Willem en Riet in Manila

Onze alledaagse belevenissen op de Filippijnen

Bitterballen!

Molito_Mar2013

Zo denk je, lekker vier dagen vrij, en zo zit het er al weer op. De laatste dag van Holy Week was weer een hele warme, of zoals Riet het zei gewoon bloedheet. Dat in tegenstelling tot het weer in Nederland want we zitten met verbazing naar de krantenfoto’s te kijken, met sneeuw op 1e Paasdag! Maar is er ook niet een Nederlands gezegde, “Aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed”? Het is dus blijkbaar niet helemaal ongewoon in deze tijd van het jaar.
 
Riet was vanavond in een avontuurlijke bui want ze wilde ergens gaan eten waar we nog niet eerder waren geweest, zei ze. Dat is op zich geen enkel probleem want er zijn er nog zat waar we nog nooit geweest zijn. En het aantal mogelijkheden is de laatste maanden weer flink toegenomen want er zijn in het nieuwe centrum Molito de nodige nieuwe eetgelegenheden geopend. Molito ligt net als het Alabang Town Center tegenover onze Village en is voor ons dus ook te belopen in een klein kwartiertje.
 
Helemaal onbekend zijn we niet in Molito want de Gold’s Gym waar Riet en ik lid van zijn is daar, evenals de delicatessen winkel “Santi’s” waar Riet vaak boodschappen doet, en we komen al regelmatig bij restaurant “Uncle Cheffy”. En vanavond besloten we een nieuw restaurant uit te proberen wat “Comida” heet en wat volgens het bord op de gevel gebaseerd is op de moderne Europese keuken, wat dat ook moge zijn. Het was in ieder geval genoeg om onze nieuwsgierigheid te wekken. Eigenlijk is het al twee weken open maar zoals zoveel restaurants hebben ze eerst twee weken proef gedraaid. Ze noemen dat een soft opening en dan weet je dat nog niet alles perfect verloopt. Dit weekend waren ze voor het eerst „echt” open.
 
Bij binnenkomst stond er ongeveer tien man aan personeel met de duimen te draaien want er was nog geen enkele klant. Het menu was (nog) niet erg uitgebreid maar er stonden een paar aantrekkelijke dingen op: ik ging voor de lamskarbonaatjes en Riet voor iets wat aangeduid stond als kroketten. Het bleek in beide gevallen een prima keus, maar met name de “kroketten” waren een erg plezierige verrassing. Het waren namelijk voor onze begrippen geen kroketten maar bitterballen, en ze waren zo lekker dat we nog een tweede portie bestelden!
 
Afgezien van het goeie eten hadden we ook nog een leuk gesprek met een van de eigenaren, en het ziet er dus naar uit dat we er weer een adresje bij hebben op onze lijst. En we kunnen weer iets afstrepen van ons toch al korte lijstje “Niet aanwezig op de Filipijnen”: bitterballen!

Zwarte Zaterdag

Crucifiction_Philippines


Vandaag is de somberste dag van de Holy Week viering. Veel Filipino’s blijven thuis en komen hooguit buiten om ’s avonds naar een Mis te gaan tere voorbereiding op het Paasfeest. Het was dan ook bizar rustig overal vanmorgen, al bleek daar in feite aan het eind van de middag weinig meer van en was het de gebruikelijke drukte bij met name de supermarkten. De winkels zijn twee dagen dicht geweest en met het weekend voor de deur moeten er toch boodschappen worden gedaan, nietwaar.

Gisteren, Goede Vrijdag, was een dag met een heel ander karakter. Filipino’s nemen boetedoening voor hun zonden tamelijk ernstig op en de meest fanatieke gelovigen doen dat op Goede Vrijdag tamelijk hardhandig. Er zijn met name in de provincies heuse kruisigingen en die worden meestal als een schouwspel opgevoerd, compleet met Bijbelse kostuums en deelnemers verkleed als Romeinse soldaten. En vergis je niet, die kruisigingen zijn niet gespeeld, de gekruisigden werden echt aan het kruis gespijkerd!

In Manila, en met name in Quezon City, zijn weliswaar geen kruisigingen maar lopen de „zondaars” rond terwijl ze zichzelf geselen met stokken, bosjes bamboe en kettingen ter boetedoening ( „Penitencia” ). Vaak dragen de boetedoeners ook een geïmproviseerde doornenkroon en maskers, en dat laatste is hoofdzakelijk om hun identiteit te verbergen. Gisteren was in Manila de Roxas Boulevard, normaal gesproken een kilometerslange drukke verkeersweg langs de baai, gedeeltelijk afgesloten om ruimte te bieden aan de boetedoeners zodat ze zich daar zonder last van verkeer lekker konden geselen.

Overigens zegt de Katholieke Kerk dat ze, ondanks het zwaar religieuze karakter, tegenstander is van deze rituelen en ze veroordeelt. Het weerhoudt de zwaar gelovige Filipino’s er niet van om het ieder jaar weer te doen, en je kunt je dus ernstig afvragen in hoeverre deze rituelen nou eigenlijk nog religieus zijn...

Paasfeest voor de Dumpsite

Paasfeest_Dumpsite_2013_03_29_0044a


Om kwart over acht vertrokken we met een heel konvooi richting de Dumpsite voor de viering van het Paasfeest van de kinderen van de Birthright Foundation School. Het feest was overigens niet op de Dumpsite zelf maar in het huis van Miriam, de Filipijnse die het project heeft opgezet. Ze woont daar zelf niet meer maar de lerares van de school woont er nu met een groep van een stuk of vijftien van haar leerlingen.

De rit er naar toe was voor mij al een belevenis want we gingen niet over de grote weg maar via een binnendoor route de heuvels in en die voerde door een gebied waar ik nog niet eerder was geweest. Om een uur of tien waren we ter plekke waar zo’n honderdtwintig kinderen al zaten te wachten, al vanaf acht uur in de ochtend hoorden we. Het feest was naast het huis in de tuin waar een soort van feesttent was opgezet, de rest van de schaduw kwam van een grote boom. Het was er bloedheet maar dat mocht de pret niet drukken.

Er werd gezongen en er werden dansjes opgevoerd, waarna de kinderen eerst te eten en te drinken kregen. Na het eten werden de eieren van Riet uitgedeeld die mochten worden beschilderd. Overbodig te zeggen dat er al snel rondliepen met gezichten als indianen, en grappig genoeg waren het niet de kleintjes maar de groteren die daar ontzettend veel lol mee hadden. Na het toetje van vers fruit waren er nog een paar spelletjes en toen zat ons bezoek er al weer op.

Het is bijna onmogelijk te vertellen hoe zo’n feestje er aan toe gaat en daarom ga ik zo snel mogelijk de foto’s die ik heb gemaakt online zetten.

Eieren koken

Paasfeest_Dumpsite_2013_03_29_0002a


Vandaag is een vrije dag en morgen ook want het is „
Holy Week”. Als je daar meer over wilt weten moet je de link maar even volgen want ik heb er vorig jaar al over geschreven.

De komende twee dagen ligt het hele openbare leven zo’n beetje stil want op Witte Donderdag en Goede Vrijdag is vrijwel iedereen vrij en is ook vrijwel alles gesloten. Winkels en restaurants zijn dicht, Jeepneys rijden er bijna niet en iedereen is de stad uit om familie in de provincie te bezoeken. Wij gaan niet helemaal stil zitten want morgen is de viering van het Paasfeest voor de kinderen van de Dumpsite, en omdat ik toch vrij ben ga ik een keertje met Riet mee.

Riet is vandaag begonnen met haar deel van de voorbereiding en dat was het koken van honderdvijftig eieren. Gisteren heeft ze dertien dozijn eieren ingeslagen en vanmorgen heeft ze ze alle honderdzesenvijftig gekookt. Zes kookten er kapot en dat betekent dat ze er precies het goeie aantal van honderdvijftig overhield. Behalve de eieren heeft ze ook nog een flinke voorraad chocolade eitjes gekocht dus wat ons betreft is alles is klaar voor een mooi paasfeest voor „haar” kindertjes.

Drukte op de wegen

IMG_1004a


Vanwege de „Holy Week” is het hele land in beweging. Filipino’s gebruiken de vrije Witte Donderdag en Goede Vrijdag, al of niet uitgebreid met extra vrije dagen, voor familiebezoek en in dat betekent in de praktijk dat Manila leegloopt. Iedereen trekt de provincie in zoals het hier heet, en dat proces is vanmiddag begonnen.

Was het gisteren erg rustig op de weg, vandaag barstte het in alle hevigheid los. Vandaar dat mijn transport van de scheepswerf in Subic al om twaalf uur vertrok richting Manila, in de hoop de ergste drukte voor te zijn. Helemaal zou dat niet lukken, dat wisten we al omdat de grote uittocht al vroeg in de middag begint, maar we hoopten toch dat we het meeste zouden ontlopen omdat wij de stad in en het meeste verkeer juist de stad uit zou rijden.

Het eerste stuk tot aan Manila ging ook weer erg vlot. We zagen wel aan de andere kant van de vangrail de enorme drukte naar het noorden, verkeer wat dus uit de stad kwam, maar we rekenden ons toch net iets te vlug rijk. Aangekomen bij de noordgrens van de stad, waar de North Luzon Express Way overgaat in EDSA, begonnen de problemen. Gelukkig stond het niet helemaal vast, en dankzij het nodige oponthoud deden we er toch meer dan een uur over om aan de andere kant van EDSA te komen, en dat betekent dan ook meteen een reistijd van ruim een half uur langer.

De vraag die iedereen stelde de afgelopen dagen was of we nog iets gaan doen met „Holy Week”, en dan bedoelen ze of we nog ergens naar toe gaan. Niet dus, op pad gaan morgen en overmorgen is net zoiets als in Nederland op Tweede Paasdag of Tweede Pinksterdag gezellig een eindje gaan rijden met de hele familie (weten je nog?). We blijven dus lekker thuis, en zelfs uit eten gaan of winkelen zal er niet in zitten want de komende twee dagen is vrijwel alles dicht.

O ja, en ik ben vandaag jarig! Daaraan werd ik hardhandig herinnerd om middernacht toen al mijn telefoons inclusief mijn iPad begonnen te zoemen en te piepen. Ik heb mijn verjaardag in mijn elektronische agenda staan en ja, de 27e begint inderdaad om middernacht. Leuk hoor, al die slimme elektronica…

Moonbay

IMG_1001a


En weer was het extra vroeg op vandaag want om zes uur zou mijn transport vanaf ons kantoor vertrekken naar de Keppel scheepswerf in Subic. Riet moest daarvoor ook vroeg op want zo vroeg is Lito er nog niet en zij moest me dus even naar kantoor rijden, wat overigens een ritje is van een kwartiertje heen en terug.

Aangekomen bij ons kantoor stond de auto al op me te wachten en na een rit in een recordtijd van slechts drie uur stapte ik het project kantoor binnen op de scheepswerf. Dat het zo snel ging vandaag heeft alles te maken met dat het deze week „Holy Week” is. Aan het verkeer en dan met name op EDSA, de drukste verkeersweg van Manila, was goed te merken dat heel veel mensen al vrij hadden want we deden over alleen dat stuk maar twintig minuten en het is al voorgekomen dat we er anderhalf uur over deden. EDSA is dan ook de bepalende factor voor de reisduur, want als je daar overheen bent kun je verder altijd goed opschieten.

Na de werkdag van vandaag werd ik naar het Moonbay Resort gebracht voor de overnachting. Het Moonbay was niet de eerste keus als vaste hotel voor ons project, dat was het naastgelegen Lighthouse Hotel, maar dat vonden ze veel te duur. Nou is het waar dat het Lighthouse drie keer zo duur is als het Moonbay maar zoals zo vaak is alle waar naar zijn geld.

Van buiten gezien is er overigens helemaal niks mis met het Moonbay, leuke villa-achtige onderkomens met appartementjes, een fraai zwembad en een prima locatie. Kom je je kamer binnen dan is er meteen van alles mis. Allereerst, het stinkt! En ik bedoel niet zomaar een vaag luchtje maar echt een chemische stank. Of het nou insecticide is of een sterk ruikende boenwas, daar zijn we het nog niet over eens maar wel dat het een indringende geur is die niet prettig aandoet. Daarnaast is het binnen somber, een combinatie van donker hout, bank en stoelen in sombere tinten en dan ook nog eens okergele muren. Her resultaat is dat hoewel het ongetwijfeld schoon is het er gewoon smoezelig uitziet.

En dan heb ik het nog niet eens over de herrie van de ernaast gelegen bouwerij die tot ver in de avond doorgaat. En als die eindelijk ophouden met hameren (ik heb al gezegd, ze bouwen hier op de manier van de Flintstones) zetten ze een aggregaat onder je raam wat naast een irritante constante pieptoon iedere paar seconden drie luide knallen geeft.

Nee, ik heb niet zoveel op met het Moonbay en voor mij is het eerlijk gezegd de belangrijkste reden waarom ik niet graag naar de scheepswerf ga. Maar misschien zijn mijn eisen wel te hoog want vanwege „Holy Week” zat het zo te zien bomvol en op de diverse hotel websites staat het als erg goed te boek...

Shell embleem

Shell_Picten


Vandaag even een leuk weetje waar ik zelf ook niet alles van wist, namelijk het bekende Shell embleem. Dat is bij zo’n beetje iedereen wel bekend, in alle hoeken en gaten van de wereld zie je behalve andere wereldmerken als Coca Cola en Heineken vrijwel altijd wel ergens de Shell schelp. Maar die schelp heeft er niet altijd zo uitgezien als nu, die is in de loop van meer dan honderd jaar regelmatig veranderd.

In het begin was er helemaal geen embleem en zelfs geen naam. Het woord „Shell” verscheen in 1891 voor het eerst als handelsmerk voor kerosine die door Marcus Samuel and Company naar het Verre Oosten werd verscheept. De naam werd gekozen omdat de vader van Marcus in London een succesvolle zaak had in antiek en ook schelpen uit de Oriënt.

Het eerste embleem dateert van 1900 en was een mosselschelp. Dat veranderde in 1904 in de kamschelp (Pecten) die het nu nog steeds is en waarmee toen aan het bedrijf een visueel element en een merknaam werden toegevoegd. Door de jaren heen is het Shell embleem geleidelijk aan veranderd overeenkomstig de trends in grafisch ontwerp. De van oorsprong Franse ontwerper Raymond Loewy ontwierp en introduceerde het embleem in zijn huidige vorm in 1971. Het embleem werd in de loop van de jaren zo bekend dat vanaf 1999 de bedrijfsnaam er niet meer in voorkomt, de schelp alleen is voldoende om te weten om welk bedrijf het gaat.

Ook de kleuren zijn door de jaren heen veranderd. In 1948 deden het rood en geel hun intrede en die kleuren zijn sindsdien gebleven, al werd in 1995 gekozen voor helderdere (en blijkbaar klantvriendelijker overkomende) kleuren Shell rood en Shell geel. Nadat in 1999 dus de naam als onderdeel van het embleem verdween is het embleem niet meer veranderd en is het zoals we het vandaag de dag overal zien.

O ja, en voor degenen die geïnteresseerd zijn, ik heb weer wat foto’s op de foto pagina geplaatst van ons verblijf in het Alegre Resort op Cebu. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze
directe link.

Vogelenzang

Black-Headed_Munai

Vrijwel iedere ochtend is het eerste wat we horen als we wakker worden gezang van vogels in de tuin. Omdat het verder relatief stil is (op de snorrende airco’s en de incidentele auto door de straat na) valt het geluid heel erg op en het klinkt ook behoorlijk door omdat we geen dubbel glas hebben. Vraag me niet welke vogels er zingen, ik weet alleen dat het anders klinkt dan de merels die we regelmatig horen in Rijnsburg.

Ayala Alabang Village is een soort van vogelreservaat, er schijnen hier meer dan zestig soorten te nestelen maar ik heb er in onze tuin maar een paar gezien. Er nestelen in de bomen rond onze tuin vrijwel zeker meerdere stelletjes van een soort die „Wenkbrauwbuulbuul” heet in het Nederlands. Ik ben er al van verdacht dat ik die naam zelf heb verzonnen maar het beestje heet echt zo en ik geloof ook niet dat ik zoiets zou kunnen verzinnen. Verder vliegen er regelmatig mossen door de tuin maar dat zijn blijkbaar toch niet onze eigen mossen maar een soort die „Ringmus” heet (voor mij zijn alle mossen gewoon mossen).

Ik heb ook al een klein vogeltje in de tuin gesignaleerd wat een „Bruine Klauwier” zou moeten zijn maar daar heb ik al de aandacht van mijn makker Gijs, een erkend vogelaar, op gevestigd omdat volgens Wikipedia dat beestje niet op de Filipijnen zou moeten voorkomen.

Een vogeltje wat ik hier in Alabang nog nooit heb gezien maar wat we op Cebu veel zagen heet in het Engels „Chestnut Munia” of ook wel „Black-Headed Munia”. Na veel zoeken vond ik de Nederlandse naam uiteindelijk via de Latijnse naam, en die Nederlandse benaming is „Kastanjenon”. Dit vogeltje is bijzonder omdat het de nationale vogel van de Filipijnen is geweest, ondanks dat het over vrijwel heel Zuid-Oost Azie voorkomt. Misschien hebben ze daarom wel besloten om een andere vogel, de Filipijnse Arend, tot nationale vogel van de Filipijnen te benoemen…

Blessureleed

Boodschappen_01

Een paar weken geleden heb ik al geschreven over mijn
blessure, opgelopen door een onhandige val na een bezoek aan de sportschool. Daar heb ik nog lang last van gehad en toen het na terugkeer uit Nederland nog steeds niet over was ben ik toch maar eens naar de bedrijfsarts gegaan. Dat er niets gebroken was had ik zelf ook al door en de dokter bevestigde dat. De pijn werd waarschijnlijk veroorzaakt door haarscheurtjes in de botten die uit zichzelf moesten genezen, en daar staat normaal gesproken zes weken voor. het was op dat moment iets meer dan drie weken geleden gebeurd en ik moest dus nog drie weken rust houden met mijn arm.

Omdat ik niks doen zonde vond van mijn opgebouwde conditie ben ik stiekem tussendoor toch een paar keer naar de sportschool geweest en heb daarbij geprobeerd mijn arm zoveel mogelijk te ontzien. Dat was op zich geen probleem want het was te pijnlijk om de arm te gebruiken en ik had er gewoon totaal geen kracht in. De afgelopen week ging het best en hoewel de pijn nog steeds niet helemaal over is is de kracht in de arm redelijk terug. Ik besloot dus om het maar weer eens te gaan proberen vanochtend en mede omdat ik de arm nog niet voluit heb gebruikt ging het heel best.

Na de koffie bij de Coffee Bean (ze vroegen waar ik al die weken geweest was) zijn Riet en ik eerst maar eens boodschappen gaan doen want er moest nodig weer het een en ander worden ingeslagen. Het was overal een drukte van belang want de komende week is het „Holy Week” op de Filipijnen en dat is hier nog belangrijker dan Kerst. Iedereen is vrij en heel veel winkels een restaurants zijn zeker op Witte Donderdag en Goede Vrijdag dicht. Ongetwijfeld zullen er in de provincie weer de nodige malloten zijn die zich aan een kruis laten spijkeren.

De kippen op de foto maken zich er niet meer druk over...

Feest op de Dumpsite

Dumpsite_22032013_0062a

En weer was het voor Riet een speciale dag want er was vandaag groot feest op de Dumpsite. Het is het einde van het schooljaar en alle kinderen van de Dumpsite die dit jaar naar school zijn geweest werden gehuldigd.

Om twaalf uur verzamelden de ALIG vrouwen zich om eten te gaan koken. Om half drie vertrok het hele gezelschap naar de Dumpsite voor alle festiviteiten. De burgemeester en de vice-burgemeester waren aanwezig, er was voor muziek gezorgd en er werden stukjes opgevoerd door de kinderen. Het hoogtepunt was natuurlijk de diploma uitreiking aan alle kinderen die het schooljaar met goed gevolg hadden volbracht. Ze kregen ook nog eens medailles voor geleverde prestaties en voor iedere medaille kreeg ieder kind veertig pesos.

Voor de ALIG vrouwen was het hoogtepunt dat ze publiekelijk werden geëerd voor hun goede werk en ze kregen allemaal een oorkonde. Ook Riet heeft er een gekregen al was ze blij dat ze zelf niet naar voren werd geroepen om de oorkonde in ontvangst te nemen, ze blijft nu eenmaal liever op de achtergrond. Overbodig te zeggen natuurlijk dat ik ontzettend trots op haar ben!

Toch was het niet allemaal vrolijkheid want er ging ook nog iets mis. In plaats van het eten gecontroleerd uit te delen aan de kinderen werd er onder druk van de burgmeester besloten om het eten buiten uit te delen, en er was simpelweg niet genoeg om iedereen te eten te geven want hier houden de vrouwen niet op gerekend. Dit tot grote frustratie van Riet die het niet kon aanzien dat nu de een wel en de ander geen eten kreeg. Maar Riet zou Riet niet zijn als ze er toch niet voor zorgde dat een vrouwtje met een paar hele kleine kinderen wat niet aan de beurt leek te komen toch een groot bord eten kreeg...

Maar al met al was het toch een mooie dag voor de ALIG vrouwen die dit allemaal mogelijk gemaakt hebben met hun fantastische werk!

Riet's dagje uit

Ugu_Bigyan

Het werd voor Riet weer eens tijd om haar sociale leven hier in Alabang op te pikken en daarom ging ze vandaag mee met het dagje uit van de Shell Philippines vrouwen. Veel zin had ze er niet in want het was nogal een lange rit en het betrof ook nog eens een bezoek aan een op de Filipijnen beroemde kunstenaar, genaamd Ugu Bigyan. En zoals iedereen wel weet gaan Riet en kunst niet echt samen maar omdat ze haar vriendinnen al een paar weken niet had gezien besloot ze toch maar mee te gaan.

Het was inderdaad een fors eindje rijden. Vooraf was er gezegd dat het maar een uurtje was maar in de praktijk bleek het eerder twee uur te zijn. Tegen het middaguur kwamen ze aan bij een soort mini resort wat werd gerund door Ugu. Het was in feite een pottenbakkerij, maar er was ook een restaurant bij en er was zelfs de mogelijkheid om er te overnachten. Het bezoek bleek op zich wel de moeite waard en de lunch was ook goed volgens Riet want die ging schoon op. Zelf had ze er niet zoveel van gegeten want het was hoofdzakelijk vis en andere zeebeesten en daar is Riet niet een echte liefhebber van.

Het bezoekje aan de pottenbakkerij leverde in ieder geval een tas met souvenirs op, handgemaakt op de Filipijnen door de beroemde kunstenaar Ugu zelf. Tenminste, daar gaan we vanuit...

Alles weer bij het oude

13032013108

Bezoek vertrokken, weer gewoon aan het werk en Riet weer alleen thuis. Alles lijkt weer bij het oude maar het was toch een bijzondere dag is want zevenentwintig jaar geleden werd onze oudste zoon geboren. En het was toch even slikken toen ik me realiseerde dat ik een zoon heb van zevenentwintig…
Happy

Van harte gefeliciteerd, Robin!

Het was verder vandaag weer een bijzonder warme dag. De zomer is nu pas goed aangebroken hier en dat is te merken want het is nu al twee weken heet en zompig. Boven de Baai van Manila hing een prachtige wolkenlucht in een verder strakblauwe lucht, wat goed te zien is op de foto die ik vanaf de twintigste verdieping van ons kantoor heb gemaakt.

Vanavond was er ook weer eens gewone Hollandse pot: aardappelen, kapucijners met sla en een balletje gehakt. En dat was na al die weken uit eten ouderwets lekker.

Bezoek vertrokken

Aan de vakantie van Nico en Anja hier bij ons op de Filipijnen kwam vandaag al weer een einde, ze zijn vanavond vertrokken. De laatste dag werd besteed aan nog wat laatste boodschappen, hoofdzakelijk souvenirs en cadeautjes, en het pakken van de koffers.

Echt zin om weer te vertrekken hadden ze niet echt, zeker Anja zat met afgrijzen de weersverwachting voor Nederland te lezen. Begrijpelijk, want ze hebben al die tijd dat ze hier waren in de gaten gehouden of in Nederland de lente al in aantocht was. Daar leek het in eerste instantie wel op want op de dag van hun vertrek twee weken geleden was het de warmste elfde maart sinds achtenzeventig jaar of zoiets. Maar vrij snel daarna kwamen weer de berichten van sneeuw en narigheid en zelfs van temperaturen van plaatselijk tien graden onder nul. Ja, en als je dan nagaat dat het hier de laatste anderhalve week wel heel erg warm is geweest (echte temperatuur rond de 32 graden, gevoelstemperatuur 36) dan kun je wel nagaan dat het bericht dat het alweer kouder gaat worden in Nederland niet bepaald met gejuich werd begroet.

Maar ze zijn inmiddels op weg naar huis, hun vlucht vertrok vanavond om kwart voor negen. Op het moment dat ik dit schrijf staan ze op het punt te landen voor de tussenstop op de luchthaven van Taipei op Taiwan, en dat is ruim twintig minuten vlugger dan gepland. Hopelijk gaat de rest van hun terugreis net zo voorspoedig.

Riet en ik zijn voor het eerst sinds vijf weken weer een avond saampjes thuis, de eerste drie afleveringen van „Bones” zitten er al op…

Al weer naar huis

Alegre_Cebu_18032013_0003a

Ons lange weekend zat er vandaag al weer op, we zijn inmiddels al weer terug in Alabang. De vier dagen zijn letterlijk omgevlogen, en misschien is dat wel een teken dat we het heel erg naar onze zin hebben gehad.

Vanmorgen genoten we voor de laatste keer van het ontbijt met het fantastische uitzicht over de zee, de Zee van Camote als ik het goed heb opgezocht. Hoewel we pas om kwart voor vijf terug zouden vliegen naar Manila moesten we toch al rond één uur vertrekken want de rit naar de luchthaven duurt zoals ik al eerder heb aangegeven ruim anderhalf uur, en dat is ook nog afhankelijk van de verkeersdrukte. We bleven in de tussenliggende uurtjes lekker op het terras voor onze aangrenzende huisjes zitten en checkten om twaalf uur uit. Na nog een laatste bakkie in het restaurant vertrokken we met dezelfde luxe mini-van als waarmee we waren opgehaald afgelopen vrijdagochtend.

De drukte onderweg viel mee en we waren daardoor precies op de geplande tijd op de luchthaven. Een half uurtje voordat we zouden gaan boarden hoorden we dat ons vliegtuig vertraging had opgelopen op de luchthaven van Manila, wat inhield dat ook wij later zouden vertrekken. De geschatte vertraging viel weliswaar een kwartiertje mee maar we vertrokken toch drie kwartier later dan gepland en kwamen dus ook drie kwartier te laat aan in Manila.

Lito wachtte ons daar op en bracht ons naar Alabang waar we niet meteen naar huis gingen maar ons lieten afzetten bij het restaurant „Outback” voor wat Nico noemde hun „galgemaal”, want voor Nico en Anja was dit (voorlopig?) hun laatste avond op de Filipijnen. Lito reed de auto met de koffers naar huis, wij volgden later op de avond vanuit „Outback” te voet. Thuis gekomen namen we nog een laatste drankje op ons terras waarmee we een geweldig mooi weekend afsloten.

…en een dagje zwembad

Alegre_Cebu_17032013_0021a

Vandaag eens geen dagje strand maar een dagje zwembad. Verder valt er niet veel over te zeggen, behalve dat het bijzonder aangenaam was. De enige verstoring was van een groepje jongelui waar een meid bij zat die aan één stuk door oorverdovend giechelde. En vanmiddag was de chips op in het winkeltje, een kleinigheid zul je zeggen, maar toch.

Vanavond schoven we weer aan bij de barbecue op het strand en het eten was vandaag nog beter dan gisteren. De mindere ervaring van de eerste avond was dus gelukkig een incident. En weer waren we de laatsten die weggingen...

Dagje strand...

Strand_by_Alegre

Om maar meteen met het enige negatieve puntje van gisteren te beginnen, het ontbijt voldeed vanmorgen wel aan de verwachtingen. Ruime keus, goeie kwaliteit en vanaf het terras van het restaurant een adembenemend uitzicht. Een prima begin dus van de dag!

We hebben de meeste tijd op het strand en bij het zwembad doorgebracht, dat wil zeggen Riet, Anja en Nico, want ikzelf ben ’s middags naar de Spa geweest voor een massage. We hebben ook uiteraard een beetje rond gelopen door het werkelijk prachtig gelegen resort; het is dan wel een beetje afgelegen maar de locatie is ronduit schitterend, en het resort zelf is ook nog eens smaakvol aangelegd.

Voor het avondeten zijn we maar niet meer naar het restaurant gegaan want er is iedere avond op het strand beneden een barbecue waar je kunt aanschuiven. Dat bleek een verstandig besluit want het eten was daar een stuk beter. Het was ook nog eens gezellig en we waren dus de laatsten die over elven vertrokken…

Naar Cebu

Cebu_Jeepneys

Vanmorgen om half zeven zaten we in de vertrekhal van Terminal 4 van de luchthaven NAIA, ingecheckt en wel. We waren de ochtendspits net voor geweest op weg er naar toe en de incheck balie bleek ook al open dus alles ging veel vlotter dan we hadden verwacht. We vertrokken wel iets te laat en dat kwam omdat het vliegtuig nogal lang moest wachten voordat het toestemming kreeg om op te stijgen, maar dankzij een voorspoedige vlucht van ruim een uur landden we toch nog op tijd op Mactan-Cebu Airport. Deze luchthaven ligt niet op het eiland Cebu zelf maar op het naastgelegen eiland Lapu-Lapu wat bekend is vanwege het feit dat de eerste Europese toerist Ferdinand Magellaan daar om zeep werd geholpen nadat hij zich in een plaatselijke onenigheid tussen twee stammen had gemengd. Maar dat was in 1521, inmiddels zijn ze hier wel aan toeristen gewend...

We vonden onze chauffeur na enig zoeken en we werden vervolgens met een luxe bus naar onze bestemming gebracht, het Alegre Beach Resort & Spa. Het ritje duurde overigens dik anderhalf uur want het resort ligt helemaal aan de noordoost kant van het eiland, een flink eind van de luchthaven en de stad Cebu dus. Het ritje gaf ons alvast de gelegenheid iets van het prachtige eiland Cebu te zien, en een van de dingen die het eerst opvielen was dat de Jeepneys er hier heel anders uitzien, kijk maar op de foto.

Het resort zelf is een beetje afgelegen maar op een fantastisch mooie plek, op de rotsen boven het strand, en het uitzicht over de zee is adembenemend. Het resort heeft pas een opknapbeurt ondergaan en dat is goed te zien. Het resort heeft driehonderd meter privé strand, verdeeld in drie stukken, en op een van die strandjes staat een enorme parasolboom. Daaronder staan tafeltjes en stoeltjes; we hebben daar ’s middags wat gegeten en ’s avonds een afzakkertje genomen. Er stak in de loop van de avond een verkoelende wind op en ondanks dat we onze glazen vast moesten houden en de zaadjes uit de boom ons om de oren vlogen was het toch heel erg aangenaam.

Het enige minpuntje van het resort is eigenlijk het eten. Het nieuwe restaurant ziet er geweldig mooi uit maar het menu bleek minimaal en wat we besteld hadden bleek allemaal ook nog eens zonder uitzondering onder de maat. Het vlees te vet, de patat een raar smaakje, vreemde „aardappelcake”, kortom het wordt tijd dat daar wat aan gedaan wordt. Er is namelijk doordat het resort zo afgelegen is niet veel andere keus, en bovendien doet het afbreuk aan het geheel want voor de rest is het perfect.

Maar ondanks het mindere eten hebben we besloten dat we het hier wel een paar dagen gaan uithouden…

Laatste werkdag van de week

Ik weet het, het is vandaag pas donderdag en toch is het mijn laatste werkdag voor deze week. Morgen vertrekken we met zijn vieren voor een lang weekend naar het eiland Cebu waar we een paar dagen in het Alegre Beach Resort & Spa gaan verblijven. Dat betekent voor onze gasten overigens dat dit hun laatste volle dag in Manila al weer is want we komen pas maandagavond terug van Cebu en dinsdag zit hun vakantie er al weer op.

Het wordt overigens wel een vroegertje want we vliegen om negen uur ’s ochtends, wat inhoudt dat we om uiterlijk zeven uur op het vliegveld moeten zijn. En dat betekent weer dat als we op tijd willen zijn dat we hier toch niet later dan zes uur moeten vertrekken. We vertrekken namelijk vanaf een ons onbekende terminal, Terminal 4 oftewel de oude terminal voor binnenlandse vluchten. Deze terminal was bij mij eigenlijk onbekend, ik wist niet eens dat er een Terminal 4 bestond; en zelfs Lito, onze chauffeur krabde zich even achter zijn oor toen ik vertelde waar we moeten zijn want hij wist het ook niet.

We weten inmiddels wel waar het is, het is alleen een beetje onduidelijk waar de ingang nu precies ligt en waar we moeten zijn als we eenmaal binnen zijn. Maar we gaan er van uit dat dat zichzelf wel wijst, mijn grootste zorg is op tijd komen want we zouden wel eens in de ochtendspits verzeild kunnen raken. Maar dat merken we morgen wel, de volgende blog komt als alles goed gaat van Cebu!

Uncle Cheffy

Uncle_Cheffy_02a

Riet en onze bezoekers zijn gisteren naar het winkelcentrum „Greenhills” geweest wat gelegen is aan de andere kant van de stad. „Greenhills” heeft een grote overdekte markt waar allerlei nepspullen te koop zijn, en er moesten weer eens een paar tassen worden aangeschaft. Bij aankomst bleek de hal met de marktkramen helemaal leeg, zo te zien omdat er verbouwd gaat worden. Een flinke tegenvaller, maar er konden toch nog een paar tassen gekocht worden en onze gasten hebben nu tenminste de ervaring van een autorit over EDSA, de drukste verkeersader van Manila.
 
Vandaag ging het gezelschap naar Tagaytay, gelegen aan het Taal Meer met daarin de nog werkende Taal vulkaan. En ze hadden er net als de hele week al prima weer bij want het was helder en heet, ideale omstandigheden dus om foto’s te maken vanaf het hooggelegen terras van de Starbucks daar. Tagaytay ligt in de heuvels op ongeveer vijftig kilometer ten zuiden van Manila; voor mij altijd ruim anderhalf uur rijden maar Lito wist een kortere weg waardoor de tocht nog maar een uur duurt...
 
Vanavond stonden we net op het punt om de deur uit te gaan om ergens een hapje te gaan eten toen we druppels voelden. Uit voorzorg namen we paraplu’s mee en die hadden we al vrij snel nodig. Gelukkig barstte de bui pas goed los toen we al bij restaurant „Uncle Cheffy” op het overdekte terras zaten. Tegen de tijd dat we weer op huis aan gingen was het al weer droog en het is ook bij die ene bui gebleven de rest van de avond.

Grensgeschil

2013_Lahad_Datu_standoff.svg


Ik wil niet meteen het thuisfront ongerust maken dus laat ik maar meteen zeggen dat het hier ver vandaan is en dat we er niks van merken behalve wat we in de kranten lezen, maar er is dus op dit moment een oorloogje aan de gang tussen de Filipijnen en Maleisië.

Het heeft ongetwijfeld de Nederlandse kranten ook al gehaald dus laat ik maar even vertellen wat er aan de hand is. Ergens in de negentiende eeuw was er op de Zuidelijke eilanden van de Filipijnen een sultanaat genaamd Sulu. Die hebben de Sultan van Brunei in die tijd geholpen zijn vijanden te verslaan en uit dankbaarheid kreeg de Sultan van Sulu een stuk van het toenmalige eiland Borneo. Dat stuk is het oostelijk deel van wat nu de Maleise provincie Sabah is.

Het Sultanaat van Sulu heeft dat gebied ooit „verhuurd” aan de Engelsen die het toen voor het zeggen hadden in dat stuk van Zuid-Oost Azië. De Engelsen zijn altijd trouw de „huur” blijven betalen maar toen ze in 1963 de regio verlieten en de staat Maleisië werd gesticht werd het stuk Sabah ingelijfd bij de nieuwe staat. De Engelsen beweren dat het gebied aan hen was overgedragen en hebben daar een document voor, het Sultanaat van Sulu had ook zo’n document maar daarin was sprake van een „lease”. Het Sultanaat van Sulu was ondertussen opgegaan in de Republiek van de Filipijnen en had het eigendomsrecht van het gebied aan de Filipijnse regering overgedragen.

Toen het gebied werd ingepikt door Maleisië maakten de afstammelingen van het voormalig Sultanaat van Sulu daar natuurlijk ophef over en ze vonden dat de Filipijnse regering het gebied terug moest claimen. Daar had de Filipijnse regering eigenlijk niet zo’n behoefte aan op dat moment. De enige die het wel eens heeft geprobeerd is voormalig president Marcos geweest die een invasielegertje heeft geprobeerd op te leiden in de jaren zestig, maar tot een invasie is het nooit gekomen.

Totdat een paar weken geleden de nazaten van het Sultanaat van Sulu het zat waren en dus zelf maar Sabah zijn binnengevallen, zonder medeweten overigens van de Filipijnse regering. Maar omdat de Maleise strijdkrachten terugsloegen en het tenslotte om Filipijnse burgers gaat is de claim op het gebied plotseling weer actueel. Er is al het nodige bloed gevloeid in het conflict op Sabah en een oplossing is nog niet meteen in zicht omdat Maleisië uiteraard niet van plan is het gebied zomaar af te staan.

Overigens zijn wij niet de enigen die geen idee hebben wat er nu precies speelt, ook de meeste Filipino’s hebben geen idee waar dit onverwachte en heftige grensgeschil nu eigenlijk om gaat. De zaak schijnt nu voor een Internationaal Gerechtshof gebracht te gaan worden. In Manila volgen wij het allemaal via de kranten en het nieuws...

Bezoek aan Intramuros

Bezoek wil uiteraard wat zien en we hadden daarvoor verscheidene tips gegeven. Dat vinden we op zich altijd moeilijk omdat de een dit leuk vindt en de ander dat, maar over de tip van vandaag had ik geen twijfels. Zonder een bezoek aan de oude stadswijk „Intramuros” ben je niet in Manila geweest vind ik.

„Intramuros” is het ommuurde deel van de stad waar vroeger de Spanjaarden zaten, wat uit de naam al is af te leiden. Ik heb daar al meer over geschreven want ik ben er zelf al een paar keer geweest. Ik kon dus de nodige tips geven en het enige wat er verder naar mijn idee nog nodig was was mooi weer. Dat is hier al gauw het geval maar vandaag was het wel een heel mooie maar vooral ook erg hete dag.

Zelf kon ik niet mee want ik moest gewoon naar mijn werk vandaag, dus Riet ging mee met Anja en Nico. Voor Riet was het trouwens ook de eerste keer dat ze naar „Intramuros” ging dus ze waren geheel op mijn aanwijzingen aangewezen. Het pakte gelukkig goed uit want mijn belangrijkste tip, een rondrit met een koetsje, viel erg in de smaak. Het ritje voert door de hele wijk dus dan heb je meteen de belangrijkste dingen gezien.

Alleen bleek achteraf toen ik vroeg wat ze allemaal gezien hadden dat er toch nog wat gaten in het programma hadden gezeten. Zo hadden ze bijvoorbeeld het huis van Generaal McArthur gemist en niet de lunch gebruikt in het bijzonder mooi aangeklede restaurant wat ik had aangeraden. Het Spaanse huis bij het restaurant hadden ze weliswaar van buiten gezien maar ze waren niet naar binnen gegaan. En ik weet zeker dat met name Riet dat heel erg leuk had gevonden. De oudste kerk van Manila hadden ze gelukkig weer wel gezien en ze waren er zelfs naar binnen geweest, iets wat mij nou weer niet gelukt was.

Al met al geloof ik wel een redelijk geslaagde dag voor Riet en onze beide gasten, die afgesloten werd met een al even geslaagd bezoek aan restaurant „Appenzeller”...

Rustige zondag met barbecue

Barbecue_10-03-2013_002a


Het was vandaag schitterend weer dus het grootste gedeelte van de dag werd doorgebracht in de tuin, bij of in het zwembad. We besloten de dag met een barbecue.

Makati

Makati-09-03-2013_0003a


Vast onderdeel van het programma wanneer we bezoekers hebben is een bezoek aan de „dure” wijk van Manila, de wijk Makati die gelegen is in het centrum. We komen daar zelf niet zo vaak omdat het ruim zeventien kilometer verwijderd is van waar wij wonen. Riet en ik moeten normaal gesproken echt een reden hebben om er naar toe te gaan want het is niet altijd een pretje vanwege het feit dat het verkeer in het centrum altijd een gekkenhuis is. Maar afgezien daarvan is Makati de moeite best waard en vandaar dus een bezoek.

Het eerste waar we altijd naar toe gaan is het winkelcentrum „Greenbelt”, een complex van wat eigenlijk bestaat uit vijf verschillende gebouwen (Greenbelt 1 tot en met 5) gelegen rond een soort van park. Het is er altijd erg gezellig met heel veel terrasjes en mooie winkels.

Vandaar staken we over naar „The Landmark”, wat in feite een enorm grote Hema is. Daar wilden we via een verbinding waarvan we weten dat die bestaat direct doorlopen naar het winkelcentrum „Glorietta” maar er was een probleem want we konden die verbinding niet vinden. We moesten dus toch buitenom naar „Glorietta”, waar we naar toe wilden omdat daar het Hardrock Café zit. Na de lunch bij het Hardrock Café bleek het overigens ruim de moeite waard om ook verder rond te kijken in „Glorietta” want er bleek een enorm groot nieuw stuk te zijn geopend waar we verschillende keren verdwaalden.

En jawel, nadat we hadden besloten hadden om terug te gaan naar „Greenbelt” waar Lito met de auto op ons zat te wachten vonden we zowaar de doorgang vanuit „Glorietta” naar „The Landmark” en konden we dus terug via een kortere route. Toen we overigens in „The Landmark” terug waren zagen we dat de ingang naar de doorsteek zodanig verscholen lag dat die nauwelijks te zien was totdat je er pal voor stond, en aanwijzingen in de vorm van borden waren er aan die kant niet.

Voor een hapje eten gingen we vanavond uiteraard naar restaurant „Outback” want waarom zou je goeie tradities veranderen, nietwaar…

Bezoek aan de Dumpsite

Riet_op_Dumpsite


Het is vandaag vrijdag en dat betekent het wekelijkse bezoek aan de dumpsite school. Riet zit zich daar al weken op te verheugen want ze is er nu al een tijdje niet meer geweest en ze was dus heel nieuwsgierig naar „haar kindertjes”. In de afgelopen weken was de school ook grondig opgeknapt door de vader van een van de vrouwen die toevallig aannemer is en die ervoor heeft gezorgd dat er verf beschikbaar werd gesteld op de boel van een nieuw kleurtje te laten voorzien.

Riet had Anja uitgenodigd om mee te gaan en een handje te helpen, wat ze natuurlijk graag wilde doen. Het werd voor Anja zoals we al verwacht hadden een bijzondere gebeurtenis, ze nam zich in ieder geval voor om nooit meer te gaan klagen over haar huis of over wat ze voor kleren had…

Er is helaas ook een ander soort mensen wat weleens mee gaat, en daar zijn de ALIG vrouwen eigenlijk helemaal niet blij mee. Het werk wat ALIG doet is natuurlijk in de gemeenschap niet ongemerkt gebleven, en dan gebeurt het uiteraard ook wel eens dat bezoekers hebben uit het Westen die een keertje mee willen om te helpen. Die hulp wordt over het algemeen dankbaar aanvaard, maar minder leuk is het wanneer iemand bezoekers heeft die alleen maar meegaan om „de echte Filipino’s eens zien” en die mee willen gaan als een soort van ramptoeristen. Normaal gesproken proberen de ALIG vrouwen dat af te wimpelen maar dat is wel eens moeilijk, vooral als degene die het vraagt regelmatig donaties geeft.

Vanmorgen was het blijkbaar weer zover, er stonden bij vertrek twee vrouwen klaar die door hun gastvrouw op de stoep waren gedumpt terwijl ze zelf weer was vertrokken. Normaal gesproken stellen de ALIG vrouwen altijd als eis dat de gastheer of gastvrouw zelf ook meegaat, zodat er in ieder geval geen problemen zijn met vervoer, maar in dit geval was dat blijkbaar niet overgekomen. De beide vrouwen zijn dus meegegaan, zeg maar gerust om eens naar echte arme mensen in hun natuurlijke omgeving te kijken. Ze hadden het al gauw gezien, ze zijn allebei huilend de school uitgelopen…

Italianni's

Italianni's_2


De grote vraag altijd als we bezoek hebben: „Wat willen jullie eten?”. Een simpele vraag maar er is hier zoveel keus dat het nog niet altijd meevalt. Bovendien zijn er ook andere factoren waar rekening mee gehouden moet worden ( „Ik mot geen vis, maar verder lust ik alles”, „Ik lust geen kaas” ) maar zelfs dan blijven er nog heel wat leuke eettentjes over.

Riet had er met onze gasten een rustig dagje van gemaakt, ook om een beetje bij te komen van de lange reis en ze hadden de dag dan ook grotendeels doorgebracht bij het zwembad. Alleen werd er een kort bezoekje gebracht aan het Alabang Town Center om daar alvast een beetje rond te kijken.

Vanavond stelden Riet en ik voor om een hapje te gaan eten bij Italianni’s, wat zoals de naam al redelijk duidelijk maakt een Italiaans restaurant is. Niet het beste in de buurt maar beslist degene met het gezelligste terras. En het bleek voor de eerste echte avond van onze gasten op de Filipijnen een goeie keus.

Bezoek uit Nederland

Vandaag is er bezoek uit Nederland gearriveerd. Onze vrienden Nico en Anja zijn vanavond aangekomen en blijven twee weken bij ons logeren.

In tegenstelling tot gisteravond, toen ik zelf Riet heb opgehaald van het vliegveld, had ik voor vanavond toch maar geregeld dat Lito reed want die drukte van gisteravond viel me toch een beetje tegen. Niet dat ik dan niet durf te rijden, ik heb dat tenslotte al zat gedaan, maar ik heb toch liever dat ik gereden word als die mogelijkheid er toch is. Dat is tenslotte wel zo veilig als er iets mocht gebeuren.

Het was vanavond ook weer behoorlijk druk op de heenweg, en weer was dat bijna een probleem want we vertrokken ook dit keer aan de late kant. Dat was wel per ongeluk want toen ik om kwart over zes de aankomsttijd van het vliegtuig controleerde op de KLM website stond die opeens op een half uur voor de geplande aankomsttijd. En dat betekende dat we meteen moesten vertrekken om niet te laat te komen.

Uiteindelijk waren we ook nu weer op tijd want het vliegtuig was nog niet geland, en het duurde ook wat langer voordat Nico en Anja naar buiten kwamen. Ik ben de laatste tijd aan Riet gewend die altijd helemaal voorin zit en dus vrijwel altijd als een van de eersten naar buiten komt, en dat duurde nu dus even wat langer. Maar mede dankzij het half uur vroegere aankomst zaten we om even over achten al met z’n vieren aan een bakkie met taart in de tuin…

Riet komt thuis

Pasted Graphic


Voor Riet zitten haar drie weken Nederland er ook al weer op, gisteravond is ze vanaf Schiphol vertrokken voor de eerste etappe van de vliegreis naar Manila. De reis met KLM gaat nog steeds in twee etappes, er is een tussenstop in Taipei op Taiwan waar wordt bijgetankt en van bemanning gewisseld. Altijd vervelend omdat je er dan eigenlijk al bijna bent, en veel meer dan eruit, door de security check en weer terug naar binnen doe je niet. Nou ja, Riet zou Riet natuurlijk niet zijn als ze niet van de gelegenheid gebruik zou maken om snel effe een peuk op te steken...

Vanmiddag om een uur of half vier keek ik op de KLM website en zag bij de vluchtgegevens dat het vliegtuig ruim een half uur te vroeg in Taipei was geland, en het was daar ook vroeger dan gepland vertrokken voor het laatste stukje van twee en een half uur naar Manila. Die voorsprong werd echter teniet gedaan doordat het vliegtuig vanwege het drukke vliegverkeer boven de luchthaven niet meteen kon landen maar eerst een paar rondjes moest draaien.

Voor mij kwam dat overigens niet slecht uit. Ik was namelijk aan de late kant vertrokken naar de luchthaven om Riet op te pikken en dan zul je altijd zien, is het onderweg ontzettend druk. Daar is weinig aan te doen, alternatieve routes zijn er niet, dus ik moest me onderweg verbijten en hopen dat ik nog op tijd zou zijn. Dat was gelukkig het geval; de vlucht stond was net geland toen ik eindelijk aankwam en dan duurt het altijd nog even voordat de eerste passagiers naar buiten komen.

Riet zat helemaal voorin en ze was dus vrijwel als eerste overal doorheen, ik hoefde amper tien minuten te wachten toen ik haar al zag komen. Op de terugweg naar huis was het gelukkig een stuk minder druk en om half negen zat Riet al weer buiten op ons terras. „Weet je,” zei ze, „dit is echt thuis komen”...

Push email

Abby_en_Monster_01


Op het werk was alles vanmorgen nog bij het oude, het was alsof ik niet was weggeweest. Dat is eigenlijk altijd zo vind ik, maar deze keer was er toch een verschil. Heb ik normaal gesproken een paar honderd emails die op me staan te wachten, dat waren er deze keer maar een paar. Niet dat ik minder emails heb ontvangen maar ik had ze allemaal al gelezen de afgelopen week. Ik heb namelijk een nieuw foefje, iets wat andere mensen waarschijnlijk al veel langer hebben maar ik dus nog niet. Ik heb altijd bewust de boot afgehouden maar sinds een paar weken kan ik mijn werk email ontvangen op mijn iPad.

Dat ik uiteindelijk (en waarschijnlijk als een van de laatsten) toch overstag ben gegaan heeft te maken met het feit dat ik mijn werk email ook gebruik voor sommige privé zaken hier op de Filipijnen. Bankzaken en alle reizen regel ik tegenwoordig via mijn werk email en dat alles heeft eigenlijk maar één reden, we hebben hier geen printer. Die hebben we vinden we niet echt nodig omdat we heel weinig printen, en door mijn werk email adres te gebruiken kan ik het weinige dat we printen gemakkelijk op mijn werk doen. En ook om geen belangrijke privé email te missen die via mijn werk email adres binnen komt heb ik dus nu wat bij Shell „Push Email” heet, oftewel mail die doorgestuurd wordt naar je privé apparaat.

Verder is alles in huis ook nog steeds bij het oude, alles was zoals gewoonlijk keurig netjes toen ik thuiskwam gisteravond en onze beide katten waren geloof ik ook blij me weer te zien. Of hadden ze misschien gewoon honger?

En weer thuis

We landden inderdaad met dik een half uur vertraging op de luchthaven van Dubai maar ik had gelukkig tijd zat voor mijn overstap. Ik kon het me zelfs veroorloven om een keer helemaal op de verkeerde terminal uit te komen omdat ik niet goed op de juiste gate had gelet.

Het vliegtuig naar Manila zat net als de A380 op het eerste gedeelte van de reis propvol en de plaats naast mij, die in eerste instantie lang leeg stond aangegeven (dat kon ik mooi zien via het internet) bleek uiteindelijk toch bezet. Op zich maakt dat natuurlijk niet uit maar je hebt toch wat meer bewegingsvrijheid als de plek naast je leeg is. Het is met name lastig als de persoon naast je over je heen moet stappen om te gaan wandelen of naar het toilet te gaan. Dat gebeurt normaal gesproken altijd terwijl jij net een beetje in slaap aan het vallen bent maar deze keer had ik het getroffen. Het bleef bij een enkele keer (heel ongewoon voor een Filippijn!) en toen zat ik net een filmpje te kijken.

We kwamen een kwartier voor schema aankomsttijd aan op de luchthaven van Manila waar het na het uitstappen ontzettend druk bleek te zijn. Het is er wel vaak erg druk maar zo erg als vandaag heb ik het nog nooit gezien. De hele hal voor de paspoortcontrole stond tot aan zijn nok toe vol. en dat is toch een behoorlijke ruimte. Ook de rijen voor de aparte balies voor buitenlanders waren erg lang maar ondanks dat was ik boven verwachting met een kwartier buiten waar mijn chauffeur al stond te wachten. In de enorme drukte had hij wat moeite om de auto voor te rijden vanaf het parkeerterrein maar eenmaal weg van de luchthaven ging alles vlot en ik was voor half vijf nog thuis.

Wat het weer hier betreft, dat was een beetje een teleurstelling want het is zwaar bewolkt en het had ook flink geregend zo te zien. Nog steeds geen zon dus, maar warm is het gelukkig wel. Ik stond al in de rij van de paspoortcontrole te soppen in mijn veel te warme trui…

Eerste etappe naar Dubai

A380_001a


De tijd vliegt als het gezellig is, en als je dan ook nog een druk bezig bent is anderhalve week zo om. Het is vandaag dus alweer vertrekdag.

Vanmorgen werd de laatste hand gelegd aan het inpakken van mijn twee koffers, en ik hoefde daarbij niet op een kilootje te kijken want ik mag van Emirates veertig kilo meenemen. Ik kwam niet verder dan dertig kilo bij elkaar maar dat kwam uitsluitend doordat de koffers propvol zaten, er kon simpelweg niks meer bij. De rest zal Riet mee moeten nemen aanstaande maandag, maar veel zal dat niet meer zijn.

Om twaalf uur werd ik door Riet afgezet op Schiphol waar ik ruim op tijd was voor mijn vlucht want die zou pas om tien over half drie vertrekken. Maar vanwege het enorme aantal passagiers dat een A380 kan verstouwen zou het boarden al om twintig over een beginnen en ik ben nou eenmaal graag op tijd. Alles ging vlot, alleen met het vertrek wilde het niet vlotten. Het ziet er nu naar uit dat we ons vertrekschema niet gaan halen en dat zal dan wel betekenen dat we wat later in Dubai aankomen. En dat hoeft geen probleem te zijn want er zit volgens het schema vier uur tussen aankomst en vertrek daar.

Laatste dagje alweer...

Hoofddorp_Intergraph


De laatste cursusdag vandaag en dus ook al weer mijn laatste dag in Nederland. Morgen vertrek ik rond het middaguur naar Schiphol voor de terugreis naar Manila. Ik ben alvast begonnen mijn koffers te pakken en op een paar kledingstukken na gaat daar hoofdzakelijk Senseo koffiepads, drop, Deet en stapels DVD’s in.

Ik zal de kou en de grijze luchten beslist niet missen, maar er waren natuurlijk ook genoeg leuke dingen. Zoals patat flip, frikadel speciaal, zwarte en witte hagelslag, grill worst, jong belegen kaas, Hollandse Chinees, rijden op egale wegen met mijn fantastische Mitsubishi Outlander, de stereo installatie in mijn Outlander en televisie programma’s die Nederlands zijn ondertiteld. En niet te vergeten natuurlijk mijn familie en vrienden die mijn korte bezoek zeer aangenaam maakten. Bedankt allemaal en hopelijk tot gauw!



Website van Willem en Riet