Filippijnse glimlach
vrijdag 28 februari 2014
Tijdens een van onze maandelijkse bijeenkomsten op kantoor hadden we vanmorgen een gastspreekster over het onderwerp “Verschillen in Cultuur”. Het is niet de eerste keer dat er hierover gesproken wordt in team bijeenkomsten maar het is in ons project waarin zo’n twintig verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd zijn een erg aansprekend onderwerp. Ik ging er maar weer eens goed voor zitten.
Het doel van de presentatie was om wederzijds begrip te kweken voor soms merkwaardige verschillen tussen mensen uit verschillende culturen, en dan hier natuurlijk met name de verschillen tussen Filippino's en de buitenlanders ofwel de expats. Er zijn ook in ons project en natuurlijk in de privé sfeer nog al eens kleine conflicten die ontstaan zijn doordat men elkaar op de een of andere manier niet begrijpt.
De presentatie viel me een beetje tegen want het werd hoofdzakelijk een nogal theoretisch verhaal met veel statistische gegevens maar desondanks toch nog wel de moeite waard. Zo werd bijvoorbeeld aandacht besteed aan het feit dat Filippino's nooit regens "Nee" tegen zullen zeggen, al moeten ze ervoor liegen. Nee zeggen betekent namelijk gezichtsverlies en ik heb al eens eerder gemeld dat dat hier heel erg gevoelig ligt.
Het andere interessante onderdeel was de Filippijnse glimlach. De mensen hier lachen graag en veel, maar het is opvallend hoe ze blijven lachen ook als er iets ergs gebeurt. Dat doen ze niet uit gebrek aan respect maar omdat een Filippino altijd zal proberen iets negatiefs om te zetten naar iets positiefs, en dat uit zich zonder dat ze het vaak zelf doorhebben door een glimlach op hun gezicht te forceren.
Dat kan aan de een kant veel respect opleveren, zoals na de supertyfoon "Yolanda" toen de Filippino's bleven glimlachen en de hoop uitspraken dat de wereld ze zou helpen en dat ze er dan wel weer bovenop zouden komen. Het leverde ze de naam op van een veerkrachtig volk wat zich niet liet ontmoedigen door een grote ramp.
Aan de andere kant kan het ook negatief werken, zoals na het beruchte busgijzelingsdrama in Manila in 2010 waarbij een dolle politieman een bus toeristen gijzelde bij Hotel Manila en de beëindiging van het drama door beoordelingsfouten van de politie verscheidene slachtoffers kostte. President Aquino's verklaring werd in de hele wereld bekritiseerd omdat hij bleef glimlachen tijdens het droevige relaas, wat ten onrechte werd aangezien als een gebrek aan respect voor de slachtoffers.
Zo blijkt dus maar weer dat er altijd nog wel wat te leren valt als het gaat om wederzijds begrip.
