Optreden op het SPEX eindejaarsfeest
vrijdag 28 november 2014
Vanavond werd het grote Shell Philippines eindejaar feest annex Christmas Party gevierd in het luxe Sofitel, het enige vijfsterrenhotel in Manila, prachtig gelegen aan de baai van Manila. Voor mij was er als extra bijzonderheid dat onze project band tijdens het feest een optreden van een half uur zou verzorgen.
We waren knap zenuwachtig allemaal vanwege de korte voorbereidingstijd die we hadden gehad, twee weken maar waarin we maar vijf keer hadden kunnen oefenen, maar we waren vastbesloten er het beste van te maken. We vertrokken vanmiddag extra vroeg vanaf kantoor omdat onze soundcheck gepland stond voor half vier vanmiddag. Als bijzonder extraatje had het organiserend comité ons allemaal een kamer in het hotel aangeboden om te overnachten en dat kwam best uit want Riet en ik hadden toch al besloten om in het hotel te blijven overnachten.
De soundcheck verliep ronduit rampzalig. Allereerst bleek dat het verdrijf wat het geluid zou verzorgen ons "boodschappenlijstje" niet goed had gelezen want we kwamen een gitaarversterker te kort en het drumstel was ook niet volgens opgegeven specificaties. Bovendien kwam de halve band te laat omdat ze waren blijven steken in de enorme verkeersdrukte die vandaag nog erger was dan normaal. Heel veel mensen waren op pad voor Kerstinkopen want vrijwel iedereen heeft vandaag niet alleen zijn salaris gehad maar ook zijn dertiende maand.
Tijdens de soundcheck probeerden we al onze nummers en ook dat ging met name bij mij hopeloos mis. Ik had voortdurend ruzie met al mijn vingers en ik kreeg ook de instellingen van mijn gitaar niet zoals ik wilde. Kortom, geen goeie generale en de zenuwen namen daardoor nog extra toe.
Nadat de zaal was volgelopen was er eerst een diner met een korte toespraak, waarna het onze beurt zou zijn. Onze grote baas Baste nam uitgebreid de tijd voor zijn eindejaars toespraak en het bleek dat er na de toespraak ook eerst nog een soortement van quiz werd gehouden, en al met al stonden we dus drie kwartier te wachten voordat we konden beginnen.
Eenmaal op het podium waren er nog wat technische problemen met niet werkende snoeren en de professionele geluidsmensen hadden na onze soundcheck nog van alles op het podium veranderd, maar toen we dan uiteindelijk konden beginnen liep het meteen als een trein. De meiden waren prima bij stem vandaag en mijn vingers deden ook gelukkig weer wat ik verwachtte dat ze zouden doen. Ik kreeg zelfs, wat me nog nooit gebeurd is, een applaus na mijn solo in het nummer "Runaway Train".
De rest van de avond verliep gezellig, de meeste tijd brachten Riet en ik lekker buiten op het terras aan de Baai van Manila door, kletsend met vrienden en collega's. En aan het eind van de avond hoefden we alleen maar met de lift naar onze kamer op de zesde verdieping...
Op de foto van links naar rechts Donna, Jho, Jomar, Sheila, Melvin, ikzelf en Mark.
