoeling dat al die mieren in aanraking komen met het vergif uit de doosjes, dat meenemen naar hun nest en zo vervolgens zichzelf uitroeien. Vanmorgen waren er al duidelijke signalen te zien dat het middel werkt, er waren talloze slachtoffers gevallen onder de invasie troepen en er was al aanmerkelijk minder beweging bij hun infanterie.

Tevreden stapte ik dan ook in de auto om naar mijn werk te gaan, maar helaas, die weigerde dienst. De accu had niet meer voldoende fut om de startmotor in beweging te krijgen, en ik was daar zelf de schuld van. Gisteravond heb ik een tijdje zitten spelen met de nieuwe carkit, maar zonder de auto te starten. De airco stond daarbij wel lekker al die tijd te loeien en bovendien vergat ik de binnenverlichting uit te doen die dus de hele nacht heeft gebrand. Tel daarbij op dat we vrijwel alleen maar kleine stukjes rijden en de accu sowieso al niet echt lekker oplaadt en vervolgens kun je lopend naar je werk.

Gelukkig kwam al na tweehonderd meter een collega langs rijden die me een lift aanbood naar kantoor. En dankzij de garage doet de auto het inmiddels weer.

Carkit

Carkit_0002a

In Maleisië hebben we met de auto veel plezier gehad van de TomTom. Er is een kaart van Maleisië, en hoewel die blijkbaar al jaren niet is bijgewerkt en met name in Kuala Lumpur soms voor verrassingen zorgde zijn we altijd overal gekomen waar we naar toe wilden. Het lag dus voor de hand om hier op de Filippijnen ook de TomTom te gebruiken, maar dan moet er dus wel een kaart beschikbaar zijn. Volgens een persbericht van TomTom was dat ook inderdaad het geval, maar dat bleek valse voorlichting: er is helemaal geen kaart voor de Filippijnen.

We rijden nu al een tijdje rond zonder routeplanner en we merken het gemis toch wel behoorlijk. Met name in het drukke verkeer in het centrum is het gewoon erg handig als iemand zegt hoe je rijden moet zonder dat je naar straatnamen hoeft te gaan zitten gluren of een kaart moet raadplegen terwijl je je bril bent vergeten.

Tijd dus voor een andere oplossing en die heb ik een tijdje geleden al gevonden in de vorm van een bedrijfje wat kant en klare carkits levert en inbouwt. Via een paar emailtjes kwam ik aan de weet dat de prijs zeer vriendelijk is, en dat de inbouw niet alleen gratis is maar dat ze dat ook nog eens bij je voor de deur komen doen. Een bestellinkje per email, een telefoontje voor de details van de afspraak en de zaak was geregeld.

Gistermiddag kwam er een monteur die het hele systeem installeerde en nu hebben we dus in de auto een state-of-the-art multimedia systeem, inclusief Garmin routeplanner (zelfs met Nederlands!) en met onder andere aansluitingen voor iPad en iPhone, bluetooth, een achteruit-rij camera en we kunnen er zelfs televisie op kijken. En dat allemaal voor ruwweg vijftien procent van de prijs die ze bij de Mitsubishi dealer in ‘t Heen wilden rekenen voor het inbouwen van iets soortgelijks.

Alleen nou nog uitvinden hoe die routeplanner werkt...

Mierenplaag

De afgelopen dagen hebben we een mierenplaag in de keuken. Niet de zwarte mieren die we in Nederland hebben, of de grote rooie mieren die venijnig bijten, maar minuscule kleine mieren.

We hadden ze al buiten maar daar heeft Riet dankzij een voortdurende spuit campagne een eind aan weten te maken. We hebben ze ook binnen gehad waar ze uit een paar schakeldozen naar buiten kwamen, met als resultaat dat de schakelaars nu bijna niet meer werken, maar ook daar zijn ze nu blijkbaar weg. En nu zitten ze dus in de keuken.

Het gekke is dat drie weken geleden de bestrijdingsdienst van ons bedrijf is langs geweest en de hele tent heeft doorgespoten. Dat het weinig had geholpen hadden we al door toen een vermaledijde mug die ons al dagenlang teisterde doodleuk weer vlak voor onze neuzen langs kwam vliegen, maar dat de mieren er ook schijt aan zouden hebben hadden we niet verwacht.

De aanrecht zit de laatste dagen onder, mijn broodjes die ik op een hoge plank had gelegd zaten ook helemaal onder, en vanmorgen kwam het pak hagelslag bijna uit zichzelf naar me toe lopen. Alleen de pindakaas bleef gespaard, dat lusten ze blijkbaar niet. Gelukkig stond er voor vandaag weer een servicebeurt van de bestrijdingsdienst op het programma, en deze keer hebben ze ons verzekerd dat alle mieren zijn uitgemoord en voorlopig niet meer terug zullen komen.

Wij wachten af....

Aardbeving

Schermafbeelding 2012-04-22 om 15.33.04

De Filippijnen waren vandaag alweer wereldnieuws en alweer was het nieuws niet goed. Gisteren werd het zuidelijke Filippijnse eiland Negros opgeschrikt door een aardbeving die minstens 14 maar waarschijnlijk zelfs 43 mensen het leven heeft gekost. Reddingswerkers zijn nog steeds bezig mensen onder het puin vandaan te halen.

De aardbeving veroorzaakte aardverschuivingen. Er zijn ongeveer 40 vermisten en er zijn honderden gewonden, onder wie veel schoolkinderen. De beving had een kracht van 6,8 op de schaal van Richter en vond plaats op 570 kilometer ten zuidoosten van Manila, op 46 kilometer diepte onder de zeestraat van Tañon. In de loop van de dag werd de regio getroffen door een serie naschokken. De zwaarste naschok had een kracht van 6,2 op de schaal van Richter. Het leger is naar het rampgebied gestuurd om hulp te bieden.

Weer een natuurramp dus op de Filippijnen, maar ook deze keer weer ver bij ons vandaan. Wij hebben er dan ook helemaal niets van gemerkt, behalve dat ik vanmorgen op mijn werk meteen een email kreeg met instructies van hoe te handelen bij een aardbeving. Dat heb ik toch maar eens goed gelezen, want ik zit tenslotte sinds deze week op de 21e verdieping van het gebouw en dat is behoorlijk hoog als er een aardbeving komt.

Ach, het gebouw moet er tegen kunnen want het zal de eerste niet zijn, en het uitzicht mag er zijn, of niet...

In quarantaine...

We zitten nu ruim vier maanden op de Filippijnen en een heel belangrijk aspect voor ons verblijf hier is nog steeds niet geregeld, ik heb nog steeds geen werkvisum. Ik heb daar al uitgebreid over verteld in de blog van 17 januari.

Vanmorgen zijn onze paspoorten opgehaald door het bedrijf wat onze visa moet regelen en nu kunnen we dus alleen maar wachten totdat dat inderdaad is gebeurd. Het proces gaat zes tot acht weken duren en al die tijd mogen we dus in principe het land niet uit. In noodgevallen kan het natuurlijk altijd, maar dan wordt de procedure bij terugkomst helemaal opnieuw gestart en dat betekent dat het weer maanden gaat duren. En dat willen we liever niet dus zitten we de komende weken als het ware in quarantaine...

Een positief nieuwtje is er gelukkig ook. Ik had ook al eens geschreven dat niemand schijnt te weten hoe het nu precies zit met het Filippijnse rijbewijs en wanneer je dat nu eigenlijk moet hebben. De regels zeggen namelijk dat je binnen drie maanden “na aankomst” op de Filippijnen je een Filippijns rijbewijs moet hebben geregeld. Maar wat is nu “bij aankomst”, is dat voor ons het moment waarop we hier arriveerden, of het moment waarop we voor het laatst hier aankwamen, op 6 januari dus.

Er is duidelijkheid, en het zit nog anders dan we dachten. Het misverstand zit hem inderdaad in de term “bij aankomst”, want er wordt niet bedoeld het moment van arriveren maar het moment waarop je je werkvisum krijgt. Dan pas ben je namelijk een ingezetene en dan pas is het mogelijk om een Filippijns rijbewijs aan te vragen. In de tussentijd is een Internationaal rijbewijs voldoende. We rijden dus gelukkig niet illegaal rond...

Oordopjes

Vannacht werden Riet en ik gewekt door een ontzettend lawaai. zo te horen van een feestje met luide muziek. Nou is een feestje wat laat doorgaat al bijzonder hier omdat er in de Village na elf uur geen geluidsoverlast meer mag zijn, dus we waren verbaasd over het tijdstip. Het was namelijk kwart over vier!

In eerste instantie dachten we aan een feest vlakbij maar dat bleek helemaal niet het geval, sterker nog, het was helemaal niet in onze village maar daarbuiten. Nu had ik ‘s middags toen we door Alabang reden al wel langs de drukke doorgaande Zapote Road kisten zien staan die ik ken als kisten waar geluidsapparatuur van bands in zit, maar er verder geen aandacht aan geschonken.

Tot vannacht dus, want blijkbaar was er dus wel degelijk ergens een live concert. Nou gebeurt dat in Nederland ook wel, zij het hoogstwaarschijnlijk niet midden in een woonwijk, en anders zeker niet midden in de nacht. Nou, in dit idiote land kan dat dus blijkbaar wel, en sterker nog, je kunt dat feest om half vijf in de ochtend ook nog gewoon afsluiten met een donderend vuurwerk.

Gelukkig hebben we een kast vol met toilettasjes van de KLM en die brachten uitkomst: daar zitten namelijk oordopjes in...

Series

Flikken Maastricht


We hebben zowel in Maleisië als nu op de Filippijnen een traditie voortgezet die begonnen is toen we op Sakhalin woonden. We hebben namelijk overal wel een kabel tv aansluiting en daar maken wel ook wel gebruik van, maar wat we het liefst kijken zijn series, en dan van DVD zodat we alle afleveringen achter elkaar kunnen kijken.

Op Sakhalin hebben we alle afleveringen van de Gilmore Girls gekeken, en terwijl Riet tussendoor ook nog House en Grey’s Anatomy volgde, keek ik tussendoor naar afleveringen van Jag. In Maleisië hebben we de eerste acht seizoenen van NCIS gekeken, en terwijl Riet doorging met House en Grey’s Anatomy keek ik de eerste vijf seizoenen van Dexter.

Hier op de Filippijnen volgt Riet nog steeds Grey’s Anatomy (hoeveel seizoenen zijn daar eigenlijk van?), en samen keken we naar de eerste twee seizoenen NCIS Los Angeles. In de Kerstvakantie in Nederland hebben we een box aangeschaft met de eerste vijf seizoenen van Flikken Maastricht, en ondanks dat we wel wat commentaar hadden op de authenticiteit van het politiewerk (het kan toch niet bestaan dat het in het echt ook zo gaat) zijn we daar inmiddels ook al weer met veel plezier doorheen.

We kijken zo’n beetje iedere avond dat we thuis zijn wel een of twee afleveringen van de serie van het moment, en in het weekend soms wel meer. Alleen hebben we nu een probleem want we zijn zo’n beetje door de bekendere series heen. We kijken dan ook regelmatig in de video winkels wat er nog meer te koop is, en vorige week in Kuala Lumpur vonden we een serie genaamd “Life Unexpected”. Er werd een vergelijking getrokken met de Gilmore Girls dus de eerste twee seizoenen zijn meteen aangeschaft.

De serie heeft inmiddels een dikke voldoende gekregen alleen hebben we daarmee gelijk weer een probleem want er zijn van die serie maar twee seizoenen gemaakt. Hoog tijd dus voor seizoen 6 van Dexter, seizoen 9 van NCIS, seizoen 3 van NCIS Los Angeles, seizoen 6 van Flikken Maastricht...

Terug in Manila

KualaLumpur_0084a

En alweer moesten we vroeg op vandaag want onze terugvlucht naar de Filippijnen zou om kwart over tien vertrekken vanaf Kuala Lumpur International Airport oftewel KLIA.

De reis naar de luchthaven ging niet per taxi maar met de KLIA Express, een snelle treinverbinding tussen Kuala Lumpur en het vliegveld die er precies achtentwintig minuten over doet. Deze trein vertrekt vanaf KL Sentral en dat is gunstig gelegen precies naast het Hilton Hotel. Een bijkomend voordeel is dat je daar bij vertrek ook gelijk kunt inchecken voor je vlucht en je je bagage dus niet verder mee hoeft te slepen.

We vertrokken wat later dan gepland maar we landden toch redelijk op tijd op de luchthaven van Manila. Toen we buiten aankwamen bij de plek waar onze chauffeur op ons zou moeten staan wachten zagen we niemand, en gezien onze slechte ervaringen daarmee vreesde ik al dat we weer een taxi zouden moeten nemen. Gelukkig zag Riet aan de overkant van de straat iemand staan met een papier waarop mijn naam leek te staan. Dat bleek gelukkig te kloppen, het was inderdaad onze chauffeur en zo waren we ruim een half uur later weer thuis.

Toen we ‘s avonds aankwamen in de Union Jack Tavern om een hapje te eten bleek er al een hele groep collega’s met aanhang te zitten en daar schoven we bij aan. Het werkt een erg gezellige avond en dus de perfecte afsluiting van een geweldige week.

Ontvoering

260px-Ph_locator_map_tawi-tawi

De kranten in Nederland staan er op dit moment bol van, er is een Nederlander ontvoerd op de Filippijnen. En om iedereen maar meteen gerust te stellen, ik ben het niet. En de kans op een ontvoering is ook niet echt groot waar wij wonen.

Ik heb al eens uitgelegd dat er op de Filippijnen al jaren een conflict aan de gang is tussen regeringstroepen en Islamitische opstandelingen in het zuiden. Dat gebied is hemelsbreed meer dan achthonderd kilometer zuidelijk van Manila en die eilanden worden onveilig gemaakt door de Islamitische terreur beweging Aby Sayyaf, die banden heeft met Al Quaida. Ontvoeringen van buitenlanders gebeuren daar regelmatig en het gebied is dan ook voor westerlingen dan ook absoluut “No Go”.

De ontvoerde Nederlander was blijkbaar vogels aan het spotten op het eiland Tawi Tawi, en heeft behalve het negeren van alle waarschuwingen blijkbaar ook nog eens geen gewapend escorte meegenomen op zijn avontuurlijke uitstapjes op het eiland. Ja, sorry hoor, je kunt het ook opzoeken, al zitten er nog zulke mooie vogeltjes.

Dus Gijs, weg blijven daar!



Website van Willem en Riet