Had ik meteen bij aankomst in Maleisië op de luchthaven van Kuala Lumpur al regen, daar is het niet bij gebleven. Toen ik in Miri aankwam was het bewolkt met een waterig zonnetje, en er werd me bij het inchecken in het hotel al verteld dat het die dag flink had geregend. In de loop van de eerste nacht viel er ook weer regen al heb ik daar weinig van gemerkt, maar des te meer last had ik er de afgelopen nacht van.

Het begon gisteravond al te regenen, wat op zich geen probleem is als ik toch in mijn bed lig, maar regen heeft hier een aantal randverschijnselen. Een ervan is dat de plaatselijke amfibieën tevoorschijn komen en luidkeels gaan zitten kwaken. En één daarvan had besloten de nacht door te brengen in het gras voor mijn kamer op de begane grond. Het gevolg was dat ik voortdurend wakker werd gedurende de hele nacht van een oorverdovend geluid wat het meest leek alsof er iemand met een ratel vlak voor mijn raam stond. Af en toe hield het op en dan sliep ik weer in maar een tijdje later begon het weer.

Midden in de nacht ben ik er nog uit gegaan om in de tuin te kijken of ik het kreng kon vinden en ik was vast van plan om als dat het geval was hem (want het zal ongetwijfeld wel weer zo’n bronstig opscheppertje geweest zijn op zoek naar een partner om zich mee voort te planten) de hersens in te slaan. Maar er was niks te zien, zo gauw ik de schuifpui open deed was het meteen opvallend stil en ondanks het lichtje wat ik op het terrasje kon aansteken bleef het kreng onvindbaar. Nauwelijks lag ik dan weer in mijn bed of het begon weer. Overbodig te zeggen dat ik niet echt een goeie nachtrust heb gehad…

Vanmorgen op weg naar het ontbijt zag ik dat de nacht een ander slachtoffertje had gemaakt, en het is niet alleen maar omdat ik een kattenliefhebber ben dat ik liever had gezien dat daar een dooie kikker had gelegen. Dit onfortuinlijke katje krijgt van mij ondanks haar korte leventje toch haar „fifteen minutes of fame”, op mijn website.