Ik heb een probleem met tassen, en dat probleem is dat ik er nooit wat in kan terugvinden. Als ik een leesbril in de tas van Riet gooi om in een restaurant het menu te kunnen lezen moet Riet hem zoeken want ik vind hem nooit. Een troost is dat Riet ook meestal flink moet zoeken omdat ze alleen maar tassen schijnt te hebben die van binnen veel groter zijn dan ze aan de buitenkant lijken te zijn. Zeg maar van die Hermine tassen, voor de kenners van Harry Potter.

Zelf heb ik ook al een tijdje een tas die niet zo groot is en duidelijke vakken heeft. Een onding volgens Riet waar ik mee “voor lul” loop maar die voor mij prima functioneert. Ik stop altijd alles in dezelfde vakken en kan dus in mijn eigen tas alles vlot terugvinden. Het is weliswaar een authentieke “Petaling Street” (Chinatown in KL) en geen Gucci of Armani, maar hij is functioneel.

Vanmiddag brak me daarom het zweet aan alle kanten uit toen ik na een bezoekje aan het ATC bij de auto terugkwam en ik mijn sleutelbos niet kon vinden. Het voorvakje waar ik ze altijd in bewaar was leeg en dat niet alleen, de rits stond ook open. “Verloren!” was dus het eerste wat ik dacht, en snel ging ik na waar ik allemaal was geweest. Van de auto was ik door Rustan’s warenhuis gelopen richting Starbucks waar ik een bakkie had gedaan. Daarna was ik via een andere route terug gelopen maar de meest logische plek waar ik mijn sleutels verloren kon hebben leek mij Starbucks.

Helaas, niemand van het personeel had daar wat gevonden en er was ook geen gevonden sleutelbos door iemand anders ingeleverd. Ik liep het hele pad terug en vroeg voor alle zekerheid ook nog eens bij Rustan’s maar zonder resultaat. Ik liep terug naar de auto en hoewel ik het me bijna niet kon voorstellen hoopte ik dat ik ze in de auto had laten zitten of dat ze daar op de grond waren gevallen. Helaas, niks op de grond en de auto was op slot dus ik had ze wel degelijk meegenomen. Er zat dus niks anders op dan Riet te bellen.

Ik bleef bij de auto wachten want het vermoeden begon te ontstaan dat mijn sleutelbos misschien wel gerold was. Als zo’n bos uit je tas valt dan merk je dat toch, zou je zeggen. En misschien liep er nu wel iemand willekeurig rond op de parkeerterreinen, op het knopje drukkend om te zien welke auto er reageerde. In het half uur dat het duurde voordat Riet arriveerde met de reservesleutel uit onze kluis gebeurde er niks, maar ik stond al te bedenken welke sloten er allemaal vervangen zouden moeten worden.

Zelfs Riet vond het niks voor mij om zomaar mijn sleutels te verliezen zei ze toen ze aankwam. Als laatste wilde ik nog even checken bij de bewaking bij de ingang van het ATC vlak voor Starbucks, want misschien was ik mijn sleutels daar wel verloren toen ik daar de inhoud van mijn tas liet inspecteren. Terwijl Riet in de auto bleef wachten liep ik erheen en na veel heen en weer gepraat door walkie-talkies kreeg ik ook daar te horen dat er niks was gevonden. Mijn gegevens werden wel genoteerd voor het geval dat de sleutels later toch nog werden gevonden.

Zwetend liep ik terug naar de auto maar wat zag ik terwijl ik instapte, Riet die breed grijnzend zat te zwaaien met mijn sleutelbos! Gevonden in een ander vak van mijn tas, waar ik normaal gesproken alleen mijn autopapieren in bewaar. Dat is het enige diepe vak van mijn tas, en ja, daar had ik ook in gezocht...