Het is gelukt, Riet en ik zijn eindelijk in het trotse bezit van een Filippijns rijbewijs!

We hadden nu alle benodigde papieren en vanmorgen gingen we om een uur of half acht richting het LTO station in Las Piñas, de deelgemeente van Manila die grenst aan Muntinlupa. Omdat ik er eerder was geweest wist ik waar ik zijn moest en even voor achten waren we dan ook al ter plekke. Om acht uur zou de tent open gaan maar er waren al heel wat mensen, vrijwel allemaal Filippino’s, die zaten te wachten voor de loketten.

De LTO is zeg maar de rijksdienst voor het wegverkeer van de Filippijnen. Het LTO gebouw heeft aan de buitenkant twee zijden met allemaal loketten en daarvoor rijen met stoelen. Voor vrijwel alles moet je wachten tot je naam wordt afgeroepen en het is dus hoofdzakelijk wachten wat je doet. Het begint allemaal met het invullen van je aanvraagformulier, op te halen bij loket 1 oftewel het loket “Customer Service”.

We stonden daar nog niet of er kwam al iemand naar ons toe die ons wel zou helpen met het hele proces. Dat zijn op zich vrijwilligers, maar ze rekenen natuurlijk wel een bijdrage voor hun hulp. Riet en ik vonden dat een prima investering en maakten dus dankbaar gebruik van de aangeboden hulp. Op zich kun je zonder hulp je weg ook wel vinden maar deze mannen hebben toch wat mogelijkheden om alles wat sneller te laten verlopen. Waarschijnlijk komt dat ook door onze financiële bijdrage, dat weten we niet zeker maar feit is dat we hier en daar redelijk snel aan de beurt waren.

We kregen eerst de aanvraagformulieren in onze handen gedrukt, maar tijd om die in te vullen hadden we niet want we werden meteen meegetroond naar de medische keuring. Die was in een bijgebouw wat in Nederland te boek zou staan als noodgebouw of “keet”. Er moest eerst betaald worden voor de keuring en de bijbehorende drugstest en daarna moesten we plaats nemen totdat onze namen werden afgeroepen.

De keuring bestond uit een ogentest, die Riet niet eens hoefde te doen toen ze haar bril liet zien, en je lengte en je gewicht werden gemeten. Vervolgens kreeg je een pak papier waarmee je naar de drugstest moest in alweer een ander gebouwtje. Er moest in een potje worden gepiest met het gordijn open, want ze moeten kunnen zien dat je echt zelf piest en niet stiekem iemand anders zijn pies inlevert. Riet moest nog een keer terug want haar potje was in eerste instantie niet vol genoeg. Uiteraard kregen we het papiertje met de negatieve uitslag, er werden geen sporen van drugsgebruik gevonden. Nadat er een foto was gemaakt en vingerafdrukken van alle tien de vingers gingen we met een nog groter pak papier terug naar onze vriend.

Die nam alles van ons over en nadat we hem hadden betaald voor het “totaalpakket” (zeg maar de kosten van het rijbewijs plus de bijdrage voor verleende diensten) werd alles keurig voor ons afgeleverd bij loket 6. Wij konden gaan zitten bij loket 7 en wachten totdat onze namen werden afgeroepen. Er was inmiddels al wel ruim een uur om, en we moesten nog een kwartiertje wachten voordat we onze namen hoorden en ons bij loket 7 konden vervoegen. Daar werd een foto van ons gemaakt waarbij ik tot hilariteit van de man die ons had omgeroepen een flink eind door de knieën moest gaan om in beeld te komen.

Vervolgens konden we door naar loket 4 waar alweer een foto zou worden gemaakt. Daar moesten we weer een tijdje wachten voordat we aan de beurt waren, en ondertussen werd het rond het LTO gebouw steeds drukker. Opvallend was hoe gemoedelijk het er aan toe ging allemaal, ondanks de drukte en de lange wachttijden. Na de foto bij loket 4, waar de camera zodanig werd gekanteld dat ik deze keer niet door de knieën hoefde, konden we door naar het laatste loket, nummer 9, waar we de rijbewijzen uitgereikt zouden krijgen.

Daar moesten we weer een tijd wachten, totdat onze vriend ons riep. We hoefden niet verder te wachten want hij had onze rijbewijzen al opgehaald en zo kregen we ze, na twee uur en twintig minuten, in onze handen gedrukt. Dat lijkt voor Nederlandse begrippen erg lang, maar als ik het vergelijk met de wachttijden van collega’s die varieerden van drie tot vier en een half uur dan zijn wij waarschijnlijk nu recordhouders.

Erg grappig is dat mijn nieuwe rijbewijs langer geldig is dan dat van Riet. Dat van haar is geldig tot haar verjaardag in 2014, het mijne ook tot mijn verjaardag maar in 2015. De logica hiervan? Dit zijn de Filippijnen, ja!