Na een vlucht met hindernissen (twee uur vertraging door technische storingen, ambulances bij aankomst) kwam het vliegtuig met Riet vanmorgen om elf uur aan op de luchthaven van Manila.

Bij aankomst was er ook nog de nodige verwarring want op het vliegveld mag je niet zomaar naar de aankomsthal om mensen af te halen. Als je naar buiten komt dan moet je eerst een straat oversteken, dan moet je via een doorgang naar buiten naar zeg maar de tweede ring. Daar is weer een weg waar de afhaalauto’s en de taxi’s mensen mogen oppikken, en aan de overkant daarvan is een soort publieke tribune waar de afhalers moeten wachten op de passagiers.

Riet wist dat dus niet en had voor het gemak ook alleen haar Nederlandse telefoon bij zich, terwijl ik druk bezig was haar Filippijnse nummer te bellen om haar te vertellen waar ik stond te wachten. Nadat ze verbaasd in de rondte had gekeken in de eigenlijke aankomsthal en niemand zag ging ze toch maar eens vragen hoe het zat en kwam ze er achter dat het hier anders werkt dan normaal.

Eenmaal in Ayala Alabang Village gekomen kon Riet op verkenning in ons nieuwe huis, want dat had ze sinds de bezichtiging begin vorige maand niet meer gezien. Dat leverde de nodige verrassingen op (“We hebben drie logeerkamers, ik dacht maar twee”, “He, er is hier ook een badkamer”, “Waren al die kasten hier de vorige keer ook al?&rdquo maar de conclusie was toch wel dat het er goed uitzag allemaal.

Ja, alleen is alles nog een beetje leeg want we hebben nog steeds onze spullen niet en er is ook nog geen nieuws daarover. Morgen maar weer eens vragen...