Twee weken geleden vroeg Phil, een collega van Fluor en ook een muziekliefhebber, me of ik zin had om mee te gaan naar een concert hier in Manila van Joe Bonamassa. “Wie?” vraagt nu natuurlijk bijna iedereen. Joe Bonamassa is een Amerikaanse gitarist die bekend staat als een van de beste blues-rock gitaristen van dit moment. Uiteraard had ik daar wel zin in en Phil regelde kaarten. Vanavond was het zover, en aangezien Phil een chauffeur heeft zou hij me op komen halen. Toen ik vanmiddag echter ging vragen hoe laat hij me zou oppikken keek hij me verbaasd aan en vroeg, “Het is toch pas morgen?”. Een blik op de tickets bevestigde mijn gelijk...

Het concert zou plaatsvinden in een hal vlakbij de Mall of Asia, en dat betekende dwars door een ontzettend druk stuk van Manila. Desondanks deden we er amper een half uur over en waren dus ruim op tijd bij de hal aanwezig. Het was niet echt druk, wat ik ook niet had verwacht want wie kent nou inderdaad Joe Bonamassa, en zeker op de Filipijnen. Tot mijn stomme verbazing werden er gewoon blikjes bier verkocht buiten, en toen we vroegen of we bier mee naar binnen mochten nemen was het antwoord, ″Ja hoor, maar dat hoeft niet want binnen is ook een bar″. En dan de prijs, als je Nederlandse concerten gewend bent helemaal een giller: een (geïmporteerd!) Tiger biertje voor vijftig pesos per blikje oftewel nog geen Euro.

Om acht uur ging de hal open, die veel kleiner bleek dan ik had verwacht en om bij negenen begon het concert. Hoewel het niet helemaal vol was, wat overigens betekende dat we mooi een paar rijen naar voren konden doorschuiven toen het begon, was er een prima sfeertje. Filipino’s zijn een tamelijk uitbundig publiek wat niet gaat zitten wachten tot een nummer is afgelopen maar bij ieder hoogstandje applaudisseert en juicht, iets wat door de band duidelijk kon waarderen.

Halverwege richtte een zich zichtbaar amuserende Bonamassa zich tegen het publiek en vroeg, “How the hell did I end up in Manila?”. Dat vraag ik me ook wel eens af...