Afgelopen donderdag heb ik even gebeld naar de juwelier waar ik het horloge kon afhalen wat ik van mijn baas krijg voor vijftien jaar trouwe dienst. Er was me aangeraden eerst even te bellen want het kon weleens niet op voorraad zijn en dan zou ik me voor niks helemaal naar Makati laten rijden. De eerste juffrouw die ik aan de telefoon kreeg verstond blijkbaar geen Engels want die gaf me al snel door aan een andere juffrouw, wiens Engels overigens nauwelijks beter was maar die in ieder geval de vraag begreep en aangaf dat het horloge kon worden opgehaald. Dat wil overigens niet zeggen dat als je ter plekke arriveert dat het horloge er echt is en ik had door het gesprek ook al geen warm gevoel gekregen, maar ik besloot het er toch maar op te wagen.

Lito reed me dus vanmorgen naar het Rockwell Center, een wijk aan de andere kant van het in het centrum gelegen Makati waar ik nog nooit was geweest. Lito wist gelukkig waar ik moest zijn want ik weet zeker dat ik nooit op het idee gekomen zou zijn om bij een gebouw wat „Powerplant Mall” heet naar binnen te stappen. En wonder boven wonder liep ik ook meteen de goeie kant op en vond de betreffende juwelier binnen twee minuten, wat nog sneller had gekund als ik geen dertig seconden naar de muzikanten had gekeken die een verdieping lager aan het spelen waren.

De juwelier was een kleine maar deftige zaak, en ondanks dat ze alleen duurdere horloges verkopen was het binnen erg druk. Desondanks was ik meteen aan de beurt en overlegde het certificaat wat ik had gekregen. De juffrouw die me hielp herkende blijkbaar het certificaat en haalde inderdaad het betreffende horloge tevoorschijn. Ik paste het voor de maat constateerde dat er een paar schakels uit de band moesten worden gehaald, maar dat kon gelijk gedaan worden dus ik dacht, inpakken en wegwezen.

Trouwe lezers van mijn blog weten nu al wat er gaat komen, en inderdaad, zo werkte het alweer niet. De juffrouw vroeg me of ik een „stock number” had (of iets dergelijks want ik kon haar slecht verstaan) en dat had ik niet. Ik had zelfs geen idee waar ze het over had want behalve het certificaat had ik verder niks gekregen en zeker geen nummer. Het leverde een vertwijfeld gesprek op tussen de juffrouw die mij hielp en wat blijkbaar de hoofdjuffrouw was en het was duidelijk, er was een probleem. Of ik dan identificatie had. Ik haalde mijn Filipijnse rijbewijs tevoorschijn wat normaal gesproken voldoende is, maar hier dus niet.

Weer een gesprek tussen de juffrouwen en daarna ging mijn juffrouw aan het bellen met haar mobieltje (overigens een ongelofelijk aftandse roze Nokia waar je tien jaar geleden al niet dood mee gevonden hadden willen worden). Blijkbaar was de verbinding erg slecht want ze ging heen en weer lopen, ondertussen voortdurend „Hello?” in het apparaat roepend. Of het nog tot een gesprek kwam weet ik niet maar het had blijkbaar niets opgelost. Of ik een Shell identificatie bij me had. Nee, daar loop ik als ik ga winkelen niet mee over straat. Weer een vertwijfelde tweespraak tussen de juffrouwen na een onheilspellend „For a while, Sir” tegen mij.

Jullie weten dat „For a while” betekent dat ze iets moeten gaan doen waarvan ze niet weten hoe lang het gaat duren maar het is nooit „a while” (een momentje). Ik stond ondertussen al twintig minuten in de winkel te wachten op mijn horloge wat al die tijd al klaar stond op de toonbank. Na een tijdje en weer een telefoongesprek, deze keer vanuit het kleine kantoortje achter in de winkel, kwam mijn juffrouw weer terug. Of ze een fotokopie mocht maken van mijn rijbewijs. Ja hoor, leef je uit zei ik, waarna ze met mijn rijbewijs de winkel uit liep met alweer een „For a while, Sir”. Na vijf minuten kwam ze terug met mijn rijbewijs en de kopie, en daarmee waren de problemen blijkbaar toch opgelost want ik kreeg zowaar mijn horloge mee.

„Sorry to keep you waiting,” zei het meisje nog, en vriendelijk lachend antwoordde ik „No problem!”. Ach, je went er blijkbaar toch aan…

Vandaag is overigens mijn laatste blog voor de komende dagen want ik vertrek morgen al heel vroeg naar Kuala Lumpur. Woensdag ben ik als alles goed gaat weer terug, dus tot dan.