De aanwezigheid van ons project in het plaatsje Subic zorgt voor de nodige werkgelegenheid op de scheepswerf waar ons platform wordt gebouwd. Maar dat is niet het enige, want ons project omvat ook de nodige sociale programma’s om de lokale bevolking van Subic vooruit te helpen, iets wat op de Filipijnen bijna altijd een voorwaarde is om ergens iets voor elkaar te krijgen.

Subic was vroeger een welvarende havenplaats. De beschutte baai waar het aan ligt zorgde voor een ideale plek voor een haven en voor scheepswerven. De Amerikanen hadden er dan ook hun grooste Marine basis in het Verre Oosten, op een voor hun heel erg gunstige plek zo vlak bij China. Toen daar eind jaren zeventig een einde aan kwam nam de welvaart in Subic snel af. De komst van nieuwe scheepswerven zorgt de laatste jaren weer voor een impuls maar veel van de bevolking vinden er echter geen werk omdat ze ongeschoold zijn.

De sociale programma’s van het Malampaya project proberen daar verandering in te brengen. Zo zijn er technische opleidingen zoals voor lasser (iets wat heel bruikbaar is op de scheepswerven), maar ook opleidingen voor vrouwen zoals kapster. Verder zijn er opleidingen tot kok en zelfs trainingen voor de chauffeurs van de Trikes (de motors met zijspan die als taxi worden gebruikt) in voertuig beheer en rijgedrag.

Voor veel mensen in Subic is dit een uitgelezen kans omdat het papiertje wat ze krijgen voor hen deuren kan openen die anders gesloten zouden blijven. Zeker voor de vrouwen biedt dit een kans om het beroep te ontlopen wat dankzij de Amerikanen nog steeds het meest gangbaar is in Subic.

Zo te zien zit mijn maat Nathan trouwens niet helemaal op zijn gemak tussen de vers gediplomeerden...