Vandaag is al de vierde keer dat we onze trouwdag vieren op de Filipijnen. Dat wil zeggen ik, want Riet zit nog steeds in Nederland. Maar ondanks dat we allebei aan een andere kant van de aardbol zitten ben ik er toch in geslaagd om haar een cadeautje te laten bezorgen en dat zie je op de foto.

Vorig jaar waren er toch nog de nodige herinneringen boven gekomen, en een paar daarvan betrof onze lotgevallen bij het maken van de staatsiefoto's in museum "De Lakenhal" in Leiden. En dat is een anekdote die ik nog wel even kwijt wil.

Wat was namelijk het geval, mijn schoonvader is niet alleen zijn hele leven een fanatieke amateurfilmer geweest, toentertijd was hij ook nog eens voorzitter van de plaatselijke Filmclub. En je raadt het al, er moest van onze trouwdag natuurlijk een film worden gemaakt. Daarvoor werden alle leden van de filmclub gemobiliseerd die hij geschikt genoeg vond om de bruiloft van zijn dochter te filmen.

Doordat het weer niet al te best was moest onze fotograaf afzien van een buitenlocatie en zo kwamen we dus in Museum "De Lakenhal" terecht. De hele filmploeg ging uiteraard mee onder aanvoering van Bakker Hans. En daar moet ik even wat bij vertellen, want Bakker Hans was een binnen de filmclub een hoog gewaardeerd criticus van films van de andere leden, en daar begreep ik als junior-lid geen bal van want hij had zelf nog nooit ene millimeter film laten zien. Sterker nog, volgens sommige filmclubleden wist hij niet eens meer waar zijn eigen camera ergens lag!

Maar goed, voor onze bruiloft was hij overgehaald om achter de camera plaats te nemen, en terwijl onze fotograaf met onze staatsieportretten bezig was liep hij de rest van de ploeg zenuwachtig rond te commanderen. Dit tot groeiende ergernis overigens van onze fotograaf want die werd voortdurend gehinderd door de felle filmzon, wat op de nodige trouwfoto's duidelijk te zien is.

Het hoogtepunt moest komen toen de fotograaf klaar was. In het museum is een staatsietrap en de filmploeg wilde het ultieme shot maken terwijl het bruidspaar statig de trap af kwam. Het probleem was alleen dat er daar nergens een stopcontact te vinden was voor de filmzon en zwager Aad werd alle zalen door gejaagd om te zoeken naar een stopcontact. Uiteindelijk werd er een gevonden die binnen het bereik van de verlengsnoeren lag en de beoogde scène kon worden gefilmd.

Ondertussen liep onze chauffeur al knap warm want we waren behoorlijk aan de late kant om nog op tijd op het gemeentehuis te zijn, dankzij die langdurige speurtocht naar een stopcontact. Maar het leek allemaal toch nog te lukken met het shot op de trap, Riet en ik waren statig afgedaald en moesten meteen daarna rennen naar de auto om hopelijk nog op tijd in Rijnsburg op het Gemeentehuis aan te komen.

De trap-scène kreeg wel nog een beetje een wrang vervolg, want toen de heren filmers aan de slag gingen met het filmmateriaal bleek er van alle scenes die geschoten waren door Bakker Hans geen millimeter op film te staan. Alle moeite in "De Lakenhal" was dus helemaal voor niks geweest.

Van Bakker Hans overigens geen kwaad woord want dankzij hem hadden we toch een bruidstaart die dag. Zelf hadden we er vanaf gezien omdat we er stomweg geen geld meer voor hadden.

Wat zwager Aad betreft, daar moet je nog steeds de woorden "Lakenhal" en "stopcontact" niet in één zin tegen gebruiken...